Στο προηγούμενο σημείωμα έθεσα ως στόχο μου να καταδείξω πως η αναλογία ανάμεσα στις Δαναϊδες που, σύμφωνα με τις Ικέτιδες του Αισχύλου, έρχονται διωγμένες από την Αίγυπτο στο Άργος, για να βρουν άσυλο, και τους μετανάστες ή πρόσφυγες που καταφθάνουν καθημερινά στη χώρα μας, που επικαλούνται μερικοί, είναι τουλάχιστον ανεπιτυχής.

Οι Δαναϊδες τονίζουν πως «ακόμη κι όσοι // στον πόλεμο κακοπαθαίνουν, // κυνηγημένοι βρίσκουν προστασία// στους θεοσέβαστους τρανούς θεούς» (στ. 79-81: έστι δε κακ πολέμου τειρομένοις// βωμός αρής φυγάσιν// ρύμα, δαιμόνων σέβας). Πολλοί μετανάστες ή πρόσφυγες έφυγαν από τη χώρα τους εξαιτίας του μισητού πολέμου και βρήκαν καταφύγιο στη χώρα μας σαν σε ένα βωμό που τους παρέχει άσυλο. Οι μετανάστες, όπως και οι Δαναϊδες, θρηνούν και λένε: «ααχ, αχ, δεινά αξεδιάλυτα // και σκοτεινά με ζώνουν. Πούθε// το κύμα τούτο θα με βγάλει;» (στ. 118-119: ιώ, ιώ,//ιώ δυσάγκριτοι πόνοι. // ποι τόδε κύμ’ απάξει;). Είμαι βέβαιος πως η πλειονότητα του ελληνικού λαού συμπάσχει μαζί με αυτούς τους δύστυχους που για οποιοδήποτε λόγο αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Ας σκεφθούμε πως για μας τους Έλληνες η απομάκρυνση από την πατρίδα ήταν από παλιά πολύ βαριά τιμωρία.

Σημασία, όμως, έχει και κάτι άλλο. Ο Δαναός που συνοδεύει τις κόρες του τις διδάσκει πώς πρέπει να φέρονται στους κατοίκους της χώρας υποδοχής. Τους λέει: «Στους ξένους ν’ απαντάτε, όπως ταιριάζει σε πρόσφυγες,// με λόγια μετρημένα,ταπεινά και παράκληση γιομάτα,// λέγοντας καθαρά πως το φευγιό μας// δεν το’ χει βάψει φόνος.// Πρώτ’ απ’ όλα καλά να το θυμόσαστε, //η φωνή σας θαρρετή να μην είναι, //μήτε πάλι να δείχνει αναίδεια, //μ’ ήρεμο το βλέμμα κι όψη σεμνή σταθείτε» (στ. 184-189). Αλήθεια, όσοι φιλοξενούνται στη χώρα μας, νόμιμοι ή παράνομοι, φέρονται με παρόμοιο τρόπο; Ο κόσμος που είναι «αψύς» (στ. 191: το τήδε κάρτα επίφθονον γένος) διαπιστώνει πως τώρα τελευταία οι μετανάστες δεν συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο. Αντίθετα, προσπαθούν να επιβάλουν τον νόμο τους, να αποκτήσουν την νομιμοποίησή τους χωρίς περιορισμούς και χωρίς όρους. Αν ήταν δυνατό να μας εκτοπίσουν από τη χώρα μας και να μείνουν οι ίδιοι, θα το έκαναν! Δεν θα αργήσει η μέρα που το σλόγκαν «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» θα αντικατασταθεί με το σλόγκαν «νόμος είναι το δίκιο του μετανάστη».

Και το πιο σημαντικό. Το Άργος δεν ήταν «ξέφραγο αμπέλι». Ο βασιλιάς της πόλης συγκράτησε τις Δαναϊδες στα όριά της, άκουσε το αίτημά τους για παραχώρηση ασύλου και δεν δέχτηκε να αποφασίσει μόνος του γι’ αυτό το σημαντικό πρόβλημα. Τα λόγια του είναι αξιοσημείωτα και περιέχουν κάποιο συμβολισμό που πρέπει να λαμβάνουν υπόψη αυτοί που κυβερνούν τις χώρες: «Είπα και πριν, όση εξουσία και να’ χω,// δίχως του λαού τη γνώμη δε θ’ αποφάσιζα γι’ αυτά, //μην πούνε ποτέ οι πολίτες,// αν τύχει και κάποια μας έρθει δυστυχία: //‘για των ξένων τη χάρη αφάνισες όλη τη χώρα’» (στ. 384-388). Αλήθεια, ποια είναι η γνώμη του λαού σχετικά με το θέμα της μετανάστευσης; Ποιος αποφασίζει για τους μετανάστες; Τι ζημιά προκάλεσε στους Έλληνες πολίτες η μεταναστευτική πολιτική που άσκησε το κράτος μέχρι σήμερα και η εύνοια που κατά καιρούς έδειξε αυτό απέναντι στους μετανάστες;

Βέβαια, για όλα αυτά δεν φταίνε οι ίδιοι οι μετανάστες… Ο βασιλιάς συμπληρώνει «θέλει νου και βαθιά φροντίδα η σωτηρία» (στ. 404: δοκεί δειν φροντίδος σωτηρίου). Όμως στη χώρα μας κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται σοβαρά γι’ αυτό το πρόβλημα. Δεν ενδιαφέρει κανέναν η σωτηρία των μεταναστών. Εκείνο που ενδιαφέρει όλους είναι πώς θα εκμεταλλευτούν αυτούς τους «άθλιους» αναξιοπαθούντες για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών. Έτσι, τους παρέχουν ελληνική ιθαγένεια και τους πολιτογραφούν Έλληνες κατά χιλιάδες, γιατί αυτό τους εξυπηρετεί, αλλά δεν τους εξασφαλίζουν και τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα που συνεπάγεται αυτή η πολιτογράφηση! Κι ούτε οι λεγόμενοι «αλληλέγγυοι» ενδιαφέρονται πραγματικά για τους ατυχείς συνανθρώπους μας. Το συμφέρον τους εξυπηρετούν και θέλουν να διαιωνίζεται το πρόβλημα, για να έχουν και λόγο ύπαρξης. Όποιος διατείνεται πως αγαπά τον συνάνθρωπό του δε σημαίνει πως πραγματικά τον αγαπά!

Πάντως, ας σημειωθεί πως και οι Δαναϊδες χρησιμοποιούν τον εκβιασμό, για να πετύχουν τον στόχο τους. Απειλούν πως «θα κρεμαστούν», αν δεν πετύχουν τον σκοπό τους, δηλαδή αν δεν γίνουν δεκτές στην πόλη. Το ίδιο έκαναν και οι μετανάστες που κατέλαβαν παλιά τη Νομική Σχολή. Απειλούσαν πως, αν δεν νομιμοποιηθούν, θα πεθάνουν εκεί μέσα!

Έτσι έχουν τα πράγματα. Καλό είναι, λοιπόν, να μη χρησιμοποιούμε τα παραδείγματα, όπως μας εξυπηρετούν. Κι ας μην επικαλούμαστε τους αρχαίους μόνο, όταν στηρίζουν τις θέσεις μας. Οι αρχαίοι έχουν πει και άλλα πολλά που δεν είναι της στιγμής να αναφέρουμε. Φυσικά, το Άργος δέχτηκε τις Δαναϊδες και τους πρόσφερε προστασία και άσυλο, αλλά κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Εδώ όμως δεν πρόκειται για 50 ή 100 γυναίκες ή άνδρες, αλλά πρόκειται για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που εξαπατημένοι δεν ξέρω από ποιους ήρθαν στη χώρα μας ελπίζοντας να βρουν μια καλύτερη ζωή. Είναι δυνατό να σηκώσει η μικρή και φτωχή χώρα μας όλους αυτούς τους δυστυχείς και όλους αυτούς που σκοπεύουν να έρθουν; Είναι λογικό μια οικογένεια που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά της να δίνει την τροφή που διαθέτει σε ξένα παιδιά και να αφήνει νηστικά τα δικά της; Μήπως έχουμε παρεξηγήσει και την έννοια του ανθρωπισμού;

Λέγεται πως «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Φαίνεται πως όλοι έχουμε τρελαθεί και βαδίζουμε στον όλεθρο και την καταστροφή. Ο θεός ας βάλει το χέρι του, γιατί θαρρώ πως το μεταναστευτικό ή προσφυγικό πρόβλημα, όπως και να το ονομάσει κανείς, με την πάροδο του χρόνου θα διογκώνεται και θα οξύνεται. Η αντιμετώπισή του απαιτεί περισσότερο παρά ποτέ συναινετική πολιτική. Οι πολιτικοί μας ας σταθούν για μια έστω φορά στο ύψος των περιστάσεων, γιατί οι «καιροί ου μενετοί», όπως έλεγε και ο Δημοσθένης…