Αγωνιών αλλά και αηδιασμένος από το αναβαθμισμένο ανθελληνικό τουρκικό παραλήρημα ανέτρεξα πάλι σε διεθνείς συνθήκες και σχετικά βιβλία για να καταλάβω πού πάει το πράγμα.

Ξαναφυλλομέτρησα το θαυμάσιο βιβλίο του Δημ. Δημόπουλου με τον τίτλο «Η καταγωγή των Ελλήνων», εκδόσεις Ελεύθερη σκέψις (1994), που μεταξύ άλλων σπουδαίων αποκαλύπτει στο κεφάλαιο «Τουρανίδες» την καταγωγή των Τούρκων και τις διαχρονικές στρατηγικές τους επιδιώξεις.

Οι Τούρκοι είναι το κύριο Τουρανικό ή Ουραλοαλταϊκό φύλο της Κεντρικής Ασίας που εξεστράτευσε προς δυσμάς και απειλεί μέχρι και σήμερα με πολλούς τρόπους τον δυτικό κόσμο.

Τουράν αποκαλείται η κεντρική Ασία βορείως του Ιράν.

Με μεγάλους στρατηλάτες-σφαγείς στην εξουσία (ο Τζένγκις Χαν, ο Ταμερλάνος, ο Ούνος Ατίλας, κι αυτός τουρκικής καταγωγής) μακέλεψε κατά καιρούς ολόκληρη την Ασία, τη Μέση Ανατολή και τμήματα της Ευρώπης.

«Αβέστα» λέγονται τα ιερά βιβλία (όσα έχουν διασωθεί) του Περσικού Ζωροαστρισμού.

Εκεί μέσα αναφέρεται ότι το Ιράν είναι η πατρίδα του Ορομάσδη δηλαδή του αγαθοποιού πνεύματος, ενώ το απέναντι Τουράν είναι η κοιτίδα του Αριμάν, δηλαδή του κακοποιού πνεύματος.

Ύστερα από αυτή την πανάρχαια μαρτυρία, τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων;

Από τον δέκατο αιώνα μ.Χ. λίγοι σχετικά Τουρανίδες εισέβαλαν στη Μικρά Ασία και άρχισε εκτεταμένος εξισλαμισμός συνοδεία του ειδεχθούς παιδομαζώματος (που κατά τον ερευνητή Τούρκο Κ. Καλίλ έφτασε τα πέντε εκατομμύρια), με τους κατακτητές να αριθμούν τελικά περίπου το 15% του πληθυσμού της Μ. Ασίας.

Η συνέχεια, με τις γενοκτονίες, την καταστροφή του ελληνικού στοιχείου το 1922 και τα πογκρόμ του Σεπτεμβρίου 1955 και του Μαρτίου 1964, είναι γνωστή.

Η ανταλλαγή των πληθυσμών που επακολούθησε έχει αφήσει τουρκικές υποθήκες και η άποψη του συγγραφέα είναι ότι θα πρέπει να καταγγελθεί ολόκληρη η συνθήκη της Λοζάνης και να κηρυχθούν ανταλλάξιμοι οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης.

Η Μικρασιατική εκστρατεία ανάγκασε τους ιμπερια-ληστές Τούρκους να ψάξουν πρώτη φορά για μια εθνική συνείδηση.

Ο Κεμάλ βέβαια ήταν αντιτουρανιστής.

Ονειρευόταν ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Τουρκίας και έλεγε ότι οι Τούρκοι ήταν απόγονοι των ...Χετταίων, δηλαδή άριος λαός, που κατά σύμπτωση κατοίκησε στη Μικρά Ασία.

Γρήγορα όμως το κεμαλικό δόγμα υποχώρησε και μετά τον πόλεμο θέριεψε και πάλι ο Τουρανισμός και πυροδότησε βλέψεις προς δυσμάς (Αιγαίο, Βαλκάνια, Κύπρο) αυτή τη φορά με ακραίες προκλητικές ενέργειες και δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων.

Ειδικά στην Κύπρο ζήσαμε πολλά δράματα μέχρι σήμερα εξαιτίας της Τουρκίας, αλλά και της πεπολιτισμένης Αγγλίας.

Η Τουρκία με τη συνθήκη της Λοζάνης (άρθρο 20) είχε παραιτηθεί από όλα τα δικαιώματά της επί της Κύπρου.

Τον Σεπτέμβριο του 1955 όμως η Αγγλία στην Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου πέτυχε να ξαναβάλει στο παιχνίδι των διεκδικήσεων την Τουρκία, προετοιμάζοντας έτσι την άθλια συνθήκη της Ζυρίχης (11 Φεβ 1959) με την οποία η Τουρκία γίνεται επίσημα εγγυήτρια δύναμη και έκτοτε μοχλός απεχθών πιέσεων και ενεργειών.

Οι συμμαχίες της Δύσης πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικές και να διαβάσουν περισσότερο την ιστορία.

Η συμμετοχή της Τουρκίας στο αντισοβιετικό ΝΑΤΟ καθώς και η υστερόβουλη κρούση των θυρών της Ε.Ε. αποσκοπούν στη δημιουργία του «Μεγάλου Τουράν» όλων των μογγολικών μουσουλμανικών κρατών της Ασίας με τους Τούρκους ηγεμόνες και ταυτόχρονα θρασείς πλαστογράφους της ιστορίας.

Ο συγγραφέας, προς επιβεβαίωση, σε ένα σημείο μεταφέρει το απύθμενο θράσος του Οζάλ που έλεγε: «Ο Όμηρος, αυτός ο συμπατριώτης μας, γίνεται η αφετηρία στη Μικρά Ασία του «ελληνικού θαύματος», όπως ονομάστηκε αργότερα»!!

Ο Τουρανισμός είναι σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή υπαρκτός κίνδυνος και απειλή για την Ευρώπη και κυρίως βέβαια για την Ελλάδα που είναι από την αυγή της ιστορίας της ο κυματοθραύστης της βαρβαρότητας.

Το υγρό στοιχείο, αυτή η λεγόμενη «γαλάζια πατρίδα» που ζωγράφισαν και ανεμίζουν σε όλα τα φόρα οι Τούρκοι, ήταν από την αρχή της τουρανικής συμφοράς, το όνειρο της στέπας.

Και ο συγγραφέας καταλήγει προφητικά (;) ότι : Η ιστορία επιφυλάσσει μια νέα φοβερή σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, από την οποία θα κριθεί -ευνοϊκά όπως πιστεύει για την Ελλάδα- η μοίρα των ακτών του Αιγαίου, του Αιγαίου που ονομάστηκε έτσι προ αμνημονεύτων χρόνων από τις ελληνικές«αίγες», τα προβατάκια, όπως λέμε σήμερα, της σπουδαίας αυτής θάλασσας των γεγονότων και του πολιτισμού.

ΥΓ. Τον συχωρεμένο τον Οζάλ θα τον ρωτούσα:

-Έχεις ακούσει τους παρακάτω ποταμούς;

Άκαμψις, Μέλης, Άλυς, Ίρις, Σαγγάριος, Αδρανός, Κάικος, Έρμος, Καϋστρος, Μαίανδρος, Ξάνθος, Κέστρος, Ευρυμέδων, Καλύκανδος, Σάρρος, Πύραμος ;

-Όχι.

-Μα είναι οι ποταμοί της χώρας σου, ηλίθιε!!