Αν μου λέγατε πως είδατε, οι περισσότεροι, την συζήτηση κορυφής για τη διαφθορά, δεν θα μου έκανε εντύπωση. Σωστά πράξατε απ’ όλες τις απόψεις. Και ‘γω αυτό έλεγα να κάνω, άλλο που δεν τα κατάφερα όπως έπρεπε. Γενικά δεν είχε και κάτι της προκοπής να δεις. Ακόμη και αυτό το ίδιο, η συζήτηση δηλαδή, στα βαθιά νερά της αδιαφορίας κολυμπούσε, αλλά και πώς να γίνει, που το ρημάδι το μάτι δεν κλείνει χωρίς βοήθεια...

Στην πρώτη μου τηλε-περιήγηση, έπεσα πάνω στη Φώφη. Που σημαίνει πως έχασα τις πρωτολογίες του πρωθυπουργού και του ημι-πρωθυπουργού. Έχασα και του Μιχαλολιάκου, αλλά δεν ένιωσα στεναχώρια. Για καμιά από τις τρεις.

Άλλαξα αμέσως γιατί... πώς να το πω; Καλή και χρυσή η Φώφη, όμως τη λαχτάρα της να βρεθεί στο επίκεντρο, δεν την καταλαβαίνω. Μου θυμίζει κάποιες νεαρές ηθοποιούς που περιμένουν με αγωνία το πρώτο τους πέρασμα από το σανίδι, με μια ατάκα του τύπου: «Ορίστε κυρία, ο καφές σας», για να χαθούν ως οσκαρικές ντίβες, στις αγκαλιές των οικείων τους. Με μόνη διαφορά, πως καταλαβαίνω απόλυτα τη λαχτάρα του καλλιτέχνη...

Στο δεύτερο πέρασμα, νάτος ο Κουτσούμπας. Έφυγα τρέχοντας προς MTV και βάλε...
Στην τρίτη και φαρμακερή προσπάθεια, γέμισε η οθόνη από τον πληθωρικό (έως και πληθωριστικό θα έλεγα), Πάνο Καμμένο. Είχα πάρει πια την απόφαση να απλώσω το κορμί μου στο κρεβάτι, έκλεινε - δεν έκλεινε το μάτι.

Δυναμική ομιλία, εμπλουτισμένη με Άραβες, λίγο Τζαβάρα (αδυναμία μεγάλη), κάτι άλλα ερείπια της ΝΔ, κάνα δυο πεθαμένους και μπόλικο Βενιζέλο. Όλα αυτά με πινελιές, έντονες, από κινέζικο τσίρκο. Καλό θέαμα, χωρίς ουσία φυσικά, που με κράτησε όμως ξύπνιο. Ο αλητάμπουρας...
Δεν είχα όρεξη πλέον, ούτε να κοιτάξω το τηλεχειριστήριο. Πάνω εκεί, ανέβηκε στη σκηνή ο Λεβέντης. Αυτός μάλιστα. Χάρμα οφθαλμών.

Βάλσαμο στα αυτάκια μου. Αν εξαιρέσεις ένα μικρό και απαραίτητο κρεσέντο, όλα κυλούσαν υπέροχα. Ήρεμος σαν από ανάγκη, σαν από την εμπειρία των ετών που κουβαλάει, σα να κατανοεί απόλυτα το λόγο της απογοήτευσής του, ικέτευε σχεδόν για οικουμενική. Με το μειλίχιο λόγο του, με νανούριζε απαλά. Λίγο η ιστορία με το Μαύρο, λίγο με το Ράλλη, το τζάκι και η γάτα έλειπαν για να συνθέσω την εικόνα των παιδικών μου χρόνων, που μπροστά από το αναμμένο τζάκι, έλεγε ιστορίες ο παππούς και ο γάτος με το παχύ τρίχωμα, κούρνιαζε στην αγκαλιά του.

Τι και αν βγήκαν μετά τα μαχαίρια, ποιες δευτερολογίες και ποιες τριτολογίες… Η θεία Λένα είχε κάνει άψογα τη δουλειά της.
Άλλη μια φορά είχα πάθει το ίδιο. Θυμάμαι το είχα γράψει κιόλας. Εξίσου υπέροχος ύπνος, χωρίς όνειρα, όταν ο «κ. Νίκος» είχε καλεσμένο τον Προβόπουλο...

Το κακό ήρθε την επομένη. Ξύπνησα εκνευρισμένος και έδειχνε πως έτσι θα συνέχιζε ως τον επόμενο ύπνο. Φυσικά το συνδέω απόλυτα με την «συζήτηση κορυφής». Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε στη ζωή μου, όπως και στη Δημοκρατία, να βρω τον τρόπο για να ξεφύγω από το αδιέξοδο στο οποίο με οδηγούσαν τα νεύρα μου. Γιατί τελικά υπάρχουν αδιέξοδα και στα δύο, όπως βλέπουμε. Εκτός και αν δεν έχουμε Δημοκρατία, πράγμα που δικαιολογεί την ύπαρξη αδιεξόδων.

Όπως και να ‘χει, έτσι ή αλλιώς, έπρεπε να βρω διέξοδο για να γλιτώσω την υπόλοιπη μέρα, αλλά και τους γύρω μου από τη ζοχάδα μου...

Είναι υπέροχη πραγματικά η στιγμή, που με απλές κινήσεις, βρίσκεις λύση στο πρόβλημα. Φάρμακο για την αρρώστια. Ένα τραγούδι ήταν όλο κι όλο! Ένα τραγούδι 30 χρονών. Από την εποχή της αμφισβήτησης. Πώς και γιατί το άκουσα, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως έσωσε την μέρα.
Συνέχισα βέβαια να νιώθω απογοητευμένος, όπως νιώθω από το 2008 και χωρίς καμιά ιδιαίτερη ελπίδα για το μέλλον, αλλά τουλάχιστον ηρέμησα. Και ναι. Προφανώς θα συνεχίσω να παίζω στο θέατρο ως κομπάρσος. Έντιμα όμως. Έντιμα απέναντι στον εαυτό μου, απέναντι σ’ αυτόν που μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω και στους υπόλοιπους έντιμους «θεατρίνους».

Οι πρωταγωνιστές, οι «κορυφαίοι» που κάνουν και πράγματα... «κορυφής», ας αυτοσχεδιάζουν όσο θέλουν. Στους χιλιάδες, ένας θα ξεχωρίσει για τις ικανότητές του και όλοι μας θα πάρουμε αυτό που μας πρέπει στο τέλος...