Αυτές οι πρόσφατα κοινοποιημένες κακοποιήσεις κατοικιδίων ζώων καθώς και η πρωτοφανής, έως και εξεζητημένη, αυστηροποίηση των σχετικών ποινών έρχονται να αναδείξουν το θέμα της παρακμιακής σχέσης του σύγχρονου ανθρώπου, όχι μόνο με τη φύση, αλλά και με τα ζώα.

Αν ανατρέξουμε την παγκόσμια ιστορία θα δούμε μια άρρηκτη φυσική αλλά και συμβολιστική σχέση των ανθρώπων με τα ζώα. Και όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά και των θεών.

Ο Όντιν λάτρευε την αρκούδα, ο Διόνυσος το λιοντάρι, ο Δίας τον ταύρο, ο Ποσειδώνας τον ταύρο και το άλογο, οι Φαραώ τη μαϊμού.

Οι Κένταυροι και οι Γοργόνες ήταν εξωτικές προσμίξεις ανθρώπων και ζώων και η σοφή Σφίγγα, εκείνο το εξ Αιγύπτου σύμβολο του εχέμυθου και αινιγματώδους ανθρώπου, ήταν ένα μυθολογικό τέρας λεοντόμορφης παρθένου, που ενίοτε παριστανόταν και με ... γενειάδα!

Και μπορεί όλα τα άγρια ζώα να τα αντιμετώπιζαν όλοι οι λαοί με κάποιο λατρευτικό δέος, τα κατοικίδια όμως τα υπεραγάπησαν από την αυγή της ανθρώπινης ιστορίας ως πολύτιμους βοηθούς και χρηστικούς και αναντικατάστατους συνεργάτες.

Η γάτα,για παράδειγμα, ήταν πολύτιμο ζώο για τους αρχαίους Αιγυπτίους.

Ήταν τόσο αποτελεσματικό και τόσο απαραίτητο εναντίον των τρωκτικών, των εντόμων και των ερπετών της ερήμου, ώστε να καταντήσει ζώο ιερό και ο θανατώσας την να τιμωρείται με θάνατο.

Ο Ηρόδοτος μάλιστα που είχε ζήσει από κοντά τους Αιγυπτίους αναφέρει ότι όταν έπιανε φωτιά κάποιο σπίτι στην Αίγυπτο οι άνθρωποι διέσωζαν πρώτα τις γάτες του σπιτιού και μετά τους ενοίκους!

Το φίδι το βλέπουμε τυλιγμένο στη βακτηρία του θεού της ιατρικής Ασκληπιού γιατί ο τοξικός του ιός υπήρξε πολύτιμος για την τότε ιατρική και τη φαρμακολογία.

Όλα είχαν έναν λόγο ύπαρξης.

Το βόδι είχε ανέκαθεν διπλό προορισμό: την άροση της γης και το νόστιμο υλικό της προς τους θεούς θυσίας, εξ ου και η εκατόμβη, δηλαδή η πολυτελής θυσία εκατό βοδιών.

Το άλογο επίσης είχε διπλή αποστολή: ως μεταφορικό μέσον και ως πολεμικό «όχημα». Αργότερα προστέθηκε κι αυτό μαζί με το βόδι και τον ημίονο στα αροτριώντα ζώα.

Ο σκύλος ήταν εδώ και σαράντα τουλάχιστο χιλιάδες χρόνια ο πιστός φύλακας οικιών, ποιμνίων και περιουσιών του ανθρώπου.

Η ζωή των κατοικιδίων μέχρι σήμερα (ή τουλάχιστο μέχρι χθες) συμβάδισε φιλικά, χρηστικά και ωφέλιμα με την πολυτάραχη ζωή του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος τα εξημέρωσε αυτά τα ζώα όχι βέβαια προς τέρψιν και χάριν διασκεδάσεως, αλλά για να τον βοηθήσουν στο δύσκολο ταξίδι του επί της γης.

Σήμερα ευτυχώς ή δυστυχώς έχουν αλλάξει τα δεδομένα της ανθρώπινης κοινωνίας.

Τα μυοκτόνα κατάργησαν τις γάτες, τα ενεργοβόρα μηχανήματα παρόπλισαν τα άκακα και λιτοδίαιτα ζώα της άροσης και οι βιντεοκάμερες μαζί με τους συναγερμούς αχρήστευσαν τα πιστά τετράποδα, με τα οποία έχουμε γεμίσει τις βεράντες μας χωρίς να ξέρουμε πια την πραγματική τους αξία και την πραγματική τους αποστολή.

Δεδομένων πάντων τούτων, ο αφελής που κλότσησε πρόσφατα τη γάτα να πέσει στη θάλασσα, δεν είναι κανένας ειδεχθής εγκληματίας.

Είναι ένας άσχετος και «παρά φύσιν» σημερινός άνθρωπος, που έχει πολλά κοινά με τους ανθρώπους που στολίζουν με χρωματιστά φιογκάκια και σουτιέν (!) τις σκυλίτσες τους και τις πηγαίνουν στα καλλιστεία των ζώων ....