Η χαρά του να είσαι ένας ασήμαντος άνθρωπος είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις αυτής της ζωής. Γράφεται γύρω σου ιστορία και εσύ προσπαθείς να ξεφύγεις από τα προσωπικά σου αδιέξοδα. Προσπαθήσεις να λύσεις τους δικούς σου γρίφους. Σχολιάζεις την επικαιρότητα: Τον χριστουγεννιάτικο φωτισμό σε κεντρική αθηναϊκή λεωφόρο - λες και ένα τεράστιο ασθενοφόρο εφημερεύει πάνω από τα κεφάλια μας και φοβάσαι ότι αντί για κάλαντα θα ακούσεις τη σειρήνα του. Τις χριστουγεννιάτικες εκπτώσεις που παρά τη φημολογούμενη επιστροφή στην κανονικότητα φέτος ήταν δεόντως γενναιόδωρες. Τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση και τα δέντρα σε κάθε εμπορικό κέντρο που πιστοποιούν ότι οι διακοπές πλησιάζουν, μαζί με τις άγιες μέρες, τα τέλη κυκλοφορίας και μία ακόμη δόση του ΕΝΦΙΑ.

Η χαρά και η ελπίδα να είσαι ανθρωπάκι βρίσκεται στην ανάγκη και στην επιθυμία να ελπίζεις. Να κάνεις όνειρα και να θέτεις στόχους. Να ονειρεύεσαι και να ερωτεύεσαι. Να ζεις. Να κυκλοφορείς. Να δουλεύεις. Να είσαι γερός. Να γελάς. Να διαβάζεις. Να χαλαρώνεις. Να σκέφτεσαι. Να αγαπάς. Να προσέχεις τον εαυτό σου και τους δικούς σου ανθρώπους. Να απολαμβάνεις το χειμωνιάτικο κρύο που ξαφνικά θυμήθηκε ότι πρέπει να δηλώσει την παρουσία του. Δεκέμβρη έχουμε πια. Τι στο καλό;

Η συνειδητοποίηση ότι είσαι ένας συνηθισμένος καθημερινός άνθρωπος γίνεται αισθητή στην αδυναμία που σε κυριεύει απέναντι σε όλα τα μεγάλα. Στα σημαντικά. Σε όσα απειλούν να αλλάξουν τη ζωή σου προς το χειρότερο. Σε όσα δυσάρεστα, δύσκολα και άσχημα γίνονται κοντά σου, δίπλα σου. Όταν μαθαίνεις τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, δεν χαίρεσαι που δεν γεννήθηκες παντοδύναμος. Ούτε επειδή ξέρεις ότι δεν υπάρχουν τρεις μάγοι, με δώρο να σε λυτρώσουν από τις αγωνίες σου. Όταν έχεις πιστέψει ότι δεν υπάρχει Άη Βασίλης, καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να περιμένεις δώρα από ανώτερες δυνάμεις.

Όταν κάποιοι απειλούν να σε καταστρέψουν, τότε θυμάσαι τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου από την άλλη. Η ζωή που αλλάζει σε αλλάζει. Σε κινητοποιεί. Σε βοηθά να ξυπνήσει η δυνατή κραυγή που κοιμάται μέσα σου. Σε βγάζει από την αδράνεια. Σε κατεβάζει στους δρόμους. Σε κάνει ποτάμι και ορμητικό κύμα. Που όλα προσπαθεί να τα παρασύρει στο διάβα του: Σκοπιμότητες, πολιτικές αβελτηρίες, ασυνέπειες και αδικίες. Όταν αισθάνεσαι ένας μικρός αδύναμος άνθρωπος, αναζητάς στήριγμα και βρίσκεις δύναμη στις συλλογικότητες. Μαθαίνεις να διαμαρτύρεσαι. Να ενώνεις τη φωνή σου. Να ξεσηκώνεσαι. Να γίνεσαι επαναστάτης. Να αντιδράς.

Όσο πλησιάζουν Χριστούγεννα όλοι οι μικροί και συνηθισμένοι άνθρωποι συνηθίζουν να ελπίζουν. Να περιμένουν καλύτερες μέρες. Να εύχονται ότι ο επόμενος χρόνος θα κρύβει μέσα του περισσότερη ευτυχία από τον περσινό. Ότι θα είναι πιο επιεικής. Πιο όμορφος. Πιο δημιουργικός. Φέτος εμείς το θυμηθήκαμε νωρίτερα. Με όσα αντιμετωπίζουμε. Με όσα δυσάρεστα, επικίνδυνα και άσχημα μας περιβάλλουν. Με όσα περιμένουμε να συμβούν και διαψεύδονται. Με όσα επίκεινται. Με μια απροσδιόριστη απειλή να επικρέμεται πάνω από το κεφάλι μας. Με τις καλύτερες μέρες να σαλπάρουν για αλλού. Με μια γενική αοριστία στις υποσχέσεις των κυβερνώντων και εκείνο το σιδερένιο χέρι του Ρίτσου που τακτοποιεί τις ζωές μας, χωρίς να λογαριάζει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Άγαρμπη και κακή. Αρχίζω να φοβάμαι, και ποτέ δεν το είχα ως αισιόδοξος άνθρωπος, ότι το μέλλον θα είναι χειρότερο από το παρελθόν. Δε μου αρέσει. Με ενοχλεί και με θλίβει. Έχω την ανάγκη να αντιδράσω. Εκεί καταλαβαίνω πόσο περιορισμένο είναι το βεληνεκές της δικής μου αντίδρασης. Πόσο χρειάζομαι τους άλλους. Το σύνολο. Τη γνώμη, τη δύναμη και τη φωνή τους. Και έτσι όλη αυτή η τραγική δοκιμασία που δεν βλέπω να λήγει ούτε εύκολα ούτε άμεσα αφήνει και ένα καλό: μας θυμίζει την αξία του άλλου, του συνανθρώπου. Μας κάνει συναγωνιστές για το κοινό καλό!