Διάβασα με ενδιαφέρον την ίδρυση (με το βαρύγδουπο τίτλο) «Ακαδημίας Πολιτών» στη Λέσβο, με εμπνευστή τον καθηγητή κ. Ευστράτιο Παπάνη και φορέα υλοποίησης την Εταιρεία Λεσβιακών Μελετών (αλήθεια, γιατί όχι το Πανεπιστήμιο; - το ερώτημα είναι καθαρά ακαδημαϊκό και εξάλλου σφόδρα εκτιμώ το φίλο Σ. Αναγνώστου).
Με αυτοχρηματοδότηση από τους ίδιους τους εκπαιδευόμενους πολίτες της Λέσβου, που θα τους απονεμηθεί και κάποιο «πιστοποιητικό». Μέχρις εδώ όλα «καλά». Εκείνο, όμως, που με αφορά άμεσα, σαν πολίτη και εμένα της Λέσβου, είναι το περιεχόμενο. Γιατί αυτό δεν αφορά τον κλειστό ακαδημαϊκό κύκλο του Πανεπιστημίου, αλλά ανθρώπους της διπλανής πόρτας, με προβλήματα και ερωτήματα, τα οποία σίγουρα δεν απαντώνται με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα στο ζοφερό κοινωνικό και οικονομικό περίγυρο που ζούμε, κυρίως τελευταία. «Πολίτες»-αντικείμενα (μήτε εμού εξαιρουμένου), επάνω στα οποία πειραματίζονται και βυσσοδομούν ασύδοτα επί χρόνια χίλιων λογιών λαμόγια και ταγμένοι επαΐοντες (δεν αφορά την Ακαδημία). Σύμφωνα, λοιπόν, με τα μεγαλεπήβολα σχέδια των οργανωτών, η Ακαδημία εγγυάται σε όσους φοιτήσουν «να νιώσουν προνομιούχοι (!!!), να αναπτύξουν κοινωνική δικτύωση και να βγουν από το σπίτι». Το θέμα είναι: τι κάνω όταν βγαίνω από το σπίτι και σε ποια κοινωνική δικτύωση τους οδηγούν οι διδάσκοντες. Καιρό τώρα παρακολουθώ τα άρθρα του κ. Παπάνη στο «Εμπρός». Εμπεριστατωμένα, αναλυτικά, καρτεσιανώς δομημένα, εγώ όμως διατηρώ το δικαίωμα της διαφορετικής γνώμης. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η «ψυχαναλυτική θεώρηση» του «τρομοκράτη», του δυναμικού «αντιρρησία των θεσμών», η οποία (ανάλυση) μου δημιούργησε τότε «ρίγη φόβου», θυμίζοντας εποχές θεωριών Λαμπρόζο. Επίσης, αν π.χ. ήμουν από «άλλη πάστα», θα αισθανόμουν και ενοχές (ούτε κατά διάνοια να ζηλώσω την τρομερή υπόθεση του αντάρτικου πόλης), αλλά να: σαν πολίτης χωρίς εισαγωγικά, μερικές φορές, όπως και τόσοι όμαιμοι άλλοι, κάνω ανομολόγητες σκέψεις κάτω από το αφόρητο άγος της «απόλυτης ισοτιμίας» που διάγουμε (και κύρια η νεολαία). Και αναλογίζομαι κάθιδρος την πιθανή ανάγνωση της σκέψης μας από τα νέα μηχανήματα μαγνητικής λειτουργικής τομογραφίας ή την ποινικοποίηση του φταρνίσματος από το αριστερό μας ρουθούνι.
Και στο προκείμενο και στο λόγο του άρθρου τούτου. Προτείνω, λοιπόν, στο όνομα του πλουραλισμού των απόψεων, του σεβασμού της αντίθετης γνώμης και του δικαιώματος της «Ανυπακοής» (φιλοσοφικό ζητούμενο στην εποχή μας), να κληθούν και άνθρωποι των οποίων η αρθρογραφία εξασφαλίζει ένα μίνιμουμ αυτών των αρχών της αντικειμενικής γνώσης.
Και τέτοια ονόματα, που μου έρχονται τώρα, είναι οι καθηγητές πανεπιστημίου κύριοι Μπέης, Γιώργος Ρούσης, Νίκος Κοτζιάς, οι οποίοι κάτι θα είχαν να δώσουν το διαφορετικό στη διερεύνηση του κοινωνικού σαθρού ιστού. Επίσης, για την ανάγνωση του κόσμου κάτω από τη γλιστερή επιφάνειά του, θα πρότεινα τους δημοσιογράφους Γιώργο Βότση, Γιώργο Σταματόπουλο και τους συντελεστές του «Ιού της Ελευθεροτυπίας». Έτσι, για να κοιμάμαι ήσυχος ότι η «Ακαδημία μας» θα προάγει την ελεύθερη γνώση του κοινωνικού περίγυρου και σε δεύτερη μοίρα τις υποθέσεις της κρεβατοκάμαρας, με τον αξιόλογο κ. Ασκητή, θα ήμουν ευτυχής να έβλεπα και κάποιον από αυτούς ανάμεσα στους διδάσκοντες.

Υ.Γ. «Στον κόσμο υπάρχουν πιο πολλά είδωλα, παρά πραγματικότητες. Αυτό είναι το δικό μου “κακό μάτι” γι’ αυτόν τον κόσμο, αυτό είναι επίσης το δικό μου “κακό αυτί”». Φ. Νίτσε