Μια οικογένεια που έχει επιλέξει να ζει με τα ζώα μέσα σε συνθήκες τρώγλης, απασχολεί εδώ και χρόνια τις Υπηρεσίες Πρόνοιας στη Μυτιλήνη και την Εισαγγελία, χωρίς όμως να μπορεί να βρεθεί λύση.
Μια οικογένεια που έχει επιλέξει να ζει με τα ζώα μέσα σε συνθήκες τρώγλης, απασχολεί εδώ και χρόνια τις Υπηρεσίες Πρόνοιας στη Μυτιλήνη και την Εισαγγελία, χωρίς όμως να μπορεί να βρεθεί λύση. Ένα ζευγάρι «περιθωριακών τύπων», όπως έχουν χαρακτηριστεί από ειδικούς, που συμβιώνουν με δεκάδες σκύλους και γάτες μέσα σε ένα μικρό σπίτι, χωρίς να τους απασχολεί πώς ζουν οι ίδιοι αλλά και ένα ανήλικο παιδί, το οποίο χωρίς να έχει δυνατότητα επιλογής, γεννήθηκε και μεγαλώνει μέσα σε αυτές τις συνθήκες.
Στην οδό Ζωοδόχου Πηγής η έντονη δυσοσμία που αναδύεται απ’ αυτό το σπίτι, τρυπάει τη μύτη και την ψυχή όσων γνωρίζουν τον τρόπο ζωής αυτής της οικογένειας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, πρόκειται καθαρά για… τρόπο ζωής, αφού οι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν παρέμβει και επεμβαίνουν συνεχώς εδώ και χρόνια, προσπαθώντας να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους, αλλά τώρα πλέον «σηκώνουν τα χέρια ψηλά», καθώς κάθε προσπάθεια πέφτει στο κενό και τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει χωρίς και τη δική τους θέληση. Ακόμη και απλοί πολίτες τούς έχουν δώσει χρήματα για το φαγητό τους, που καταλήγουν σε… σκυλοτροφές, και τους έχουν πληρώσει τους λογαριασμούς του ρεύματος, ελπίζοντας να βοηθήσουν κάπως το ζευγάρι αυτό που έχει επιλέξει αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο ζωής, υποβάλλοντας στο ίδιο βασανιστήριο και το ανήλικο παιδί τους.
Ο άνδρας δεν εργάζεται και περιστασιακά μόνο κάνει κάποια «θελήματα» σε μαγαζιά για το χαρτζιλίκι του. Η μητέρα επίσης δεν εργάζεται, ενώ το μοναδικό τους εισόδημα είναι ένα επίδομα που τους δίνει η Πρόνοια για το παιδί τους, το οποίο όμως σύντομα θα ενηλικιωθεί και θα διακοπεί.
Επέμβαση εισαγγελέα…
Πριν από μερικά χρόνια χρειάστηκε επέμβαση κοινωνικών υπηρεσιών, παρουσία και της Αστυνομίας και της Κτηνιατρικής Υπηρεσίας, για να απομακρυνθούν τα ζώα που ζουν μέσα και να καθαριστεί το σπίτι. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, όμως, μαζεύτηκαν νέοι… «συγκάτοικοι» και βέβαια «επανήλθε» στην προηγούμενη κατάσταση.
Οι ίδιοι ζητιανεύουν και μέσα από ελεημοσύνες προσπαθούν να εξασφαλίσουν το δικό τους φαγητό. «Κάναμε συμφωνία με έναν εστιάτορα να τους προσφέρει το καθημερινό φαγητό τους, με τον όρο όμως να πηγαίνουν οι ίδιοι εκεί για να τρώνε μεσημέρι - βράδυ και αρνήθηκαν. Ήθελαν να παίρνουν μαζί τους το φαγητό στο σπίτι και εμείς ξέραμε ότι θα κατέληγε στα ζώα», μας λέει χαρακτηριστικά κοινωνική λειτουργός που γνωρίζει από κοντά και παρακολουθεί εδώ και χρόνια αυτή την οικογένεια.
«Θύμα» το ανήλικο παιδί
Ο γιος τους δεν έχει δυνατότητα επιλογής, δεν ερωτήθηκε ποτέ αν θέλει να ζει σε ένα σπίτι τρώγλη, ανάμεσα σε ζώα, με βρόμικα ρούχα, χωρίς φαγητό, χωρίς φροντίδα, ούτε αν θέλει να γίνεται περίγελως στο σχολείο και αποκρουστικός στους συμμαθητές του λόγω της έντονης δυσοσμίας που αναδύεται από τα λερωμένα ρούχα του.
Με επέμβαση της αρμόδιων υπηρεσιών, το παιδί όταν ήταν σε μικρή ηλικία μεταφέρθηκε σε παιδικό σταθμό για να μπορέσει ν’ αρχίσει να κοινωνικοποιείται, καθώς όλες αυτές οι συνθήκες το έχουν κάνει ιδιαίτερα «κλειστό» άτομο που δε μιλάει σε κανέναν. Εκεί μπορούσε να έρχεται σε επαφή με άλλα παιδιά της ηλικίας του και να μένει για λίγες μακριά από το σπίτι. Και αργότερα, όταν μεγάλωσε, χρειάστηκε μέχρι και επέμβαση εισαγγελέα για να μπορέσει να μεταφερθεί σε παιδικές κατασκηνώσεις, ώστε να ξεφύγει από το νοσηρό και άθλιο οικογενειακό περιβάλλον του. Τότε, μάλιστα, η μητέρα του - όπως λένε οι πληροφορίες - έκανε μέχρι και απόπειρα αυτοκτονίας ζητώντας να μην «της πάρουν το παιδί».
Τώρα, μαθητής της Α΄ λυκείου πλέον, το παιδί συνεχίζει να ζει στις ίδιες συνθήκες και καταβάλλονται προσπάθειες από τις κοινωνικές υπηρεσίες προκειμένου να εγγραφεί στη Σχολή Εμπορικού Ναυτικού στις Οινούσσες. Εκεί θα μπορεί να φιλοξενείται σε οικοτροφείο, να έχει όλες τις ανέσεις, ξεφεύγοντας από τις άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσε, ενώ θα έχει πλέον τη δυνατότητα να εξασφαλίσει το δικό του μέλλον. Οι γονείς και πάλι αρνούνται και αντιδρούν μη θέλοντας ν’ αποχωριστούν το παιδί τους. Όμως είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει ν’ απασχολήσει έντονα τις κοινωνικές υπηρεσίες, που μπορούν να στηρίξουν τουλάχιστον το παιδί αυτό, έστω και τώρα, για «ν’ αποδράσει» από την άθλια καθημερινότητά του.