Ιδιαίτερη επιτυχία σημείωσε η έκθεση αγιογραφίας του Αλέξανδρου Φουντούρη, που πραγματοποιήθηκε, διοργανωμένη από το «VELOS STUDIO», στο Επιμελητήριο και ολοκληρώθηκε την Τετάρτη. Πολύς κόσμος έσπευσε να επισκεφτεί την έκθεση και να θαυμάσει τα έργα του Λέσβιου αγιογράφου.
   
Στην έκθεση που διήρκεσε από τη Δευτέρα 6 Απριλίου μέχρι την Τετάρτη 15 του μηνός, παρουσιάσθηκαν 32 αγιογραφίες, που ο κ. Φουντούρης έχει φιλοτεχνήσει με μεράκι και περίσσια αγάπη.
Ο Αλέξανδρος Φουντούρης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1949. Πήρε τις εγκύκλιες γνώσεις του στη γενέτειρά του και το 1970 πήγε στην Αθήνα, όπου μαθήτευσε πλάι στους αδελφούς Λέπουρα, μαθητές του Φώτη Κόντογλου. Από το 1973 ως το 1976 παρέμεινε στο Άγιο Όρος, όπου διδάχτηκε Βυζαντινή Αγιογραφία από Αγιορείτες μοναχούς.
Ο μεγάλος Γιάννης Τσαρούχης, μαθητής κι αυτός του Κόντογλου, με τις οδηγίες του σε τεχνικά σημεία τον καθοδήγησε ουσιαστικά.
Ο Αλέξανδρος Φουντούρης ζωγραφίζει με αυγοτέμπερα, χρώματα σε σκόνη και κόλλα. Τους μουσαμάδες τούς δημιουργεί μόνος του, με τελαρωμένο κάμποτο και ειδική κόλλα. Έργα του βρίσκονται στην Κύπρο, στη Μονή Λειμώνος, στα χωριά της Γέρας, στο νεκροταφείο της Ερεσού, στους Αγίους Αναργύρους στο Μετόχι, στην Υπαπαντή του Κυρίου στις Λαρσαίες Πέτρες και σε ιδιωτικές συλλογές.
Έχει ακόμα τοιχογραφήσει τον Άγιο Λουκά στα Πάμφιλα, μέρος του Αγίου Γεωργίου στο Σκόπελο, ενώ παράλληλα έχει συντηρήσει όλες τις τοιχογραφίες του Αγίου Ραφαήλ (νέο κτήριο). Τέλος, έχει κάνει τρεις ατομικές εκθέσεις παλαιότερα, δύο στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης και μία στο ΦΟΜ.
Στην έκθεση του κ. Φουντούρη ξεχώρισε ιδιαίτερα το έργο του «Ρήγας Φεραίος και Αθανάσιος Διάκος».
Επίσης, στην έκθεση οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να δουν κάποια βασικά βήματα της τέχνης της αγιογραφίας. Αυτό έγινε μέσα από τα τέσσερα ημιτελή έργα που φιλοξενήθηκαν στην αίθουσα, προκειμένου ο επισκέπτης να μπορέσει να αντιληφθεί μέρος της διαδικασίας που απαιτείται για τη δημιουργία μιας αγιογραφίας.

Απόψεις
Ο διοργανωτής της έκθεσης, Βασίλης Σταυρακέλλης, σημείωσε σχετικά: «Ο αγιογράφος δεν είναι ένας “ελεύθερος” καλλιτέχνης, ένας απλός ζωγράφος. Δεσμεύεται σε μορφές και φόρμες, δεοντολογίες και πρότυπα, γραμμές και φως, που αιώνες πριν έχουν κατοχυρωθεί μέσα από τη Βυζαντινή τεχνοτροπία της αγιογραφίας. Είτε της Μακεδονικής, είτε της Κρητικής Σχολής. Λειτουργεί δε εσωτερικά, ζωγραφίζει κοσμικά, αποπνέει πνευματικότητα και χτίζει τη σκάλα της επικοινωνίας του “Υπερβατικού” με την απτή πραγματικότητα, αν φυσικά θέλει να λέγεται “αγιογράφος” και όχι επαγγελματίας “Έμπορος Θρησκευτικής Τέχνης”.»
Από την άλλη, ο κ. Αθανάσιος Καλαμάτας, θεολόγος καθηγητής, αναφερόμενος σε κείμενό του στην τέχνη της αγιογραφίας, σημείωσε: «Στη βυζαντινή τέχνη σημαντική θέση κατέχει το στοιχείο της αφαίρεσης. Η πιστή δηλαδή απόδοση της πραγματικότητας, υποχωρεί μπροστά στο πνευματικό στοιχείο. Επιπροσθέτως, θα λέγαμε ότι η μορφή του εικονιζόμενου προσώπου υποβάλλει λεπτά και συχνά περίπλοκα νοήματα. Αν θελήσει κανείς να κατανοήσει τη βυζαντινή τέχνη πρέπει να επιμείνει στη μοναδικότητά της, καθώς και στο γεγονός ότι η τεχνοτροπία της έχει στοιχεία με πνευματικές και υπερβατικές ιδιότητες. Οι παραμορφωμένες μορφές, η μαγεία των χρωμάτων και η μεγαλοπρέπεια των προσώπων που παριστάνονται, ένα σκοπό έχουν: ο πιστός να προσεγγίσει αυτό που βλέπει με μεγάλη ευλάβεια και κατάνυξη.»