Ας ξεκινήσουμε με τα ιστορικά στοιχεία.

Το 1778 η Ρωσία υπό την Αικατερίνα τη Μεγάλη προσείλκυσε Έλληνες μετανάστες καταπιεζόμενους από τους Τούρκους.

Ιδρύθηκαν έτσι 29 χωριά ακραιφνώς ελληνικά, ομιλούντα ίδια ελληνική διάλεκτο, τη «ρουμαίικη».

Αυτά ήταν διεσπαρμένα στην περιοχή της Μαριούπολης της οποίας πόλης η πρώτη οικιστική μαγιά ήταν επίσης 18.000 Έλληνες μετακινηθέντες από την περιοχή της Κριμαίας, της αρχαίας ελληνικής Ταυρίδος.

Είναι γνωστό βέβαια και λυπηρό ότι αυτή η πόλη, η οποία είχε την εποχή του πολέμου μετονομασθεί σε «Ζντάνοφ» και έφτασε να έχει 400.000 κατοίκους, σήμερα είναι ολοκληρωτικά κατεστραμμένη, μια πόλη-φάντασμα.

Και εάν η πόλη εξαφανίστηκε, δεν εξαφανίστηκε και ο «Ζντανοφισμός» και ιδού γιατί.

Ο εκ των πρωτεργατών της Ρωσικής Επανάστασης Αντρέι Αλεξάντροβιτς (1896-1948) επωνομάσθηκε Ζντάνοφ και συνέδεσε το όνομά του με μελανές σελίδες της ιστορίας.

Συνέγραψε μια μπροσούρα, ένα είδος δογματικού «ευαγγελίου» του κομμουνισμού, για να κριτικάρει και να φιμώσει τις ιδεολογικές παρεκκλίσεις που άρχισαν να γιγαντώνονται μετά τον πόλεμο στη Ρωσία.

Μεταξύ άλλων διέγραψε το 1946 από την Ένωση Σοβιετικών Συγγραφέων τον χαρισματικό λογοτέχνη Μιχαήλ Ζόσενκο, με αφορμή το διήγημά του «Οι περιπέτειες ενός πιθήκου».

Και ναι μεν η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και η Ρωσία άλλαξε το προφίλ και τους μηχανισμούς της μοναρχίας της, ωστόσο παρέμειναν σ’ όλο τον ελεύθερο κόσμο κληρονομημένοι όροι και έννοιες για να μας θυμίζουν τα απάνθρωπα και ανελεύθερα καθεστώτα.

Ένα από αυτά είναι και ο ζντανοφισμός. Είναι η καταναγκαστική υποχρέωση όλων των πολιτών να συμβαδίζουν με τις ιδεολογικές γραμμές του κόμματος, που παραμένει ένα κυρίαρχο φαινόμενο του διεθνούς αριστερισμού.

Ο κομμουνισμός συνελήφθη ως σύστημα και ως ιδέα στην κεντρική Ευρώπη, αλλά μόνο στην αχανή και κακοδιοίκητη Ρωσία (όπως και σε άλλες τρεις χώρες στον πλανήτη) μπόρεσε να επιβληθεί.

Όλα τα χαρακτηριστικά του -και παρά τα όμορφα λόγια του και τις κοινωνικές του επαγγελίες- μαρτυρούν τεχνητό και καταναγκαστικό πολίτευμα, που δεν συγχωρεί την ελευθερία πράξης και γνώμης και δεν σέβεται τις μεγάλες φυσικές αρετές μιας ανθρώπινης κοινωνίας, όπως είναι η ελευθερία, η δικαιοσύνη και ο ελεύθερος ανταγωνισμός.

Οι Έλληνες είναι αυτοί που δίδαξαν αυτές τις αρετές, και όλοι οι προγονικοί μας φιλόσοφοι και θεωρητικοί του πολιτειακού ζητήματος προσπάθησαν να βελτιώσουν τα καθεστώτα και όχι να τα ανατρέψουν.

Ακόμα και ο θείος Πλάτων που είχε κατά νουν μια «τεχνητή» και ιδανική πολιτεία που τον απασχόλησε και ως εισηγητή («Πολιτεία») αλλά και ως εμπειρογνώμονα (τρία σχετικά ταξίδια στη Μεγάλη Ελλάδα), αναγκάστηκε τελικά να εγκαταλείψει το εγχείρημα και να συμβιβαστεί με τα σοφά και πανάρχαια όρια της ανθρώπινης κοινωνίας.