Τα τελευταία νέα είναι ότι έχουν ορίσει ομάδες περιφρούρησης, ότι έχουν μοιράσει και μοιραστεί καθήκοντα κι αρμοδιότητες στερεοτυπικές, μέσα στην αντισυμβατικότητα της πράξης τους: σίτιση, περίθαλψη, καθαρισμός. Τους βλέπω και τους καμαρώνω. Είναι νέοι. Ως επί το πλείστον. Έχουν ψυχή καθαρή. Στην πλειοψηφία τους δεν προέρχονται από κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Κοινωνικά ίσως και να μπορούσε η ταυτότητά τους να προσδιοριστεί: είναι όσοι αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο αύριο, άνθρωποι με ήθος, οι περισσότεροι με σπουδές, με όνειρα και μέλλον, που είδαν ξαφνικά τη ζωή τους να γίνεται ζωούλα, τα όνειρά τους να συρρικνώνονται, την ελπίδα τους να ξοδεύεται, το μέλλον τους να θυσιάζεται στο βωμό της ενιαίας ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής και της ιθαγενούς μας ασωτίας.
Για τους αγανακτισμένους σάς μιλώ, που εδώ και μια - δυο εβδομάδες ξεκίνησαν δειλά να μαζεύονται στην πλατεία του Συντάγματος, αλλά και στις πλατείες των άλλων πόλεων. Το φετινό θέμα της έκθεσης στις Πανελλήνιες, εκτός από προπαγανδιστικό μιας πολιτικής στην εκπαίδευση, στάθηκε και προφητικό. Το διαδίκτυο συμβάλλει πράγματι στη μετάδοση της γνώσης. Μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων έγινε το κάλεσμα, διαδικτυακά ενημερώθηκαν κι όσοι ανταποκρίθηκαν. Στην αρχή χτυπούσαν κατσαρόλες. Δε μιλούσαν: Μια βουβή, ηχηρή παρουσία. «Πριν το τέλος πώς μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη». Στέκονταν έξω από τη Βουλή κι έριχναν φωτορρυθμικά στα μπαλκόνια της «Μεγάλης Βρετάνιας».

Η παρουσία τους έλεγε όσα χρειαζόταν να ειπωθούν. Άνθρωποι χωρίς οργάνωση, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς συγκεκριμένη πρόθεση εκτός από εκείνην της διαμαρτυρίας αποφάσισαν να δείξουν τα πρόσωπά τους σε όσους ετοιμάζονται να αποφασίσουν την καταστροφή της ζωής τους: μήπως τους κάνουν και ντραπούν! Καιρό τώρα, όλοι μιλούσαμε για τη χαμένη πολιτική μας συνείδηση. Μας ξύπνησαν οι Ισπανοί. Τα παιδιά στο Σύνταγμα ανταπέδωσαν το χαιρετισμό. Μαζί μ’ αυτόν σηκώθηκε από τη χειμερία νάρκη της η αγωνιστικότητα που η ιστορία σημειώνει πάντα στα εθνικά μας χαρακτηριστικά.
Τρίτη βράδυ, προς τιμήν της η πρυτανεία του Πανεπιστημίου έδωσε ένα ηχηρό παρών. Εκεί κι ο Μίκης. Φιμωμένος τόσους μήνες από τα Μ.Μ.Ε., είχε πριν μερικούς μήνες μιλήσει για την κατάσταση σε κεντρικό χώρο στην Αθήνα. Πριν λίγες μέρες γιορτάστηκε στη Μακρόνησο η θλιβερή επέτειος της πολιτικής λογοκρισίας. Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό να τον ακούς ανάμεσα στους ήχους από τα τραγούδια του, με παλμό που θα ζήλευε κι ο ίδιος στα πρώτα νιάτα του να ωρύεται στο μικρόφωνο «ανήκομεν στον εαυτό μας ως Έλληνες». Δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι του πνεύματος, άραγε; Πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, σε ποιο λαγούμι κρύβονται με την ελπίδα ενός τιμητικού τίτλου σε μια βαρετή συγκέντρωση;

Βηματίζω ανάμεσα σε άντρες που κρατάνε βρέφη, σε ζευγάρια με καρότσια, σε φοιτητές, σε ανθρώπους που «βιώνουν πρωτοφανή αλληλεγγύη», όπως λένε στα πηγαδάκια γνωστοί άγνωστοι ευλογημένοι. Περπατώ ανάμεσά τους και νιώθω για πρώτη φορά πως δεν είμαι μόνη. Νιώθω να τους γνωρίζω από πάντα. Αν καθίσω λίγο ακόμη, θα «θυμηθώ» τα ονόματά τους. Χωρίς να συστηθούν. Κι ας τους βλέπω για πρώτη φορά. Φυσικά είναι κάτω και φίλοι. Άλλοι αγωνιστές κι άλλοι, όπως εγώ, που σπάνια ανακατεύονται σε δημόσιες διαμαρτυρίες. Ο χαρακτήρας της συγκέντρωσης είναι πρώτα ανθρώπινος κι ύστερα πολιτικός. Είναι όλοι εκείνοι που απείχαν από τις εκλογές; Είναι σίγουρα όσοι θέλουν να είναι παρόντες στο μέλλον τους. Είναι Ιφιγένειες που αρνούνται να θυσιαστούν, ίσως και γιατί ξέρουν πως ακόμη και μετά τη θυσία δε θα φυσήξει ούριος άνεμος.
Όσον καιρό τούς σνόμπαραν τα εθνικά μας μίντια, δε με απασχόλησε. Φοβάμαι τώρα που αδηφάγα τούς περιέλαβαν, μήπως δεν τους σεβαστούν, μήπως ασελγήσει ο τηλεοπτικός λαϊκισμός στην αγνότητα των προθέσεών τους. Μήπως τους ωθήσει στη βία. Ανάμεσά τους ανακαλύπτω το χαμένο νόημα της ζωής: περπατώ κι αναπνέω, γιατί γεννήθηκα, κι αυτό είναι σπουδαίο δώρο. Μαζί και δικαίωμα αναφαίρετο, ειδικά για όσους αγωνίζονται για τη ζωή τους με αξιοπρέπεια.
Αναρωτιέμαι αν θα κουραστούν, αν θα εκφυλιστούν, αν θα ποδηγετηθούν, αν η πράξη τους θα γίνει έρμαιο πολιτικής καπηλείας! Εύχομαι όλο αυτό να γίνει κάτι μεγαλύτερο από μια αυθόρμητη διαμαρτυρία. Σε τι άλλο να ελπίσει κανείς;