Μαζευτήκαμε στο σπίτι φίλης, λίγο φευγάτης, κολλημένης με σοβαρό νέο, όπως λέμε «επιπέδου». Μαζί μας ήταν κι ο Θανάσης, αδερφός Μάγδας. Στις ειδήσεις χαλούσε ο κόσμος με το δημοψήφισμα, εμείς πίναμε τα κρασιά μας, λες και βλέπαμε ιστορικό ντοκυμαντέρ, που δε μας αφορούσε, πειράζοντας την οικοδέσποινα, η οποία έτσι κι αλλιώς δε σκαμπάζει από οικονομία. Το λόγο πήρε ο Θανάσης:
- Εφόσον ο τύπος είναι σοβαρός, πρέπει να γίνεις αναλόγων προσόντων, να αποκτήσεις ένα κάποιο επίπεδο.
- Ε, ας το αποκτήσω. Φέρε μου!
- Τι «φέρε μου»; Δε γίνονται πλαστικές σ’ αυτά, θα ιδρώσει η φανέλα. Αρχικά, απλά πράγματα, να αποκτήσεις ευχέρεια σε βασικά θέματα, στα αυτοκίνητα επί παραδείγματι. Ο κύριος τι αμάξι έχει;
- Ένα άσπρο, μακρύ!!!
- Τι θέλει να πει ο ποιητής;
- Θέλει να πει, πετάχτηκε κάποια, ότι το ξεφτέρι από δω δεν ξεχωρίζει μάρκες. Οπότε άσε τις δύσκολες ερωτήσεις με το «καλημέρα» και βολέψου μ’ αυτό: ο ιππότης καβαλά ένα άσπρο, μακρύ, άλογο. Με το συμπάθιο!
Κόκκαλο ο Θανάσης!

- Και πώς το αναγνωρίζεις; Ξέρεις την πινακίδα!
- Ούτε τη δική της δεν ξέρει.
Πετάχτηκε το καθίκι, η Μάγδα.
- Αφού το παρκάρει πάντα στο ίδιο σημείο!
- Καλά, κι άμα έχει παρκαρισμένα εκεί δύο όμοια;
- Το δικό του έχει μπροστά ένα κουδουνάκι!
- Με δουλεύει;
ρώτησε ο Θανάσης, κατεβάζοντας μονορούφι το ποτήρι του.
- Από το ’94 φωνάζω ότι είναι θεόχαζη!
δευτερολόγησε το Μαγδουλίνι.
- Εγώ το βρίσκω, γιατί αφήνω στο παρμπρίζ λουλουδάκια!

- Για να μην τα πολυλογούμε, ο ιππότης καλπάζει με το μακρύ του άλογο στεφανωμένο κι εμείς θα πάρουμε τα βουνά. Άσ’ το αυτό το θέμα! Είπαμε λοιπόν, ο τύπος είναι διανοούμενος!
- Παίδαρος είναι βασικά!
- Δεν το ρωτήσαμε αυτό. Σοβαρέψου! Έχει δηλαδή ειδικές γνώσεις…
- Καλέ, κούκλος είναι το μωρό μου! Ναι, έχει κι απ’ αυτό που είπες. Τα λέει τόσο ωραία!!!
- Θα απαντάς μόνον επί των ερωτήσεων. Συνεχίζω, εσύ ας πούμε στη μέχρι τώρα επικοινωνία σας, τι καταθέτεις;
- Τραγουδάκια! Του κάνω αφιερώσεις…
- Τι είδος μουσικής;
- Διάφορα!
- Στανίση έβαλε στον άνθρωπο...
- Αφού το «σ’ έχω κάνει θεό» αυτή το λέει.
- Δεν είναι και προς θάνατον, απεφάνθη ο Θανάσης.

- Μμμ!
- Ωστόσο, δεν έχεις σκεφτεί να τον προσεγγίσεις έτσι πιο ακαδημαϊκά;
- Πάω και τον ακούω, όταν μιλάει. Υπέροχα τα λέει το αγόρι μου, κανείς δεν τα λέει έτσι.
- Μάλιστα, θέλω να πω, δεν έχει περάσει από το νου σου να του ζητήσεις να κάνετε μια εργασία, αδερφέ;
- Θεός φυλάξει, επ’ ουδενί!
- Δε συνεργάζεται με άλλες κυρίες, έτσι ενδιαφέρουσες, επιστήμονες…
- Ε, ας συνεργάζεται! Εγώ, Θανάση μου, τον άντρα τον θέλω να μου ρίχνει...
- Τι να σου κάνει;
- Να είναι ανώτερος, ρε παιδί μου, να τον θαυμάζω. Να είναι πιο καλός από μένα. Να ξέρει αυτός, να μην ξέρω εγώ. Να βρίσκω στις μικροατέλειές του την απόδειξη ότι δεν είναι πλάσμα της φαντασίας μου. Τα άλλα είναι για τις κουλτουριάρες…

- Ναι, αλλά προκύπτει κενό! Γνωρίζεις τέτοια ζευγάρια;
- Κωνσταντίνος Μαρκοράς - Μαρίνα Κουντουράτου!
- Οι «δυο ξένοι»! Fiction!
- Μαίρυλιν Μονρό - Άρθουρ Μίλλερ.
Η παρέα ξέσπασε σε γέλια!
- Και δε μου λέτε, Μαίρυλιν, τι θα του πείτε, ότι έχετε εφτά χρόνια φαγούρα;
- Με χίλια! Αυτός δεν είναι ο προορισμός του ανδρός; Να δίνει λύσεις;
- Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί ένας αξιόλογος άνθρωπος να θυμώσει με όλ’ αυτά και να σου ζητήσει να μην τον ξαναενοχλήσεις;
- Ε, δε θα τον ενοχλώ κι εγώ. Θα τα λέω σε σένα, να φτιάχνεσαι, να κάνεις κανένα ψυχικό στο Χριστινάκι! Μπορεί εν τω μεταξύ να του λείψω, να το ξανασκεφτεί και να βγάλει καμμιά ανακοίνωση ότι επιτρέπονται οι ενοχλήσεις…
- Στη θέση του...
- Άμα ήσουν στη θέση του, εσύ, μόνο εργασία θα κάναμε, κάτι για τον κινηματογράφο που έχω κι αδυναμία.­­­­