Κάθε παραβατικό γεγονός μείζονος ακροαματικότητας και κοινωνικής σημασίας -όπως οι πρόσφατα «ανακαλυφθείσες» περιπτώσεις ασελγών παρενοχλήσεων και αρρωστημένης σεξουαλικότητας- αναδεικνύουν νομοτελειακά ατέλειες και παθογένειες του νομικού συστήματος αλλά και ολόκληρου του θεσμικού και κοινωνικού πλαισίου.

Και ναι μεν ο νόμος είναι εκ συστάσεώς του υποχρεωμένος όχι μόνο να αποτυπώνει τις παραβάσεις των ηθών αλλά και να τις προφητεύει, για να μπορεί να ασκείται εγκαίρως η επιβολή του (nula poena …), εντούτοις όπως διαπιστώνουμε από τα γεγονότα και τη διαχείρισή τους δεν είναι μόνο θέμα νόμου.

Το έγκλημα δεν μεταλλάχτηκε επί αιώνες. Δεν είναι τυχαίο ότι η αυγή της ανθρώπινης ιστορίας, κατά την Παλαιά Διαθήκη, ξεκινάει με δύο μείζονα εγκλήματα: την ανταρσία και τον φόνο.

Η αναζήτηση των βαθύτερων αιτίων αφορά το πόσο γερά έχουμε χτίσει το σημερινό μας οικοδόμημα.

Η κοινωνία είναι δομημένη κατά το πρότυπο του ανθρωπίνου σώματος. Αποτελείται από κύτταρα, από ιστούς και από μείζονα όργανα. Όλα αυτά προϋποθέτουν μια συμφυή και σύμφωνη λειτουργία, αλλιώς επέρχεται η ρήξη και η νόσος.

Τα φαινόμενα που απασχολούν τελευταία την ειδησεογραφία είναι πράγματι νοσηρά.

Τα παιδιά είχαν την ελευθερία να βγαίνουν ανεξέλεγκτα, να συγχρωτίζονται σε περίεργα στέκια, να καπνίζουν και να δοκιμάζουν αλκοόλ και άγνωστες ουσίες.

Αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν υπό την επιστασία μιας οικογενειακής μέριμνας, δεδομένου μάλιστα ότι ο ίδιος ο θεσμός της οικογένειας και του γάμου έχει ήδη απαξιωθεί.

Στη συνέχεια πάμε σε κάποιους, συνήθως προβεβλήμένους, οι οποίοι προχωρούν σε ανίερες πράξεις εκμεταλλευόμενοι την ασυλία τους και την ανυπαρξία κάθε ελέγχου.

Τα ίδια τα καταστατικά των επαγγελματικών τους σωματείων και οργανώσεων δεν προβλέπουν κανέναν έλεγχο και καμιά απολύτως λογοδοσία πεπραγμένων.

Αυτό σημαίνει ότι και οι ποιοτικές τους αξιολογήσεις (όπως φάνηκε και από το θεσμικό πλαίσιο της ανακήρυξής τους σε δημόσιες θέσεις) δεν γίνονται εγγράφως και αιτιολογημένα (όπως επί παραδείγματι στο στράτευμα) αλλά είναι εγκαταλελειμένες στις εκλεκτικές συμπάθειες, στην κομματική υποστήριξη και στην αγυρτεία.

Πώς φτάσαμε λοιπόν ως εδώ;

Φτάσαμε, και ουδείς μπορεί να αντειπεί, με την ελευθεριότητα των ηθών, με τις ευλογίες του δικαιωματισμού (περισσότερα δικαιώματα έχουν σήμερα απανταχού της γης οι ανώμαλοι από τους λεγόμενους ομαλούς), με την απαξίωση του θεσμού της οικογένειας, με τον στρουθοκαμηλισμό των κομμάτων και με την «αν-ηθική» εκπαίδευση.

Φτάσαμε στο σημείο τα πρόβατα να μην αναγνωρίζουν τον λύκο, και το χειρότερο, να συμμαχούν μ’ αυτόν.

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και ένα άλλο σοβαρό στοιχείο που έχει σχέση με τη δομή της κοινωνίας και με το πάλαι ποτέ αυτεξούσιο κοινωνικό ενδιαφέρον που έχει ήδη εξανεμισθεί στις τερατουπόλεις. Γείτονες ήταν θεατές παράνομων και ύποπτων κινήσεων και ουδέποτε έγιναν μάρτυρες, ενώ δεν πάνε λίγες δεκαετίες που λέγαμε «ο θεός και ο γείτονας ...».

«Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου». Έτσι άρχιζαν τα γνωμικά τους οι Χρηστομάθειες, τα παλιά Αναγνωστικά.

Όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο θυμάμαι ότι κάποιοι καθηγητές γύριζαν μόλις νύχτωνε τους δρόμους της πόλης για να συλλάβουν κάποιον μαθητή να περιφέρεται νύκτωρ και απαρατήρητος και κυρίως χωρίς το πηλήκιο με τη γλαύκα.

Εννοείται ότι όλος αυτός ο ιδιότυπος έλεχος ήταν εντεταλμένος άνωθεν, όπως εντεταλμένες ήταν και οι επισκέψεις των επιθεωρητών της εκπαίδευσης, για να μην αλωθεί (όπως ακούγεται) μαζί με τον χώρο του Απόλλωνα και ο χώρος του Ερμή.

Κάποτε υπήρχαν κατηχητικά, «καλόγριες δυτικών ταγμάτων», πρόσκοποι, σωματεία, λύκεια Ελληνίδων και ένα σωρό κοινωνικοί σχηματισμοί που προετοίμαζαν τον νέο να ενταχθεί σε μια κοινωνία εν τάξει.

Σήμερα έχουμε δεκατριών χρονών παιδιά με βαριοπούλες και μαχαίρια, αλλά και δηλώσεις «επωνύμων» όπως αυτή που ακούστηκε από καταγγελόμενο: «Δεν θα βάλω ποτέ την αξιοπρέπεια πάνω από τον έρωτα» .....

Αυτό και μόνο δείχνει το στίγμα ενός ακατάσχετου εκφυλισμού.

Δυστυχώς δεν είναι μόνο ο νόμος που πρέπει να ανασκουμπωθεί και να πιάσει δουλειά ....