Ελεύθερο κορίτσι είμαι, άρχισα στο ψηστήρι τους συμβούλους του Γιώργου, γιατί τον ίδιον ούτε να τον δω από τη μέρα που έμαθα ότι τον Αύγουστο θα καθυστερήσουν και θα περικοπούν οι μισθοί. Να τι έμαθα: Ο Πρόεδρος, λοιπόν, σκεφτόταν πώς να το κάνει να προχωρήσει σε έναν ακόμη ανασχηματισμό: μόλις ακούει για μολότωφ, συνειρμικά ο νους του επιστρέφει στη μοιραία εκείνη έκλειψη κι αναφωνεί: «Πάρτε μου τον Αντώνη στο τηλέφωνο!» Δυστυχώς αυτήν τη φορά το κινητό του Σαμαρά ήταν κλειστό και στο τηλεφωνικό της Συγγρού απαντούσε μόνον η Έλσα Παπαδημητρίου. Ήταν εκεί και μάζευε τα πράγματά της. «Τι να την κάνω αυτήν; Ερωτεύτηκε το Βενιζέλο κι ανακάλυψε την οδό της ανεξαρτησίας», μούγγρισε ο Πρόεδρος.
«Δε μου λες;», ρώτησε το Μόσιαλο, «Τι έγινε με τα πρόσωπα κοινής αποδοχής; Πού είναι ο κατάλογος να στείλω μήνυμα στο Twitter του Αντώνη;» «Άσ’ το, Πρόεδρε, κανείς δε δέχεται», απάντησε λυπημένα ο ίδιος. Μόνον ο Τσοχατζόπουλος έρχεται… ο Ρουσόπουλος επίσης, α, κι ο Βουλγαράκης τώρα που χωρίζει…» «Ποιος τους θέλει όμως αυτούς;» απάντησε βαρύθυμα ο Πρόεδρος. «Ο Καραμανλής;» «Είπε πως αν τον ξαναενοχλήσουμε, θα καταφύγει σε ασφαλιστικά. Α! Ο Μαντέλης έρχεται, αλλά με όρους: το παρατσούκλι του αυτήν τη φορά θα είναι Τσακ Νόρρις και για κάθε 100.000 ευρώ μίζα δέχεται μέχρι έξι μήνες φυλακή εξαγοράσιμη. Αλλιώς λέει δε βγαίνει!»
«Με τον Τρύφωνα Σαμαρά τι έγινε;» «Μπα, αδύνατον, του φαίνεται λέει πολύ αντρουά ο ρόλος του εθνοσωτήρα κι έπειτα είπε πως για ένα φοξ τροτ και δυο ταγκό τον ρουμπώσανε στα τάλιρα… Εδώ που είναι και σοβαρά τα πράγματα, πόσες μούντζες θα φάει... Είπε να πάρουμε το Λάτσιο.» «Στην ανάγκη μια χαρά είναι κι αυτός, αλλά θα χρειαστεί να κάνει αποκρατικοποιήσεις, να απολύει, να κόβει μισθούς, θα θέλει;»

«Καλέ, κουκλίτσα, μια χαρά, μίλησα με τη γραμματέα του και μου έστειλε σε φαξ το συμβόλαιό του με τον ΑΝΤ1.» «Λοιπόν;» «Πρόεδρε, γιατί δεν παίρνουμε για σωτήρα το γιο της Δεσποτοπούλου; Φθηνότερα θα μας κοστίσει.» «Έστω, δέχεται αυτός;» «Επ’ ουδενί. Εδώ λέει τον κράξανε για τα Special Olympics, στο Υπουργείο Οικονομικών θα τον αφήσουνε;»
«Να βάλουμε τη Λιάνη. Έχω βαρεθεί δέκα χρόνια να την ακούω να γκρινιάζει ότι δεν την αφήνω να κάνει καριέρα στην πολιτική.» «Αμ, ούτε κι αυτή δε δέχεται, Πρόεδρε. Την πήρα να της το πω, της υποσχέθηκα στις επόμενες εκλογές τα Δωδεκάνησα, μου απάντησε πως όσο διαρκεί η κρίση, έχει κλείσει ως κορόιδο!!!»
«Έτσι μου έρχεται να κάνω Πρωθυπουργό τον Πάγκαλο!» αγρίεψε ο Πρόεδρος. «Αυτόν το Βενιζέλο τον φοβάμαι.» «Μα εσύ δεν έλεγες…» «Είπα, ξείπα! Αυτόν δεν τον είχε ο Σημίτης στην Μπουμπουλίνας;» «Υπουργό Πολιτισμού, ναι» «Ε, εγώ δεν τον έκανα Υπουργό Αμύνης;» «Μάλιστα, Πρόεδρε» «Ε, να δεις, τώρα που έγινε Υπουργός Οικονομικών, αυτόν φωτογράφιζε ο Πάγκαλος όταν έλεγε ότι θα κατεβούν τα τανκς να σώσουν τις τράπεζες από το λαό!!! Τέλος πάντων, τι γίνεται με τους αναποφάσιστους; Τι έκανε ο Βενιζέλος; Τους έπεισε;» «Έκανε ό,τι υπαινίχθηκε ο Πάγκαλος.» «Το ψηφίσανε;» «Με 155.» «Δηλαδή πάλι θα είμαι Πρωθυπουργός; Ήθελα να ήξερα ποιος είχε αυτή την ανόητη ιδέα!» «Ο Σημίτης, Πρόεδρε.» «Για όλα αυτός ο άνθρωπος φταίει», ψιθύρισε ο Γιώργος. «Και τώρα τι κάνουμε;» «Αρχίζεις περικοπές και προσπαθείς να πείσεις τους Ευρωπαίους ότι λεφτά υπάρχουν στην Ελλάδα. Έλληνας δε σε πιστεύει πια κανείς, Πρόεδρε!»