Γεια σου, πολύτιμε μου φίλε, γεια σου Ωρο Μάλλια, γεια σου Δάσκαλε και ώρα σου καλή. Εκεί που θα πας θα βρεις σίγουρα τον Στρατή τον Αναστασέλλη και τον Γιάννη τον Πασπάτη, να μιλάτε τη «γλώσσα των Αγγέλων» τη Ντοπιολαλιά, που τίμησες όσο κανένας άλλος. Μόνο μην πιαστείς καβγά με τον Γιανουλέλλη και τον Αργ. Αραβανόπουλο για το αρσενικό άρθρο! Το δικό σου είναι το σωστό!

Υ Στέλιους υ Ευαγγελινός, το γωνιακό σκολειό-φαρμακείο, ο αψύς του λόγος που γεννούσε τη σάτιρα της Γέρας. Το Τσοπ και το Τσοπέλ’, φυλαγμένο στα τρίσβαθα της καρδιά μου, αρχειοθετημένο σε «κηρομαστίχη», είναι εκεί, θα είναι εκεί, μαζί με τα γαλανά σου, πονηρά και πανέξυπνα μάτια, εκεί πάντα όπως ταιριάζει να νικιέται η λήθη από το έργο των μεγάλων ανθρώπων. Σου (μας) αφιερώνω ένα κομμάτι από ένα ποίημα σου σαν κατευόδιο!
- Του μνιαλέλι μ’ πια σταμάτσι/ τσι δε δλέβγ(ει) σα πριν ρουλόγ(ι)/ τσι του άλλου απου κάτου / κρέμασι σα κουμπουλόγ(ι).
-Τι να κάνουμι τα χρόνια/προυχουρούν τσι ας ρουτούν/φουρτουνόντιν πα στ’καμπούρα/τσι του πνατς τρουφουδουτούν
- Τώρα πλια όσου βαστάξου/κέρδους η μέρα που πιρνά/όμους η καρδιά μ’που μέσα /για τα ‘ρουφγιάνα/δε γιρνά! (1994)

Με απέραντη αγάπη
Ο μαθητής σου
Μάκης Αξιώτη