Το έχουμε ξαναγράψει στο «Εμπρός». Η τρέχουσα προγραμματική περίοδος αφορά το διάστημα 2014 - 2020.

Σε μια Ελλάδα λοιπόν που υποτίθεται ότι καίγεται για φρέσκο ευρωπαϊκό χρήμα και επενδύσεις, τα τέσσερα πρώτα προγράμματα ιδιωτικών επενδύσεων ανακοινώθηκαν το Φεβρουάριο του 2016 (26 ολόκληρους μήνες μετά την έναρξη της προγραμματικής περιόδου), παρέλαβαν αιτήσεις μέχρι τον Ιούνιο (30 μήνες από την έναρξη) και τα πρώτα προσωρινά αποτελέσματα που θα χρειαστεί δύο ως τρεις μήνες για να οριστικοποιηθούν για το ένα μόλις από τα τέσσερα προγράμματα, βγήκαν χθες 26 Οκτωβρίου 2016 (δηλαδή 34 μήνες -παρά δυο μήνες τρία χρόνια- από την έναρξη της προγραμματικής περιόδου)!!

Πρόγραμμα ενίσχυσης νέων επιστημόνων

Το πρώτο -και με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον- πρόγραμμα, ήταν το πρόγραμμα ενίσχυσης νέων επιστημόνων για ίδρυση ή λειτουργία επαγγελματικού χώρου. Με δεδομένη την ανεργία στους χώρους των νέων επιστημόνων, αλλά και τα προβλήματα όσων τόλμησαν να ξεκινήσουν ήδη ελεύθερο επάγγελμα, οι ενδιαφερόμενοι ήταν πολλοί.

Χθες, με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, υπαγώγιμος κρίθηκε περίπου ένας στους δέκα, που σημαίνει ότι εννιά στους δέκα πήραν μια πρώτη απογοήτευση από τη «φιλόστοργον πολιτείαν» και ίσως μια ακόμα έμμεση παρότρυνση να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού!

Σφαγή

Και πώς να μην είναι έτσι όταν π.χ. στο Βόρειο Αιγαίο, η βαθμολογική βάση που για όλα τα προγράμματα είναι τα 50 μόρια, ανέβηκε στα 87 με άριστα τα 100 (ούτε για εισαγωγικές στην ...Ιατρική να επρόκειτο)! Και τούτο διότι αντί να γίνει -όπως γίνεται δεκαετίες τώρα- μεταφορά πόρων από άλλα (ούτως ή άλλως αναπορρόφητα) κονδύλια, αφέθηκαν για πρώτη φορά προς διάθεση, τα «ψίχουλα» της αρχικής προκήρυξης.

Με ποιο επιχείρημα; Ότι θα ακολουθήσει όπου να ‘ναι δεύτερος κύκλος προκήρυξης, με κονδύλια όμως κατά τι λιγότερα αυτών του πρώτου κύκλου! Έτσι ώστε οι αρμόδιοι να εξασφαλίσουν ότι αν στον πρώτο κύκλο τους ...ξέφυγαν μερικοί νέοι και δεν απογοητεύτηκαν, να τους αποτελειώσουν στο δεύτερο κύκλο!

Και στα ιδιαίτερα δικά μας. Η ειδική μεταχείριση που μας επιφύλαξαν

Πάντα η στοργή της πολιτείας για τα νησιά και τους κατοίκους τους, ήταν δεδομένη. Ναι, καλά το καταλάβατε, αστειευόμαστε μ’ αυτά που θα έπρεπε να κλαίμε. Τώρα τελευταία όμως, με αφορμή και το προσφυγικό, οι υποσχέσεις και τα παχιά λόγια πλήθυναν. Ας δούμε λοιπόν την «ειδική μεταχείριση» στην πράξη.

Η Ελλάδα, για τις ανάγκες της προκήρυξης του προγράμματος, χωρίστηκε -με κριτήρια που μόνο διεστραμμένοι εγκέφαλοι θα μπορούσαν να σκεφτούν- σε τμήματα, για την κατανομή των κονδυλίων. Με βάση την κατανομή αυτή, τα όρια υπαγωγής ποικίλουν κατά περιοχή, με διαφορές εκ πρώτης όψεως μικρές, πλην όμως ενδεικτικές της ...ειδικής μεταχείρισης! Διαβάστε και φρίξτε:

Περιοχή Αττικής, όριο υπαγωγής στο πρόγραμμα 88 μόρια (η μόνη περιοχή που χρειάζεται ψηλότερη βαθμολογία και εύλογα θα έλεγε κανείς. Άλλο ένας νέος επιστήμονας να μένει στη θαλπωρή του κέντρου και άλλο να ξεκινά στην επαρχία ή ακόμα και στην παραμεθόριο).

Στερεά Ελλάδα 86 μόρια. Νότιο Αιγαίο 86,5 μόρια. Ανατολική Μακεδονία, Θράκη, Κεντρική Μακεδονία, Ήπειρος, Θεσσαλία, Δυτική Ελλάδα 85,7 μόρια. Δυτική Μακεδονία, Ιόνια, Πελοπόννησος, Κρήτη, Βόρειο Αιγαίο 87 μόρια!!! Είδατε ειδική μεταχείριση; Τώρα τι δουλειά έχουν οι αναπτυξιακές δυνατότητες και οι οικονομικές συνθήκες π.χ. στην Κρήτη και την Πελοπόννησο με το Βόρειο Αιγαίο και μας τσουβάλιασαν, ρωτήστε αυτούς που το έκαναν!

Έπεται συνέχεια;

Και βέβαια όλα αυτά τα γράφουμε, γιατί πέρα από την συγκεκριμένη περίπτωση, αφορούν πιθανότατα και το μέλλον. Για το αν θα διορθωθεί η κατάσταση σε σχέση με το ρυθμό προκήρυξης συνολικά των επιδοτούμενων προγραμμάτων και των συνολικών διαθέσιμων κονδυλίων, λίγα μπορούμε να πούμε εμείς.

Το να απαιτήσουμε όμως, πραγματική ειδική μεταχείριση των νησιών του Βορείου Αιγαίου σε επόμενα προγράμματα και όχι ειδική μεταχείριση από την ...ανάποδη όπως έγινε τώρα, είναι το αυτονόητο. Θα κινητοποιηθούν άραγε οι τοπικοί φορείς, αυτοδιοικητικοί άρχοντες, επιμελητήρια, βουλευτές, κυρίως οι εξ αυτών φιλοκυβερνητικοί ή όπως έλεγε ο συγχωρεμένος ο Γιώργος Σκούφος, «θα γυρίσουν πλευρό»; Τι να σας πούμε... Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!