Αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη αλλαγή που μπορεί να συμβεί στη ζωή μας είναι η απώλεια αγαπημένου μας προσώπου. Η συγκυρία με οδηγεί στο να αναφερθούμε στην διαχείριση της τόσο σημαντικής αλλαγής στη ζωή του κάθε ανθρώπου με ιδιαίτερη έμφαση στο πως βιώνεται η απώλεια από τα παιδιά.

Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου αναγνωρίζεται ως μια από τις πιο στρεσογόνες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει ένα άτομο κατά τη διάρκεια τις ζωής του, και ο οποίος έπειτα απαιτεί σημαντικότατη ψυχολογική προσαρμογή. Τα παιδιά τα οποία πενθούν μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανάγκες όπως και οι ενήλικες, παρόλα αυτά, ο δικός τους θρήνος δεν αναγνωρίζεται, είτε γιατί οι ενήλικες δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν το πένθος ενός παιδιού, είτε γιατί τα ίδια τα παιδιά καταπιέζουν τα συναισθήματα τους για να προστατέψουν τους σημαντικούς για αυτά ενήλικες.

Το πένθος ορίζεται σαν η αντίδραση στην απώλεια, στην αιτία θανάτου. Πένθος ονομάζεται το συναίσθημα λύπης και θλίψης που νοιώθει κάποιος όταν χάσει κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο, αλλά και τα έθιμα που ακολουθούνται για χρονικό διάστημα μετά την απώλεια του προσώπου. Είναι ο τρόπος που αντιδρούμε στο θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Πρόκειται για μια επίπονη συναισθηματική διαδικασία, στην οποία μπαίνουμε ύστερα από μια σημαντική απώλεια. Όταν καλούμαστε, δηλαδή, να αποχωριστούμε από εκείνον που πέθανε και να προσαρμοστούμε σε έναν κόσμο από τον οποίον εκείνος θα λείπει. Τόσο η διάρκεια όσο και ο τρόπος έκφρασης του πένθους είναι κάτι το οποίο διαφέρει σημαντικά μεταξύ διαφορετικών πολιτισμικών ομάδων.

Οι γονείς συχνά προσπαθούν να προστατέψουν τα παιδιά τους από τη σκληρή πραγματικότητα της απώλειας και του θανάτου. Παρόλα αυτά όσο και αν προσπαθούν είναι αδύνατον να αποτρέψουν τα παιδιά από το να βιώσουν την απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου. Έρευνες έχουν δείξει, πως η γενική αντίληψη της κοινωνίας σχετικά με το πένθος και τα παιδιά, θέλει τα τελευταία, να είναι ανίκανα να πενθήσουν την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, κάτι το οποίο φυσικά δεν ισχύει. Πολλοί γονείς, επιλέγουν είτε να περιορίσουν τις συζητήσεις σχετικά με τον θάνατο είτε να αγνοήσουν την ανάγκη των παιδιών να μιλήσουν, να ρωτήσουν και να κατανοήσουν την απώλεια. Έχουμε λοιπόν μία κατάσταση κατά την οποία οι ενήλικες δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν το πένθος των παιδιών και από την άλλη τα παιδιά να καταπιέζουν τα συναισθήματα τους προκειμένου να προστατέψουν τους ενήλικες. Και όλη αυτή η κατάσταση, είναι που δημιουργεί την εντύπωση ότι τα παιδιά δεν βιώνουν την απώλεια και δεν πενθούν.

Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν πως η ικανότητα του «να πενθείς» αποκτάται στην παιδική ηλικία μέσω μηχανισμών ωρίμανσης που επιτρέπουν στο παιδί να κατανοήσει την οριστικότητα του θανάτου. Παρόλο που τα παιδιά δεν κατανοούν τον θάνατο με τον ίδιο τρόπο όπως οι ενήλικοι ούτε και θρηνούν με τον ίδιο τρόπο, η διαδικασία του πένθους αυτή καθ’ εαυτή είναι σε πολλά σημεία κοινή με αυτή των ενηλίκων. Ο τρόπος με τον οποίο κατανοούν τα παιδιά τον θάνατο, είναι κατά βάση μια εξελικτική-αναπτυξιακή διαδικασία, από την οποία μάλιστα εξαρτάται και σε μεγάλο βαθμό το πως θα εκφράσουν και το πένθος τους.

https://e-psyxologos.gr/pen8os-sthn-paidikh-hlikia-mprosta-sto-8anato-tou-shmantikou-proswpou-ptyxiakh-e-psyxologos-gr/