Οι  Φίλοι  Ιστορικής  Μνήμης  και  Πολιτιστικής  Δημιουργίας,  44  χρόνια μετά  την  εξέγερση  του  Πολυτεχνείου, δημοσιεύουν  ένα  μικρό  αφιέρωμα  στο  Μιχάλη  Μυρογιάννη. Τόσα  χρόνια  μετά  ο  ξεσηκωμός  του  Νοέμβρη  1973  συνεχίζει  να  συγκινεί  και  να  εμπνέει  τη  νεολαία  και  το  λαό  μας,  εκτός  βέβαια  από  τους  νεοναζί και  τους  ακροδεξιούς  νοσταλγούς  του  απάνθρωπου  χουντικού  καθεστώτος.

Εκατοντάδες  νέοι  και  νέες  από  τη  Λέσβο  συμμετείχαν  στον  Αντιδιχτατορικό  Αγώνα  στις  μεγάλες  πόλεις  και  υπέστησαν  τις  βάρβαρες  διώξεις  της  χούντας.

Συνταρακτική  η  εν  ψυχρώ  δολοφονία  του  συμπατριώτη  μας  Μιχάλη  Μυρογιάννη  από  τον  ταγματάρχη  Ντερτιλή  στις  18  Νοεμβρίου  1973.  Πότισε  με  το  αίμα  του  το  δέντρο  της  Λευτεριάς  και  της  Δημοκρατίας,  αφού  ο  λαϊκός  ξεσηκωμός  ήταν  η  αρχή  του  τέλους  της  φασιστικής  χούντας.

Μαζί  με  τις  παρακάτω  μαρτυρίες  παραθέτουμε   και  μια  ανακοίνωση  της  Στρατιωτικής  Διοίκησης  Λέσβου, που  δημοσιεύθηκε  υποχρεωτικά  στον  τοπικό  τύπο  στις  23  Νοεμβρίου 1973,  με  σκοπό  να  αποσιωπηθούν  τα  γεγονότα  του  Πολυτεχνείου  και  η  αιματηρή  επέμβαση  της  ξενοκίνητης  χούντας.

{gallery}empros2017/politismos/filoi_istorikis_mnhmhs/17_noemvri{/gallery}

Πολυτεχνείο-Μιχάλης Μυρογιάννης

Ο Μιχάλης  Μυρογιάννης  σήμερα  θα ήταν 64 χρονών.

Όταν ρωτούσαν τον Γκέμπελς για την εξολόθρευση των Εβραίων, απαντούσε: «Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα»! Επομένως τίποτα το πρωτότυπο από τους νεοναζιστές  της Χρυσής Αυγής, που ως απόγονοι των γερμανοσυνεργατών, ως επίγονοι του διχτάτορα  Μεταξά και ως υπερασπιστές της χούντας των συνταγματαρχών, ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και πως οι νεκροί του Πολυτεχνείου είναι «μύθος». Προφανώς «η Γη γυρίζει»…

Το μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ν. Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί. «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή – ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης – και συνεχίζει: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε: «Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!»»…

Έφαγε ισόβια στη δίκη της χούντας και  έμεινε  στη φυλακή, αρνούμενος να κάνει αίτημα χάριτος, όπως είχε «δικαίωμα», εκτός αν «.. αιτήση συγνώμη από εμέ επισήμως η ελληνική πολιτεία δια το διαπραχθέν έγκλημα κατ’ εμού, όπερ απετέλεσε την μεγαλυτέραν ηθικήν, νομικήν και πολιτικήν ατιμίαν όλων των εποχών».  Πέθανε  σε ηλικία 92 χρόνων. Στην εξόδιο ακολουθία χοροστάτησε ο μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, ο οποίος εκφώνησε κι έναν από τους επικήδειους λόγους, όπου τον συνέκρινε με τον «…Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Σωκράτη», ενώ παρόντες ήταν οι χρυσαυγίτες, Ηλίας Παναγιώταρος, Ηλίας Κασιδιάρης, Νίκος Μίχος, Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης, Μιχάλης Αρβανίτης και Παναγιώτης Ηλιόπουλος.

ΝΑ ΤΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΑΥΤΑ.

[ Από  την  ιστοσελίδα  Lefteria ]

Χρήστος Ζουλιάτης

Επιστολή της μητέρας του Μιχάλη Μυρογιάννη (Νοέμβρης 1983):

«ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑ …»:

«Πριν 10 χρόνια, αυτή τη μέρα, είχα κι εγώ ένα παλικάρι, που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε.

Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια: « Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή. Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος». Κι όταν του είπα, μη βγεις αγόρι μου σήμερα, μου απάντησε με το τραγούδι: «Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα». Θυμάμαι και κάτι ακόμα: Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό, κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί. Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει: «Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας». Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει: « Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε». Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιοδήποτε τρόπο. Και βλέπω τη μορφή της προτομής του, που βρίσκεται στη Μυτιλήνη, να μου χαμογελά».

Πώς να μην κλάψεις, πώς να μην πονέσεις στο δράμα και την περηφάνια της μάνας, πώς να μην τραγουδήσεις «Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, ωιμέ, μέσα στις φλέβες μου είσαι. Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, καημέ, έμπα βαθιά και ζήσε».

[ Από  την  ιστοσελίδα  Lefteria ]

Χρήστος Ζουλιάτης