Κάποτε ένας φίλος μου, αρκετά χρόνια πριν, ξεκίνησε τις διαδικασίες ώστε να μεταβεί στην Αμερική για σπουδές πάνω στη μουσική. Μέσα στα πολλά δικαιολογητικά που κατέθεσε, υπήρχε βέβαια και το αντίγραφο της φορολογικής του δήλωσης.
Μόλις το είδε ο υπάλληλος στην πρεσβεία, έφριξε! «Καλά», του λέει, «μας κοροϊδεύεις; Ως μουσικός πρέπει να παίρνεις, τουλάχιστον τόσα!». Με το «τόσα» που είπε, όχι απλώς έπεσε μέσα… ούτε ο εργοδότης του να ήταν!!!
Το ’95 που συνέβη το παραπάνω γεγονός, όσο να ‘ναι, μας προκάλεσε κατάπληξη. Λίγο το νεαρό της ηλικίας μας, λίγο το ότι δεν είχαμε ακούσει τέτοια κουβέντα από τον Έλληνα έφορο!
Μήπως να αναθέσουμε στους Αμερικάνους, το πρόβλημα της φοροδιαφυγής; Το λέω γιατί, όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι το νούμερο 1 πρόβλημα του ελληνικού φορολογικού συστήματος. Και αυτές τις μέρες, έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη προσπάθεια.
Ατυχής; Η στατιστική φαντάζομαι πως κάτι τέτοιο θα περιμένει! Εμείς μη έχοντας κάτι άλλο να κάνουμε, θα περιμένουμε τα αποτελέσματα της «νεκροψίας»!
Από την στιγμή που ο Αμερικάνος στην πρεσβεία, γνώριζε το «πόσα», αλλά και το γιατί δήλωνε αυτά που δήλωνε ο φίλος μου, η λογική λέει πως, ο Έλληνας υπάλληλος της Εφορίας, γνώριζε τις διευθύνσεις και τα ονόματα! Και φυσικά, «έκοψε» το νόμιμο πρόστιμο. Αμ δε…
Νομίζω πως θα ακολουθηθεί η πεπατημένη. «Λίγα από πολλούς»! Πρόσθεσαν και κάποιες, πολλές είναι η αλήθεια, ομάδες που ήταν για πολλά χρόνια στο απυρόβλητο, όπως οι ηλεκτρολόγοι, οι δικηγόροι κ.τ.λ., και θα περιμένουμε τα αποτελέσματα των αποδείξεων! Ο Θεός βοηθός!
Κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει, λέει ο λαός. Δηλαδή: «άσε να γλιτώσω ΤΩΡΑ που δεν έχω χρήματα, τα δέκα ευρώ με το να μην πάρω απόδειξη, παρά να περιμένω να δω πόσα θα μου κόψουν στο τέλος του χρόνου από την Εφορία».
Βάλτε τώρα από πάνω και τη γνωστή ρήση που όλοι έχουμε εμπεδώσει: «Γιατί να βοηθήσω το κράτος; Πότε με βοήθησε αυτό;», που είναι βέβαια αλλόκοτο να το λέμε εμείς, τα κομμάτια αυτού του κράτους, αλλά και ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι έχει βάση, από την στιγμή που δίνουμε χρήματα και δεν βλέπουμε πού πηγαίνουν…
Πολλά μπορούμε να πούμε στην προσπάθεια να αποδείξουμε τις αδυναμίες ενός νόμου. Το θέμα είναι να δούμε το πώς μπορεί να πετύχει στους στόχους του. Στη χώρα μας, έχουμε επίσης εμπεδώσει, πως όπου υπάρχει έγκλημα, δεν υπάρχει κατ’ ανάγκη και τιμωρία και νομίζω πάντα πως, χωρίς «Ράμπο», χωρίς μπαμπούλα, το μόνο που καταφέρνουμε, είναι να τρίβουν τα χέρια τους οι λογιστές!
Αν εναποθέσουμε τις ελπίδες μας, στον πατριωτισμό του καθένα, μας βλέπω κατευθείαν στο Δ.Ν.Τ.! Πάρτε παράδειγμα την Εκκλησία. Κάνουν φιλανθρωπικό έργο και θέλουν φοροαπαλλαγές! Ό,τι ακριβώς κάνει και μία μεγάλη επιχείρηση!
Ας φορολογηθούν όπως πρέπει, και αν δεν τους αρέσει, να πάρουν τις «επιχειρήσεις» τους και να τις μεταφέρουν στη Βουλγαρία και στα Σκόπια!
Ποιος όμως θα τα βάλει με την Εκκλησία; Ο Γιώργος; Μακάρι. Αλλά να δείτε που στο τέλος, θα πληρώσουν, όσα ακριβώς θα θελήσουν να πληρώσουν…
Θα αργήσει η ώρα που θα καταφέρει η πολιτεία να πάρει «αρκετά από λίγους»!
Με την οργάνωση που έχουν οι Αμερικάνοι, δεν αποκλείω να με πάρουν τηλέφωνο και να με ρωτήσουν: «Για το Μάκη γράφεις;» και κάτι τέτοιο θα με «έριχνε» ψυχολογικά, γι’ αυτό το δηλώνω, ναι για το Μάκη έγραψα!!!
ΥΓ: Πόσο ευρωπαϊκή είναι η λύση, από την στιγμή που εμπλέκεται το Δ.Ν.Τ.; Και πόσο μακριά είμαστε από την «έσχατη λύση», όταν και η αύξηση του Φ.Π.Α. υπήρχε στα σχέδια, μόνο ως «έσχατη λύση»;
Καλό Πάσχα!

Αλέξης Β. Τζιμογιάννης
al71tz@yahoo.gr