Επανέρχομαι σε ένα εκκλησιαστικό θέμα που το θεωρώ σοβαρό λίαν και μακροχρονίως με καταστροφικές συνέπειες.

Πρόκειται για τα «γράμματα» της εκκλησίας και δη για το λεγόμενο «τυπικό» των ιερών ακολουθιών.

Και επειδή πολλοί θα πουν ότι το θέμα προφανώς δεν αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, θα ξεκινήσω με μια οδυνηρή σύγκριση.

Οι απανταχού της γης μουσουλμάνοι με δυο-τρείς επικύψεις την ημέρα, με τρεις λέξεις ως ευχή, χωρίς τους τόνους των θεόπνευστων βιβλίων και χωρίς εικόνες αγίων, αυξάνονται και πληθύνονται εν κραταιά πίστει και κοντεύουν να κυριαρχήσουν στον πλανήτη.

Εμείς με την πολυλογία και τον σκληροπυρηνισμό κοντεύουμε να συνθλιβούμε κάτω από το ασήκωτο βάρος της ιερής παράδοσης.

Γίνονται πράματα και θάματα χωρίς να μπορούμε να μεταβάλουμε κεραίαν μίαν.

Το ξεκινάω αυτές τις μέρες των Φώτων αυτό το αιρετικό άρθρο και όχι τυχαία.

Η παραμονή των Φώτων για τους ειδήμονες περιλαμβάνει κατά το τυπικόν Όρθρο, Μεγάλες Ώρες, Εσπερινό, Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και στο τέλος την Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού.

Όσο και να το τρέξεις, τέσσερις ώρες τις θέλεις.

Το σχιζοφρενικό μάλιστα είναι ότι αυτός ο Αγιασμός τελείται ολόιδιος και ανήμερα, και εξ αυτού έχουν βγει διάφορες παραθεωρίες: αυτόν τον πίνουμε, εκείνον τον ραντίζουμε, και λοιπά φαιδρά!

Επίσης, προς μεγάλη λύπη και απορία του αθώου και φιλοχρίστου εκκλησιάσματος οι ιερείς απόκτησαν μια συνήθεια τα τελευταία χρόνια να διαβάζουν ημιφώνως τις τεράστιες ευχές της θείας λειτουργίας και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου και κυρίως τις μακροσκελέστατες και παλινωδούσες του Μεγάλου Βασιλείου, λειτουργίας η οποία τελείται δέκα φορές τον χρόνο.

Μπήκα στον πειρασμό και έκανα μια πρόχειρη έρευνα:

Ενώ ο ψάλτης ψάλλει «Σοι Κύριε», ο παπάς διαβάζει την ευχή της Ευχαριστίας (Ευχαριστούμεν σοι Κύριε … 83 λέξεις)

Ενώ ο ψάλτης ψάλλει «Άξιον και δίκαιον», ο παπάς διαβάζει την ευχή της Αναφοράς (Ο ων δέσποτα …. 264 λέξεις).

Ενώ ο ψάλτης ψάλλει τον Επινίκιον ύμνον, ο παπάς διαβάζει την ευχή «Μετά τούτων των μακαρίων …» 542 λέξεις.

Ενώ ο ψάλτης ψάλλει το «Επί σοι χαίρει», ο παπάς διαβάζει τα Δίπτυχα («Του αγίου Ιωάννου … 548 λέξεις !)

Ωραία η γραφή και ελληνοπρεπέστατη των τριών Ιεραρχών, αλλά με μεγάλη και ανοικονόμητη πολυλογία.

Εάν τότε ήταν άλλα τα ήθη, σήμερα αυτές οι τελετές δεν εναρμονίζονται με τις ανάγκες και με τις αντοχές του σημερινού φιλόθρησκου λαού.

Εκείνη την εποχή ο πιστός δεν έβγαινε από την εκκλησία.

Η ημερήσια λατρεία προέβλεπε (και δυστυχώς συνεχίζει να προβλέπει): Μεσονυκτικό, Όρθρο, Πρώτη Ώρα, Τρίτη Ώρα, Έκτη Ώρα, Ενάτη, Εσπερινό, Λυχνικό (δηλαδή «περί λύχνων αφάς» όπως έλεγαν οι αρχαίοι) και Απόδειπνο (!!)

Να σημειωθεί βέβαια ότι η Μονή του Αγίου Σάββα που επιμελήθηκε πρώτη του αρχαίου τυπικού το 614 μ.Χ. αριθμούσε 5000 μοναχούς!

Ειδικά τώρα με τις προαναφερθείσες ευχές γίνεται μια φωνητική χασμωδία, και το αθώο εκκλησίασμα που δεν κατανοεί αλλά και δεν ακούει τα συλλαβιζόμενα, αναρωτιέται ποιον αφορούν όλα αυτά.

Το φιάσκο γίνεται με τις ευχές των «Κατηχουμένων».

Θέμα ξεκάρφωτο και τυπικά και εννοιολογικά, γιατί ως γνωστόν κατηχούμενοι σήμερα δεν υπάρχουν.

Μάλιστα το τυπικό λέει ότι μόλις αρχίσει η λειτουργία των Πιστών, τότε υποχρεωτικά οι κατηχούμενοι εξέρχονται από την εκκλησία!!

Πράγματα αδιανόητα για μια εκκλησία που τους θέλει εξ ορισμού όλους υπό τας πτερύγας της.

Συνάγεται από αυτά τα ολίγα ότι ανάγκη πάσα και επείγουσα είναι μια συνοδική διαρρύθμιση και χρονική απλοποίηση του εκκλησιαστικού τυπικού.

Έχουν περάσει χίλια πεντακόσια χρόνια κι ακόμα δεν έχει αποσαφηνισθεί πότε γίνεται ο αγιασμός, πότε οι εκάστοτε περιφορές, πότε μοιράζονται τα βάγια, ούτε και η τάξη αυτού του κυριακάτικου εωθινού ευαγγελίου είναι σταθερή.

Προσωπικά διακονώ το ψαλτήριο εξήντα χρόνια και δεν γνωρίζω επακριβώς κάθε φορά την τάξη του τυπικού, με αποτέλεσμα πολλές φορές να αυτοσχεδιάζω και να αυθαιρετώ με τη συμμαχία και την κατανόηση του ιερέα.

Έχουμε ιερή υποχρέωση να απλοποιήσουμε και να ρυθμίσουμε τα ιερά γράμματα στο πνεύμα και τις ανάγκες των καιρών.

Έτσι θα κερδίσουμε πιστούς, και εμμέσως θα απογοητεύσουμε και τους αλλοθρήσκους.