«Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω
Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…»
(«Αμαρτωλό», Γαλάτεια Καζαντζάκη)

Το απόσπασμα από το συγκεκριμένο ποίημα θα μπορούσε να αποτελεί τίτλο για κάθε άρθρο που έχει γραφτεί από τον τελικό Κυπέλλου μεταξύ ΑΕΚ και Ατρόμητου και μετά. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι μου αρέσει αρκετά το ποδόσφαιρο ως άθλημα. Υποστηρίζω κάποια ομάδα, μπορεί να παρακολουθήσω κάποιον αγώνα, αλλά δε φανατίζομαι, δεν πηγαίνω στο γήπεδο και δε μαλώνω για το ποδόσφαιρο. Δε με ενοχλεί που η ομάδα μου δεν έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου και δεν ξέρω αν η ένσταση του Ατρόμητου για το αποτέλεσμα ευσταθεί ή όχι. Συνεπώς δε γράφω με την ιδιότητα του οπαδού, αλλά με αυτή του φιλάθλου και του τηλεθεατή.
Το Σάββατο το βράδυ είδαμε ένα γήπεδο να έχει μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη. Ο αγώνας διακόπηκε αρκετές φορές λόγω εισβολής των οπαδών στον αγωνιστικό χώρο, έγιναν επεισόδια, κόσμος τραυματίστηκε, οι ποδοσφαιριστές κυνηγούσαν τους οπαδούς που επιτέθηκαν στις κερκίδες των συγγενών τους και η Ελληνική Αστυνομία φάνηκε να μην μπορεί να αντιδράσει σε όλα αυτά που συνέβησαν, καθώς οι συλλήψεις που έκανε ήταν ελάχιστες μπροστά στον αριθμό των συμμετεχόντων στα επεισόδια. Από τότε και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές γίνονται αναφορές στο διεθνές ρεζιλίκι του ελληνικού αθλητισμού, συζητήσεις για τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν ώστε να αντιμετωπιστεί η βία στα γήπεδα και οργανώνεται συνάντηση μεταξύ ποδοσφαιρικών παραγόντων και του υφυπουργού πολιτισμού.

Όλα όσα είδαμε στον αγώνα δεν πρέπει να μας ξενίζουν. Τα γεγονότα αυτά μπορεί να χαρακτηρίζονται από ακρότητες, αλλά δεν είναι όσο μακριά θέλουμε να πιστεύουμε. Αποτελούν μικρογραφία της κοινωνίας μας. Είναι ένα δείγμα της καθημερινότητάς μας. Έτσι δεν κάνουμε, άλλωστε; Ακολουθούμε μη νόμιμες συμπεριφορές, αδιαφορούμε για το τι μπορούν να προκαλέσουν οι δικές μας ενέργειες σε συμπολίτες μας… Αρνούμαστε επιδεικτικά να τηρήσουμε τους κανονισμούς και δε διστάζουμε να τους χλευάζουμε. Η ενέργειά μας αυτή, μάλιστα, αφορά κανονισμούς σε πολλές πτυχές της κοινωνικής ζωής. Αφορά τις ώρες κοινής ησυχίας, το πάρκινγκ των αυτοκινήτων, τους φόρους που πληρώνουμε, τα σκουπίδια που πετάμε στους κάδους απορριμμάτων και σε πολλά άλλα πράγματα. Μη βιαστείτε να πείτε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις δεν κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές. Ανθρώπινες ζωές μπορεί να κινδυνέψουν όταν ο εργολάβος δεν τηρεί τους κανονισμούς ασφαλείας για τους εργάτες στην οικοδομή, όταν στοιβάζονται τα σκουπίδια στους δρόμους, όταν περνάμε με κόκκινο το φανάρι, όταν νοθεύονται ποτά. Κοινό σημείο όλων αυτών αποτελεί η ατιμωρησία που υπάρχει. Για μία ακόμα φορά δε θα τιμωρηθεί κανένας για τα επεισόδια, όπως ακριβώς κανένας δεν τιμωρείται ουσιαστικά για κάποια παραβίαση που κάνει. Οι περισσότεροι σφυρίζουν αδιάφορα και οι λίγοι που επιμένουν να καταγγείλουν όσα συμβαίνουν, κάποια στιγμή βαριούνται να προσπαθούν μόνοι τους και να χαρακτηρίζονται γραφικοί. Πριν, λοιπόν, κατακρίνουμε όσα έγιναν στον αγώνα και πριν να πει ο καθένας την άποψή του, ας κοιτάξουμε πρώτα στον καθρέφτη μπροστά μας.