Τα Μουντιάλ, πέρα από βιώματα, είναι και εικόνες. Είτε στο γραφείο, είτε στη βεράντα, είτε κάπου έξω, μόνος δύσκολα, πάντα με παρέα και στο μυαλό να καταγράφονται όλες εκείνες οι σημαντικές στιγμές που γράφουν ιστορία.

Αυτό που συμβαίνει και στα 7 Μουντιάλ που θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι ότι πάντα κάτι… στραβώνει για την Αργεντινή. Διάολε, πού θα πάει αυτή η δουλειά;

Το 1990 στην Ιταλία ήταν ο Μπρέμε, με εκείνο το πέναλτι που χάρισε το τρόπαιο στους Γερμανούς. Το 1994, με την Ελλάδα παρούσα στις ΗΠΑ, στην τελευταία παράσταση του Ντιέγκο που ζήσαμε εμείς, το αργεντίνικο ταξίδι τέλειωσε αρκετά πρόωρα κόντρα στη Ρουμανία του Χάτζι στους «16». Το 1998 συνέβη κάτι αντίστοιχο στους «8» από την Ολλανδία και το γκολ-ποίημα του Ντένις Μπέργκαμπ. Όσο για το 2002 στη Νότια Κορέα, τι να πει κανείς; Η Αργεντινή κατάφερε και έμεινε 3η στη φάση των ομίλων, βλέποντας την πλάτη Σουηδών και Άγγλων. Το 2006 είχε την ατυχία να πέσει πάνω στους διοργανωτές Γερμανούς και το 2010 έχασε ξανά σε νοκ άουτ από τη Γερμανία στα προημιτελικά. Ώσπου το 2014, η «Αλμπισελέστε» βρέθηκε στον τελικό, χάνοντας όμως για ακόμα μία φορά από τα «Πάντσερ», επιβεβαιώνοντας έτσι τη δημιουργία μιας «πελατειακής» σχέσης μεταξύ τους.

Όλα αυτά τα χρόνια όμως, τα Μουντιάλ είναι και στιγμές. Ο Ciao, η πιο αγαπημένη μασκότ της διοργάνωσης στο Italia ’90, η «κούνια» του Μπεμπέτο στις ΗΠΑ, το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο ημιλιπόθυμος Ρονάλντο στη Γαλλία, το άθλιο κούρεμα του «Φαινομένου» στη Ν. Κορέα, η κουτουλιά του Ζιζού στον Ματεράτσι το 2006, οι βουβουζέλες της Νότιας Αφρικής, η ταπεινωτική 7άρα των Γερμανών στη Βραζιλία και μάλιστα μέσα στο σπίτι της «Σελεσάο».

Βιωματικά, όπως αντιλαμβάνεστε, αυτή η διοργάνωση έχει συνδεθεί με… στερήσεις. Όχι σε θέαμα ή σε μπύρες. Προς Θεού (ω Ντιέγκο). Η κούπα της «Αλμπισελέστε» είναι που μου λείπει. Και φέτος, αισθάνομαι ότι ήρθε η ώρα της. Μέσι, Αγκουέρο, Ιγκουαίν, Ντι Μαρία, Ντιμπάλα, Μπανέγα, Ρόχο, Οταμέντι, Μπίλια και ο εμβληματικός Μασεράνο είναι μερικοί μόνο εξ’ όσων συνθέτουν το παζλ ενός αρκετά καλοπληρωμένου αουτσάιντερ σε διψήφια απόδοση.

Ναι, δεν τα πήγαν καλά στα προκριματικά της λατινικής Αμερικής.

Ναι, προκρίθηκαν με την ψυχή στο στόμα.

Ναι, έχουν δύσκολες διασταυρώσεις μέχρι τον τελικό.

Αλλά είναι εδώ, πιο έτοιμοι απο ποτέ. Και αν πάνε μέχρι τέλους, δεν το χάνουν με τίποτα. Τι πιο ιδανικό, να συμβεί αυτό στον τελικό κόντρα στη Βραζιλία, έχοντας πάρει επιτέλους ρεβάνς στα ημιτελικά από τη Γερμανία…

Κάντε το όπως το 1986 στο Μεξικό! Χωρίς το «χέρι του Θεού», αλλά με άλλου είδους… χέρι φέτος, αυτό που πρόλαβε και έβαλε ήδη ο τεράστιος Μέσι στο (αχώνευτο) Ισραήλ, για χάρη της Παλαιστίνης.

Ακολουθούν 30 ημέρες ποδοσφαιρικής πανδαισίας. ΑΠΟΛΑΥΣΗ!