Τον ορφικό στίχο «Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι» επέλεξε να δώσει ως τίτλο στο νέο της μυθιστόρημα η Λημνιά συγγραφέας Μαρία Λαμπαδαρίδου - Πόθου.

Το νέο μυθιστόρημα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου εκτυλίσσεται στους ερημωμένους δρόμους της Αθήνας, αλλά και βαθιά στο μυστήριο της αγάπης… «Μια σιωπή τούς τύλιξε. Μια παλιά σιωπή που μύριζε χρόνο σαθρό και αγιασμένο χέρι στο μέτωπο, μια σιωπή που μόνο σιωπή δεν ήταν. Όλα γύρω έμοιαζαν κινούμενα μέσα στο φως που τρεμόσβηνε από την πολυκαιρισμένη λάμπα. Οι αναμνήσεις κρέμονταν από τους ίσκιους, που περιδιάβαιναν αόρατοι κουβαλώντας τις μνήμες άλλων καιρών. Και οι πέτρινοι τοίχοι λύγιζαν, θαρρείς, μέσα στις φωτεινές αναδιπλώσεις των κύκλων που σχημάτιζε η αναρρίπιση μιας παράξενης ανάσας. Το σπίτι ανάσαινε. Ήταν πια σίγουρη. Και ανασηκώθηκε να το δει. Μοσκοβολούσε η αρχοντιά. Τα ακριβά χαλιά, τα αυστηρά ξυλόγλυπτα έπιπλα. Τα κάδρα των προγόνων. Και όλα καθαρά. Καθαρά και φιλικά. Σα να είχαν απάνω τους το άγγιγμα από χέρι αγαπημένο. Ανασηκώθηκε κι εκείνος. Στάθηκε δίπλα της και κοίταζε άπληστα γύρω του. Αν έχει μυρουδιά το παρελθόν, εδώ ήταν και το ανάσαινε.»

Εκεί όπου, σύμφωνα με τη συγγραφέα, λειτουργεί «ο έρωτας ως πάθος και ως νοσταλγία του πάθους. Ως θυσία και ως τελετουργία σιωπής. Τα πρόσωπα αναπτύσσουν μια δική τους άμυνα, για να βγουν από το ερειπωμένο παρόν. Να βρουν τον “αυδήεντα” λίθο, που θα τους δώσει την ομορφιά και το χαμένο ιερό. Είναι το στίγμα της άλλης αλήθειας που αναζητούν, της άλλης γνώσης, που θα τους χαρίσει την εσωτερική τους απελευθέρωση.».

«Η “Δίψα με καίει εμένα και χάνομαι” είναι το 21ο μυθιστόρημά μου και αναφέρεται στην προσπάθεια του ηττημένου να βρει το χαμένο του πρόσωπο ή το χαμένο ιερό. Ανιχνεύει τις ερεβώδεις διαδρομές της ψυχής που οδηγούν στις μέσα αλήθειες, στις μέσα πηγές, για να υψώσει μια άμυνα στο ερημωμένο τοπίο», γράφει, για το νέο της πόνημα η Μαρία Λαμπαδαρίδου - Πόθου.

Θραύσματα από μνήμη και όνειρο, από χρόνο που έγινε πληγή, από δίψα που καίει, από αυλάκι ματωμένο στο βάλτο του σκοτωμένου στρατιώτη, από μονοπάτια του λυκόφωτος χαμένα στην ομίχλη.

«Είμαι αθώος, κύριε.»

«Ναι, αλλά η αθωότητά σου δεν μπορεί να σε σώσει.»

Πλασμένο από τα ακατέργαστα υλικά της οργής και του έρωτα, το μυθιστόρημα περπατάει στις ερεβώδεις, φροϋδικές διαδρομές: από την Ψυχή προς την Ψυχή.

«Κι εγώ κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο, ένα μικρό κομμάτι ζωή που την έπλασα λέξη λέξη - ζωή. Μια πραγματικότητα πέρα για πέρα φανταστική κι ωστόσο κάποιες φορές πιο πραγματική απ’ όλες τις πραγματικότητες του κόσμου. Γιατί εκεί βρίσκουμε χαμένα κομμάτια από τον εαυτό μας - κάποιες φορές, ξεχασμένα. Ένα μυθιστόρημα “από την ψυχή προς την ψυχή”, όπως το είπα», γράφει η συγγραφέας για το νέο της μυθιστόρημα.

Το νέο βιβλίο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου - Πόθου βρίσκεται από την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου, στις προθήκες των βιβλιοπωλείων από τις εκδόσεις «Πατάκη».