Ένα εύλογο ερώτημα που προκύπτει καθώς η κυβέρνηση της ΝΔ δοκιμάζεται σκληρά σε αρκετά μέτωπα στους πρώτους αυτούς οκτώ μήνες της δεύτερης θητείας της είναι τι γίνεται με την λεγόμενη Κεντροαριστερά; Το λογικό και αναμενόμενο θα ήταν να ενισχύεται από την όποια φθορά της κυβέρνησης. Κι όμως, σε όλα τα γκάλοπ φαίνεται ότι οι απώλειες που καταγράφει η ΝΔ, δεν πάνε στα κόμματα της εξ αριστερών της αντιπολίτευσης. Και αυτό τουλάχιστον με τα δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας είναι παράδοξο και «ερμηνεύεται» μόνο από το γεγονός ότι αυτήν την χρονική συγκυρία δεν υπάρχει το αντίπαλο δέος, η εναλλακτική δύναμη εξουσίας , που μπορεί να προσελκύσει δυσαρεστημένους από την κυβερνητική πολιτική, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Οι όποιες λίγες μετακινήσεις πάνε προς τα δεξιά, ενισχύοντας μερικώς το κόμμα Βελόπουλο και οι περισσότερες προς την «γκρίζα ζώνη» των λεγόμενων «αναποφάσιστων», που από ότι φαίνεται ότι θα περιμένουν να δουν πως θα εξελιχθούν τα πράγματα για να αποφασίσουν προς τα που θα κινηθούν. Από τα παραπάνω είναι εμφανές ότι ο εναλλακτικός πόλος εξουσίας, πέρα από την κεντροδεξιά που σήμερα εκπροσωπείται από τη ΝΔ, που κυβέρνηση στα χρόνια της Μεταπολίτευσης τα περισσότερα χρόνια, δεν φαίνεται να «τραβάει» σήμερα, βρίσκεται σε βαθειά κρίση, πολυδιασπασμένος και χωρίς πειστικό αφήγημα που να προσελκύει ακόμη και το ακροατήριο που κάποτε συσπείρωνε . Είναι προφανές λοιπόν ότι όσο πιο γρήγορα και ουσιαστικά συνειδητοποιήσει η κεντροαριστερά στο σύνολο της τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες της, να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει κόσμο, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να ξαναγίνει μεγάλη και ενιαία παράταξη που να είναι σε θέση να καταστεί ανταγωνιστική δύναμη στο πολιτικό σκηνικό. Οσο όμως παραμένει περιχαρακομμένη, αναπολώντας τις δάφνες του παρελθόντος και «καταστροφολογώντας» για ό,τι γίνεται μόνο για αντιπολιτευτικούς λόγους, θα εξακολουθεί η ΝΔ του Μητσοτάκη να κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό ελλείψει σοβαρού αντιπάλου. Αυτή είναι η αίσθηση που έχει ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων και αναφορών. Η χώρα όμως χρειάζεται, για να υπάρχει ισορροπία και σταθερότητα στο πολιτικό σκηνικό, πέρα από την όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική κυβέρνηση και μια επαρκή αντιπολίτευση, η οποία όμως στην παρούσα φάση «πελαγοδρομεί» και αυτό αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις. Ε, αυτή την απλή παραδοχή οφείλουν όλοι όσοι φιλοδοξούν να παίξουν ρόλο στα πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας να την πάρουν υπόψη και να προβληματιστούν, αν πραγματικά θέλουν να αλλάξουν την υπάρχουσα κατάσταση. Δεν ξέρουμε αν από τις επικείμενες ευρωεκλογές μπορεί να προκύψει κάτι, το σίγουρο είναι ότι είναι ένα πεδίο, όπου χωρίς το διακύβευμα της κυβερνησιμότητας, μπορούν πιο εύκολα να αποτυπωθούν προτιμήσεις και τάσεις. Αν θα συμβεί μένει να το δούμε, οπότε αναμένουμε.