Ένα ρεμάλι ελπίζω να μου φέρει κάποτε στον δρόμο μου η καλή μου Τύχη! Αρκεί να γνωρίζει τουλάχιστον από μαγειρική. Και αν μπορώ μία ακόμη επιθυμία να εκφράσω, ας αναλαμβάνει και το καλάθι της νοικοκυράς.

Ξεκίνησα γεμάτη αισιοδοξία να το γεμίσω την περασμένη εβδομάδα, να τεστάρω και το ύψος των τιμών, που έχει, ακούω, πάρει την ανιούσα και τέλος πάντων πρέπει να γίνουν οι απαραίτητοι συνδυασμοί, για να κάνουμε οικονομία. Μαζί μου ήρθε και μία φίλη, έμπειρη στην κατανάλωση των απαραίτητων, ωραία, μοιραία και με άνεση στην οδήγηση του καροτσιού. Μόνο μαλλί με μαλλί που δεν πιαστήκαμε! Για το καλό μου!

Ξεκινήσαμε από τα απορρυπαντικά: Εκείνη διάλεξε μια σκόνη γενικής χρήσεως, εγώ όμως ήθελα οπωσδήποτε και υγρό για σκούρα ρούχα. «Η γιαγιά μου πάντα έλεγε ότι τα μαύρα δεν τα πλένουμε με ό, τι κι ό, τι». «Πάρε τουλάχιστον τη σκόνη». «Όχι υγρό θα πάρω μη σου πω θα προτιμήσω ταμπλέτες». Ύστερα πήγαμε στα απορρυπαντικά των πιάτων. Η φίλη μου διάλεξε ένα υγρό με τη φίρμα του σούπερ μάρκετ σε διπλή συσκευασία, εγώ ζητούσα αυτό που προστατεύει το περιβάλλον. «Η γιαγιά σου το αγόραζε κι αυτό;» με κορόιδεψε. Απαξίωσα και να απαντήσω. «Έχω σωστή αγωγή καταναλωτή» αντέτεινα. «Αμ, δεν το βλέπω!»

Ξέσπασε πόλεμος στα ράφια με τα μακαρόνια και τις σάλτσες: «Ορίστε, αγόρασε ένα μπαλσάμικο να σου φύγει η πρεμούρα». Ζήταγα τη σάλτσα με μέλι και μουστάρδα. «Της γιαγιάς η συνταγή να υποθέσω;» «Όχι της φίλης μου της Νίκης, που μαγειρεύει εξαιρετικά. Δεν έχω γούστο προσωπικό αυτόνομο. Ό, τι δοκιμάζω και μου αρέσει, αυτό αγοράζω». «Γι’ αυτό γέμισες το καρότσι με τέτοια μάρκα μακαρόνια». «Γι’ αυτό. Αυτά αγόραζε πάντα η μάνα μου, μη μιλήσεις, η μάνα μου ήξερε από κουζίνα». «Εσύ δεν ξέρεις να κάνεις οικονομία. Καλά είναι τα συγκεκριμένα. Αλλά είναι τα πιο ακριβά». «Εγώ αυτά θέλω. Θα τρώω πιο λίγα κάθε φορά. Θα τρώω όμως από αυτά». «Τα οποία θα πασπαλίσεις με τριμμένη παρμεζάνα». «Με μπόλικη». «Θεέ μου, δώσε μου δύναμη, η κοπέλα δεν είναι καλά. Παιδί μου, οι τιμές ανεβαίνουν ιλιγγιωδώς, υπολογίζουμε και το ευρώ που ξοδεύουμε και συ αγοράζεις αυτά που αγόραζες πάντα;» Την αγνόησα και συνέχισα. Όταν φτάσαμε στο ψαράδικο, έγινε η έκρηξη: «Άσε τα σούσι και τα σουβλάκια γαρίδας, αρακά να αγοράσεις, σε μπόλικη ποσότητα, μην ανατιμηθεί!» «Άσε, μη συνεχίζεις! Να πάρω και χαρτί υγείας από το οικονομικό» «Βεβαίως» «Και χαρτοπετσέτες, σαν να ήμουν ταβέρνα σε παράδρομο της Εθνικής προς Θρακομακεδόνες» «Το χιούμορ σου αυτό!» «Και όσπρια με την επωνυμία του καταστήματος» «Α, γεια σου». «Θα τρώω αυτά που θέλω». «Στο ταμείο θα σε δω»! «Θα με καμαρώσεις».

Πρόλαβα να πετάξω στο καρότσι δύο συσκευασίες από το αγαπημένο οικογενειακό παγωτό και άρχισα να ξεφορτώνω μπροστά στο ταμείο, ενώ η φίλη μου μουρμούριζε μέσα από τα δόντια της στη διπλανή σειρά. «Είδες πληρώσαμε σχεδόν τα ίδια» ανέπνευσα στην έξοδο. «Μόνον που εγώ ψωνίζω για τετραμελή οικογένεια». «Ε, κι εγώ για τη δική μου οικογένεια ξοδεύω όσα θέλω». Στάθηκε μπροστά μου σχεδόν μητρικά: «Σε συμβουλεύω να μελετάς το καρότσι της νοικοκυράς». Το γκούγκλαρα στο σπίτι και άρχισα να το διατρέχω διαγώνια: Μόλις διάβασα τα μισά προϊόντα, της τηλεφώνησα: «Δεν έχει αβογκάντο, δεν έχει γαρίδες» «Δεν έχει ούτε σταμναγκάθι» μου απάντησε, γελώντας. «Είναι καιρός οι ανοικοκύρευτες να μάθετε να ζείτε με τα βασικά». Είχα πάντα την απορία τι είναι το βασικό στη ζωή. Ποιος το προσδιορίζει και γιατί πρέπει να έχει καθολική εφαρμογή. Ήξερα ότι είναι ανάγκη να κάνουμε οικονομία. Το βλέπω σε κάθε έλεγχο του τραπεζικού μου λογαριασμού. Απλά βαριέμαι την τυποποίηση και τη μιζέρια. Το μέτρημα με το κατάστιχο και το μοιρογνωμόνιο Χρειάζεται λίγη τρέλα. Ακόμα και στη λίστα του σούπερ μάρκετ!