Μόλις πήρα στα χέρια μου το εξαίρετο, ενδιαφέρον και καλαίσθητο, βιβλίο, αποτέλεσμα σπουδαίας και επίπονης ερευνητικής εργασίας, του Αριστείδη Καλάργαλη: «Ανθολόγιο χρονογραφημάτων “Δημοκράτης” 1928 - 1932» Εκδόσεις Εντελέχεια, Μυτιλήνη 2010, έψαξα να βρω το ονοματεπώνυμό μου στον περιεχόμενο «Κατάλογο των Φιλόμουσων Συνδρομητών» και παρασύρθηκα να μετρήσω γνωστά ονόματα, όπως έκανα τότε που με ικανοποίηση διέκρινα το ονοματεπώνυμο Δημήτριος Κ. Καρέκου, του παππού μου, στο βιβλίο του Σταύρου Καρυδώνη: «Τα εν Καλλονή της Λέσβου Ιερά και Σταυροπηγιακά Πατριαρχικά Μοναστήρια» Κωνσταντινούπολις 1900.
Από την αντιπαράθεση του μικρού αριθμού των φορέων «χορηγών» του πρόσφατου βιβλίου, με τον υπερπολλαπλάσιο εκείνων του 1900, ήλθε αυτόματα η σύγκριση στο θέμα της υποστήριξης φιλοεκδοτικών προσπαθειών, σε βάρος των πνευματικών, εκπαιδευτικών ή φιλεκπαιδευτικών, φιλοπρόοδων, αναπτυξιακών, οικολογικών, επιστημονικών, επαγγελματικών, πολιτιστικών ή εκπολιτιστικών, τοπικών ή εν Αθήναις, πολυάριθμων συλλόγων με τους τότε υποπολλαπλάσιους φιλόμουσους εκπροσώπους Κοινοτήτων, Εκπαιδευτηρίων και Εκκλησιών.

Η δεύτερη πράξη ήταν να διαβάσω το σύντομο βιογραφικό του πρωτεξαδέλφου της μητέρας μου Σαπφώς, του Μιχάλη Καλλοναίου - Καρέκου, Τμηματάρχη της Ελληνικής Βουλής, και τα τέσσερα αναδημοσιευμένα διηγήματά του από τον «Δημοκράτη» και να συμφωνήσω σήμερα μαζί του μέχρι κεραίας στο, από 29 Αυγούστου 1928, υπέροχο κείμενό του «Φευγαλέοι έρωτες» του οποίου παραθέτω την πρώτη παράγραφο:
«- Την αντίκρυσα ένα πρωί σε κάποιο δημοσιογραφικό γραφείο, μινιόν, χαριτωμένη σιλουέτα, διανοούμενη γυναίκα κι έγραφεν ωραία πεζοτράγουδα. Ένα γλυκό χαμόγελο, δυο εκφραστικές ματιές κι αισθάνθηκα πραγματική ευτυχία. Από τότε νοσταλγώ την οπτασία της.
- Ε φίλε μου, παντού τα ίδια συμβαίνουν. Στη ζωή ορισμένες εντυπώσεις από κάτι τυχαία περάσματα, από κάποιες απροσδόκητες συναντήσεις, από συμπτώσεις απρόσκλητες μένουν ίχνη ζωηρά που κανένας δεν ημπορεί να σβήσει. Μένουν εικόνες ζωηρές και η ανάμνηση τις επαναφέρει στον σκοτεινόν ορίζοντα των σκέψεών μας φωτεινά μετέωρα γλυκύτερων πόθων.»
Συνέχισα την ανάγνωση διηγημάτων των εικοσιένα γνωστών και άλλων πέντε αταυτοποίητων χρονογράφων του βιβλίου και αναδημοσιεύω από το οπισθόφυλλο την επισήμανση:
«Αν και οι χρονογράφοι είναι πολλοί εντοπίζουμε κάποιες ομοιότητες. Υπάρχουν τα βασικά χαρακτηριστικά του εύθυμου λόγου και της σοβαρής σκέψης σε εναλλαγή. Στο γράψιμό τους επικρατεί μια ομιλούμενη καθημερινή δημοτική και η καθαρεύουσα των εφημερίδων, που με τη γραφή της σατιρίζει πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις. Χωρίς να παύει ο καθένας να διατηρεί το προσωπικό ύφος, λόγω σπουδών, ηλικίας, επαγγέλματος ή πολιτικής θέσης, όλοι διακρίνονται για το χιούμορ τους. Αν και είναι από ένα χρόνο και κόσμο αρκετά παλιό, έκπληκτοι εντοπίζουμε τα έντονα διαχρονικά στοιχεία, και την αντοχή στο πέρασμα των δεκαετιών, που πλησιάζουν τον αιώνα. «Λες και γράφτηκε σήμερα.»

Φίλε Αριστείδη, ευχαριστώντας σε και από αυτή τη στήλη για την τιμή που μου έκανες να με καλέσεις την 1η Φεβρουαρίου του 2001 να γράφω τις εφηβικές «Ιστορίες του Θοδωρή» κάθε Πέμπτη στο «Λογοτεχνικό ένθετο» του «Εμπρός» του οποίου τότε είχες την επιτυχημένη επιμέλεια, οφείλω να επαναλάβω την άποψη ότι η ανάληψη περιοδικής γραφής σε εφημερίδα αποτελεί κινητήρια αναζωογονητική δύναμη για τον γράφοντα και προάγγελο έκδοσης βιβλίων, όπως συνέβη με το πρόσφατο βιβλίο μου «Τα Αστέρια του Μουράγιου» και όπως προαναγγέλλω ότι θα συμβεί και με τους δεκατέσσερις Μπεκήρ Αγάδες των Δαφίων, που οι περσινές δεκαπενθήμερες επισημάνσεις της στήλης αποκάλυψαν.
Φίλε Αριστείδη, ο «Δημοκράτης» του 1928 των Τέρπανδρου Αναστασιάδη και Γεωργίου Παπανδρέου, τότε βουλευτή Λέσβου, που αντιμετώπισε με επιτυχία το συναγωνισμό του «Ταχυδρόμου» του Στρατή Μυριβήλη και του Θείελπη Λευκία, μετέφερε στη Λέσβο ένα μεγάλο μέρος από το λογοτεχνικό πλούτο της απέναντι Αιολίας και Ιωνίας στα πρώτα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή με αποτέλεσμα σήμερα εύστοχα να καταγράφεις ότι «τα αθησαύριστα αυτά γραπτά της εφημερίδας “Δημοκράτης” είναι μέρος του γραμματολογικού πλούτου της Λεσβιακής Ανοιξης».