Φίλοι μου καλοί, κυρίες μου, κύριοι, αγαπητά παιδιά, ελεεινοί και τρισάθλιοι, γκασμάδες και σκυλάδες, ροκάδες και καρεκλάδες, Γεωργακικοί και Κωστακικοί, αντικληρικοί και Εφραιμικοί, Ορέστη από το Βόλο, Μαρία από τη Σπάρτη, Σάρα από την Καλλονή, Μάρα από το Πλωμάρι, Κακό Συναπάντημα από την Αγιάσο, και Αντωνάκη βοηθέ χειριστού γυροκόφτη από τη Μυτιλήνη... Αλιβάνιστοι και αλειτούργητοι φίλοι μου! Μερικοί είστε και αλητούργητοι κιόλας αλλά ας μην προβώ σε αναλύσεις γιατί θα χεσθώμεν πατόκορφα. Εδώ και μέρες θέλω να κράξω! Με έτρωγε ο απ’ αυτός μου να γράψω για τα εσωτερικά στο ΠΑΣΟΚ, και στη Ν.Δ., αλλά βροντοφώναξα ΟΧΙ! Μπορεί να έχω πέσει χαμηλά στη ζωή μου, αλλά μέχρι εκεί δε φτάνω ακόμα...
Τελικά έχουμε γίνει τελείως Ουγκάντα! Η Ουγκάντα μπροστά μας πρέπει να είναι ένας παράδεισος!!! Ζούμε σε μια χώρα που οι ανίκανοι κλαίγονται για μια χιλιοστή ευκαιρία να αποδείξουν την ανικανότητά τους (και τους τη δίνουμε...), οι ηλίθιοι γκαρίζουν για το... δικαίωμά τους στην άφατη χαζομάρα (και τους αφήνουμε να μας κουμαντάρουν...) και οι διεφθαρμένοι έχουν γίνει ελεγκτές και δικαστές της δικής μας τιμιότητας, κρατώντας με το ένα χέρι τους τηλεοπτικούς ζυγούς της Θέμιδας και με το άλλο ένα μάτσο 500ευρα! Ζούμε σε μια χώρα που ο κόσμος καθημερινά βρoμίζει το μυαλό του με σκουπίδια παντός είδους, αλλά γουστάρει... Ούτε μύγες να ήμασταν, τόση αγάπη για τα... σκατά σκουπίδια! Σα χάνοι ακούμε τηλεδικαστές, τηλεεκδικητές, τηλεπαπάδες, τηλεσωτήρες και τηλεδικηγόρους να κουνάνε τα χέρια γεμάτοι έπαρση και... ιερή αγανάκτηση! Λαοπλάνοι καθηγητές κοινωνικής ευαισθησίας από μπρος, απατεώνες, μιζαδόροι, εκβιαστές και ψιλοπρεζάκια από πίσω...
Σαν τα ζώα βλέπουμε πολιτικάντηδες καριέρας να εκμεταλλεύονται το οικογενειακό τους όνομα (ονόματα ας μη λέμε...) για να πάνε μπροστά, ενώ οι περισσότεροι δεν έχουν τα εχέγγυα και κυβερνητική ικανότητα ούτε για ανθυπομούτσοι σχεδίας με ναυαγούς... Και σου λέει θρασύτατα ο άλλος «θα μείνω στην ηγεσία ακόμη κι αν χάσω...»! Βλέπουμε ψευτοεπαναστάτες να εξαργυρώνουν αισχρά τους τίμιους αγώνες μας στους δρόμους, ψευτοσυνδικαλιστές και εργατοπατέρες να κραυγάζουν για να αποζημιωθούν για χρόνια απραγίας και... ξυσίματος! Βλέπουμε... ψευτοδεξιούς και... ψευτοαριστερούς να αρπάζονται σαν τα κοκόρια για το ποιος είναι πιο Έλληνας και ποιος αγαπάει τη χώρα του περισσότερο. Βλέπουμε υποψήφιους πρωθυπουργούς να λένε «ε, καλά, κλέψανε και πλούτισαν μερικοί από μας, αλλά και λοιπόν;» και δε ρίχνουμε καμμιά κλοτσιά. Ούτε καν καμμιά σάπια τομάτα! Ψήφο τούς δίνουμε...
Σαν πρεζάκια αράζουμε στους καναπέδες μας και στα πισιά μας και χαζεύουμε έναν κόσμο που τελικά όσο και να μας αφυπνίσει, πάλι χαζοί θα παραμείνουμε. Γιατί ο εφησυχασμός είναι πιο εύκολος και λιγότερο επώδυνος από την προσπάθεια. Γιατί ευκολότερα κλείνεις τα ματάκια σου και κοιμάσαι. Είναι πιο άνετο! Και στο κάτω-κάτω, είναι πολύ πιο in να κοιτάξεις τον εαυτό σου παρά όλους τους γύρω... Δε λέω για καμμιά επανάσταση, γιατί μας έχουν ναρκώσει και δεν έχουμε τα κότσια για τέτοια. Απλά ρε. να ξυπνήσουμε λίίίίίγο... Να είμαστε λίίίγο περισσότερο ενεργοί! Δε χρειάζεται να πάρουμε κανένα καλάζνικοφ, να ζωστούμε φυσεκλίκια και να το παίξουμε Κολοκοτρώνης! Λίγο να νοιαστούμε για το περιβάλλον μας, την κοινωνία μας, το διπλανό μας... Να αφήσουμε για λίγο το εγώ, για το εμείς...
Το κακό με τη γενιά μας είναι πως οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι είναι αργά. Ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα... Και επιπλέον έχουμε οι περισσότεροι (εκτός από κάποιους τυχερούς που δουλεύουν λίγο από χόμπυ επειδή ο μπαμπάς δεν ξέρει τι έχει...) καθημερινά και συνεχή ζόρια, τα οποία μας αποσπούν από τις... επαναστάσεις. Όχι γιατί δε νοιαζόμαστε..., αλλά γιατί δεν προλαβαίνουμε πια! Και γιατί γίναμε όλοι καριερίστες. Βασικά ναι, άμα παίρνω κι εγώ δυο - τρία χιλιαρικάκια το μήνα, δε χέστηκα κιόλας για να αλλάξω και πολλά, είναι στάνταρ αυτό! Αλλά ρε γαμώτο μερικές στιγμές δε σε πιάνουν τύψεις; Είτε βγάζεις είτε δε βγάζεις...
Μας βαρέθηκα πια, να ζητωκραυγάζουμε μέσα από το λάκκο των λεόντων της σαπίλας, τους ανίκανους, τους κομπλεξικούς, τους μέτριους, τους απατεώνες, τους θρησκόληπτους, τους ευσεβοφανείς και τους φανφαρόνους. Τουλάχιστον αυτούς πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τους κάνουμε πέρα... Και ίσως (;) τώρα να ‘ναι η ευκαιρία... (όνειρο φθινοπωρινής νυκτός...)
...ο Δανιήλ.