Εδώ και χρόνια όλες οι ψυχαγωγικές (sic) τηλεοπτικές εκπομπές, κυρίως της ιδιωτικής τηλεόρασης, είναι κατά γενική ομολογία χειρότερες ακόμα και από τα σκουπίδια, και λέμε χειρότερες γιατί η υπανάπτυκτη ανθρωπότητα διατηρεί μια κρυφή ελπίδα κάποτε τα σκουπίδια να αποδείξουν τη βιολογική τους χρησιμότητα επ’ ωφελεία του βιολογικού κύκλου, της έξυπνης διαχείρισης του ενεργειακού και της προσδοκώμενης ποιότητας ζωής.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτές οι εκπομπές είναι ο καθρέφτης της σημερινής κοινωνίας μας, και ίσως είναι πράγματι έτσι.

Ένας καθρέφτης ξεδιάντροπος και χυδαίος, και όχι σαν τον καθρέφτη του παραμυθιού («καθρέφτη καθρεφτάκι μου»).

Εκείνος είχε αποστολή να αποκαλύψει απλώς ποιος είναι πιο όμορφος και όχι ποιος είναι αχρείαστα πιο μπρατσαράς και δερματόστικτος, πιο λάγνος, πιο πρόστυχος, πιο βαρύς και ακοινώνητος, πιο κούφιος πνευματικά και πιο θερμός θιασώτης κάθε σεξουαλικής εκτροπής.

Λυπάμαι την τηλεόραση που εν ονόματι του πρόσκαιρου κέρδους και της προσέλκυσης κάποιων διαφημίσεων μπαίνει στον πειρασμό να δραματουργήσει τα κρυφά έως ζωώδη ένστικτα του σύγχρονου ανθρώπου, να αφαιρέσει τη γεύση και την άμιλλα κάθε παντουργού πνευματικότητας που την έχει ανάγκη όσο ποτέ ο σημερινός άνθρωπος, και να εκχυδαΐσει τα ήθη.

Υποτίθεται ότι προβάλλει παιχνίδια, αλλά το παιχνίδι είναι το πρωταρχικό στοιχείο της αγωγής και διέπεται από κανόνες.

Κάποτε, στις μικρές μας ξυπόλητες και φτωχές κοινωνίες αφθονούσαν τα ομαδικά παιχνίδια με μια φυσική ροπή και μάλιστα με μια αισθητική και μια νοητική ευρηματικότητα ασυνήθιστη για τα σημερινά μαξιμαλιστικά δεδομένα.

Εκεί ο μεγάλος αδερφός είχε την ιερή αποστολή -θα ’λεγα και χρέος- να διδάξει και να προστατεύσει τους μικρότερους.

Ο μεγάλος αδελφός δεν κατασκόπευε, δεν παρενοχλούσε και προπαντός δεν ασχημονούσε.

Σήμερα το μάτι του το κάναμε ένα βρόμικο παιχνίδι, έτοιμο, προς χάριν της αδυσώπητης τηλεθέασης, να αποκαλύψει εν δήμω όσα βρόμικα γίνονται εν οίκω. Εσωκλείουμε λοιπόν μια αλλοπρόσαλλη ομάδα -ούτε καν παρέα- σε ένα χώρο χωρίς απολλώνια σύνεργα και αγαθή πρόκληση για δημιουργία, και την αφήνουμε να βγάλει όλα τα άρρωστα και τα αταβιστικά της απωθημένα και όλες τις παραμορφωτικές της προκαταλήψεις.

Και ο φακός βέβαια τρίβει τα χέρια του βλέποντας την ομάδα να κοπροσκυλιάζει (και ας με συγχωρήσουν τα ευγενή τετράποδα), να διαπληκτίζεται άνευ λόγου, να βωμολοχεί, να αρέσκεται σε μαγκιές, ανούσιες ερωτοτροπίες και σεξισμούς και προπαντός να διεγείρεται με την καθαίρεση κάθε σεξουαλικής κανονικότητας και δεοντοπραξίας.

Εάν αυτά τα θηριοτροφία της υποβαθμισμένης συμπεριφοράς είναι πράγματι καθρέφτης της δικής μας κοινωνίας, τότε πολύ φοβάμαι ότι αυτή η κοινωνία κινδυνεύει από έναν τόσο χαμηλό πήχη των εκπαιδευτικών προσδοκιών στις οποίες την εθίζουν και την υποχρεώνουν τα «παιδαγωγικά» μέσα μαζικής επικοινωνίας.

Κυρίως όμως κινδυνεύει άμεσα από μιαν αφιονισμένη «Ανατολή» που διατηρεί ακόμα κάποιες αξίες και κάποιον προορισμό του βιολογικού κύκλου.

Κοντολογίς, και εάν έτσι είναι πράγματι ο μεγάλος αδερφός, τότε η τύχη και το μέλλον του μικρού αδερφού του είναι μαύρα και δυσοίωνα.

Προσωπικά πάντα πίστευα ότι πιστεύω στην ελευθερία του λόγου, αλλά πολλές φορές πρέπει να ομολογήσω ότι τη λυπάμαι…