Πεντακόσιοι παίκτες, 15 γήπεδα, 11 πόλεις, 2.000.000 θεατές, 1 πρωτάθλημα… του κώλου!!!
Αλήθεια, αξίζει άραγε να συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με αυτό το πράγμα και τούτη την κατάσταση; Αν κρίνω με βάση τα όσα είδα στον αγώνα Άρσεναλ - Μπαρτσελόνα, θα πω ανεπιφύλακτα πως αξίζει πραγματικά. Αν τώρα κρίνω με τα δικά μας δεδομένα των τελευταίων 60 ετών, θα πω ανεπιφύλακτα πως δεν αξίζει.
Αν υπολογίσω την πιθανότητα του να παρακολουθήσεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα χαλαρά, ήρεμα με καφέ και τσιγάρο, με καλή παρέα, στο γήπεδο ή στην τηλεόραση και να χαρείς στη νίκη, χωρίς να στεναχωρηθείς στην ήττα, θα πω «ναι». Αξίζει. Και αν δεν αξίζει, τουλάχιστον δε λυπάσαι που σπατάλησες δυο ώρες παρακολουθώντας το γνωστό κλοτσοσκούφι.
Στην περίπτωση τώρα, που εκνευρίζεσαι, τσιτώνεσαι και γίνεσαι θεριό ανήμερο, το Σαββατοκύριακο γίνεται «ιερό» και η κατάρα του σε ακολουθεί πάντα, ώστε να μην μπορείς να εκμεταλλευτείς τον έτσι και αλλιώς λίγο ποιοτικό χρόνο που διαθέτεις. Και κάτω από αυτό το πρίσμα, όχι, δεν αξίζει.
Μετά τα τελευταία γεγονότα, όπως είδαμε, αρπάξανε όλοι οι «υπεύθυνοι» τα λιβανιστήρια και αρχίσανε να λιβανίζουνε δεξιά και αριστερά, ψάλλοντας ευχές για το καλό του αθλήματος, των αθλητών κ.τ.λ. κ.τ.λ.. Το Υπουργείο ρίχνει την ευθύνη στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία για τη διοργάνωση του Πρωταθλήματος και συνεχίζει να στέλνει κάθε εβδομάδα αστυνομικούς να προφυλάσσουν τα συμφέροντα των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιρειών! Η ΕΠΟ από την άλλη τα δικά της, διαιτητές και επόπτες που καρατομούνται σε μια νύχτα, ποδοσφαιρικοί εισαγγελείς ψάχνουν να βρούνε την άκρη του νήματος και οι οπαδοί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Ακούστηκε δε και η τρομερή προειδοποίηση πως «θα θρηνήσουμε θύματα», λες και δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο στα ελληνικά γήπεδα!!!

Κανείς, όμως, δε βάζει τα χέρια του στη φωτιά, πράγμα που ελαχιστοποιεί τις ελπίδες που έχουμε ώστε να φάμε κάποια στιγμή κάστανα. Ακολουθούμε την πεπατημένη και έχουμε ως αποτέλεσμα «μια από τα ίδια». 25 αθλητές, που συνήθως αποτελούν το έμψυχο υλικό μιας ομάδας, να κυκλοφορούν με ψηλά το κεφάλι και ευνοημένοι και από την άλλη 475 να κυκλοφορούν με σκυμμένο το κεφάλι και αδικημένοι…
Την πεπατημένη θα ακολουθήσω και εγώ, θέτοντας το συνηθισμένο ερώτημα: Μήπως τα τεκταινόμενα στο χώρο του ποδοσφαίρου αποτελούνε μια μικρογραφία της κοινωνίας μας;
Φοβερή διαπίστωση!!! Το δήλωσα, όμως, πως δε θα ξεφύγω από τα συνηθισμένα. Θα προσπαθήσω να το εμπλουτίσω με λίγη «διορατικότητα»… τρομάρα μου!!!
Μήπως ο απροκάλυπτος τρόπος και ο χλευασμός που χρησιμοποιήθηκε στα τελευταία ποδοσφαιρικά γεγονότα, μας προειδοποιεί για την κοινωνία στην οποία θα κληθούμε να ζήσουμε τα αμέσως επόμενα χρόνια;
Όπου οι δυνατοί και οι έχοντες θα γίνουν ακόμη λιγότεροι και πιο δυνατοί. Όπου οι αδύνατοι θα χάνουν κάθε μέρα και από ένα στήριγμα. Κάθε μέρα θα χάνουν και από ένα «μαξιλάρι».
Μήπως ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω τις παλιές μεθόδους αντίδρασης; Μήπως πρέπει να αφήσουμε πίσω την αντίδραση και να περάσουμε στη δράση; Μήπως πρέπει σιγά-σιγά να ενεργοποιήσουμε την εφευρετικότητά μας; Πόση ουσία έχει το να συνεχίσουμε να βλέπουμε αστυνομικούς να χτυπάνε διαδηλωτές με τη μηχανή τους ή να «αποκρούουν» μολότοφ με το κεφάλι τους;
Αστυνομικοί και διαδηλωτές, Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, είναι μέλη του ίδιου σώματος. Αν επαναπαυθούμε στο ότι έχουμε ακόμη ένα πιάτο ζεστό φαγητό να μας περιμένει στο σπίτι, σύντομα θα το χάσουμε και αυτό. Και τότε θα γίνει της… Λιβύης, και θα είναι κρίμα…