Τώρα που οι εφημερίδες τείνουν να ομοιάζουν με δισκάδικα και τα κανάλια ευωδιάζουν ως μαγέρικα ή ψητοπωλεία, υπάρχει ένα παραμελημένο κανάλι ενημέρωσης, που αξίζει της προσοχής του πολίτη: το Κανάλι της Βουλής. Πέραν του ότι το ενημερωτικό και ψυχαγωγικό του πρόγραμμα αντιστέκεται σθεναρά στον ορυμαγδό του κιτσαριού που μας προσφέρουν σε ενέσιμη μορφή οι λοιποί, ο πειραματιστής πολίτης, κάτι σαν Άπιστος Θωμάς των καιρών μας, μπορεί να ελέγξει μακρά σειρά παραμέτρων και υποθέσεων για την πολιτική διαπάλη και παραγωγή. Είναι ένα ανοικτό εργαστήριο γλωσσολογικής έρευνας, επικοινωνιακής μελέτης, οικονομικής και πολιτικής προσομοίωσης.
Εκεί, μπορεί να ζήσει στιγμές γλωσσικού πατριωτικού μεγαλείου, στιγμές εθνικής αντίστασης κατά του ξενόφερτου Μνημονίου που μας επεβλήθη περίπου ως «μείγμα» υπερηφάνειας, γονυκλισίας και αδεξιότητας περί τα όπλα: π.χ. όταν ο εθνεγέρτης ρήτωρ αναφέρεται στο «διαυλοεπιλογέα για να μην αναφέρει τον απεχθή αγγλισμό “τηλεκοντρόλ” της δυνάστου Τρόικα(ς)», την ίδια ώρα που εμφανίζει συστηματικό πρόβλημα κλίσης των τριτοκλίτων: η Διεθνής - της Διεθνής και πάρα πολλά λοιπά που θα τον δυσκόλευαν στις Εισαγωγικές, ακόμα και μετά την υψιπετή κατάργηση του 10! Και πού να δείτε απόλαυση όταν χρησιμοποιούνται, κατά χονδρική προσέγγιση βεβαίως, αρχαιοελληνικά αποφθέγματα και λατινικά ρητά! Διακομματικώς! Ιδιαίτερα όταν η συζήτηση αφορά στην Παιδεία… κι οι «επικεφαλή» (!) ομιλούν κάτι ως Ελληνικά, η ηδονή του καγχάζοντος ακροατή-Θωμά εγγίζει τα όρια μινιμαλιστικού οργασμού… Άλλο το λεγόμενο σαρδάμ κι άλλο η αγραμματοσύνη. Αθλητές του πρώτου έχουμε αρκετούς και γνωστούς, πρωταθλητές της δεύτερης σε μεγάλους αριθμούς.
Μπορεί να ασχοληθεί με τη μέτρηση του εύρους και του βάθους των προσωπικοτήτων που τον αντιπροσωπεύουν δημοκρατικά. Πολιτικά, νοητικά, ακόμα και αισθητικά! Μπορεί να συγκρίνει το συντεταγμένο κομματικό «σκυλοκαβγά» μπροστά στις κάμερες (ωχ, αγγλισμός!), την ώρα της «απευθείας σύνδεσης», προς τέρψη όσων δε λέγονται Θωμάς, με την ηρεμία ή την ευγενή υποτονικότητα των συζητήσεων στις Επιτροπές της Βουλής. Υποθέτω ότι θα αναζητήσει και θα ανεύρει εκεί τις ρίζες της κρυφίως επιδιωκόμενης υπερκομματικής συναίνεσης.
Μπορεί να μελετήσει τη βαθεία φύση του λαϊκισμού, ως έχει αυτός αναχθεί σε επίπεδο υψηλής τέχνης. Αυτό γίνεται όταν η έννοια λαός δεν περιλαμβάνεται καν στον πολιτικό Λόγο, νοείται υπορρήτως, αντικαθίσταται δε από μη-ισοδύναμες πλην προφερόμενες ως συνώνυμες λέξεις, όπως χώρα, έθνος ή, κυρίως, πατρίδα. Ιδιαίτερα όταν οι εκφέροντες αυτές προδήλως δεν τις πιστεύουν!
Υπάρχουν όμως και στιγμές πολιτικής παρρησίας, σπάνια μαργαριτάρια τα οποία ο συστηματικός συλλέκτης πολίτης Θωμάς ενθυλακώνει, προετοιμάζοντας τη μοναχική μεν, πλην πενταδάκτυλη απάντησή του στις κάλπες. Μια τέτοια, ως παράδειγμα, έδειξε το Κανάλι της Βουλής προ μερικών εβδομάδων από την αρμόδια Επιτροπή του Κοινοβουλίου, ενώπιον της οποίας γινόταν η συζήτηση του νομοσχεδίου για τις καταργήσεις-συγχωνεύσεις Οργανισμών του Δημοσίου. Ο εισηγητής Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, κ. Πάγκαλος, έδωσε την απάντησή του στο προεκλογικό ερώτημα του Πρωθυπουργού «Λεφτά υπάρχουν, το ερώτημα είναι πού πήγαν τα λεφτά» (αυτολεξεί), το οποίο με παραλλαγές επαναλάμβαναν διάφορα μέλη της Επιτροπής, «σε κατάσταση σχιζοφρένειας» (βλέπε κ. Μαγκούφη, βουλευτή ΠΑΣΟΚ). Είπε: «Τα φάγαμε όλοι μαζί, σε μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης δημοσίου χρήματος.» (αυτολεξεί). Κάγκελο το Σώμα! Και τότε ανέλαβε να αποκαταστήσει τα πράγματα ο «Νέστωρ» Απ. Κακλαμάνης: «Όχι κλέψαντες και θύματα στο ίδιο καλάθι», είπε (αυτολεξεί), για να συνεχίσει μιαν επίθεση κατά των Μ.Μ.Ε. της διαπλοκής και τον αρνητικό τους ρόλο στη διασπάθιση δημοσίου χρήματος και να καταλήξει σχετικά: «Όλοι ξέρουμε πώς έπεσε η κυβέρνηση Καραμανλή» (αυτολεξεί)…! Κάγκελο εκ νέου το Σώμα! Και οι ολιγάριθμοι Θωμάδες…
Δύο κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ αποδομούν πλήρως και δημοσίως τη ρητορική Παπανδρέου. Κι ευθέως οδηγούν το Θωμά σε σκέψεις περί μιας μεγάλης πολιτικής απάτης που εξελίσσεται επί 35ετία.
Το Κανάλι της Βουλής είναι εν δυνάμει νάρκη στα επικοινωνιακά φίλτρα του τρέχοντος κομματικού συστήματος: αίρει την επιταγή «Τα εν Οίκω, μη εν Δήμω». Τροφοδοτεί αθελήτως τους πολιτικά πεινασμένους Θωμάδες. Κι είναι τόσο έντονο το φαινόμενο, που εικάζω ότι σύντομα, στο πλαίσιο της περιστολής των κρατικών δαπανών και της εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών, θα μεθοδευθεί η κατάργησή του. Απορώ πώς τους ξέφυγε τόσο καιρό…