Μιας και πριν λίγες μέρες ενταφιάστηκε ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης, κατά κόσμον Χάρρυ Κλυνν, ας αρχίσουμε τρυφερά, ακολουθώντας κατ’ αρχήν το σκωπτικό δρόμο του. Στη χώρα όπου δεν σπανίζουν οι μαθητές που -στην καλύτερη των περιπτώσεων- ερωτώμενοι για τη σημασία της 25^ης Μαρτίου τη θεωρούν πρωτίστως ως «αργία» και στη χειρότερη δηλώνουν ότι οι Έλληνες είπαν ΟΧΙ στους Τούρκους, το γνωστό, παλιό ανέκδοτο με τον τύπο που επιχειρούσε να κάνει διάφορα, αποτύγχανε συνέχεια και σε κάθε αστοχία του κοπάναγε κι ένα ποτηράκι ώσπου ο φίλος του τον ρώτησε «αφού σε ζαλίζει χριστιανέ μου [ό,τι επιχειρείς], γιατί το κάνεις;» έχει ερμηνευτικό βάθος. Στην τρέχουσα επικαιρότητά μας, όταν ακούμε ότι ο Τσίπρας ξενυχτά «μαχόμενος» -π.χ. Βρυξέλλες - Μνημόνιο, Σόφια - Ονοματολογικό- και τρέμει το φυλλοκάρδι μας, θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί «αφού σε ζαλίζει η after διαπραγμάτευση, Αλέξη μου, γιατί δεν κοιμάσαι νωρίς;». Μη μας βρει κανένα κακό πάλι; Μας βρήκε το «Ίλιντεν» -δηλαδή του Προφήτη Ηλία-… και οι Ιλεντενολόγοι…

Ο Προφήτης Ηλίας έχει στέρεες βάσεις στη δημώδη συμβολική. Από τα ξωκλήσια - τοπόσημα σε κάθε εδαφική έξαρση των λόφων και βουνών μας, «Στου Προφήτ’ Ηλία τα σοκάκια» του Δ. Μούτση, όπου υμνείται η ανθρώπινη ταλαιπωρία στη γειτονία: «… τα βραδάκια περπατούσαμε, μου γελούσες, πόσο μ’ αγαπούσες…», στο ρολόι του έτους για τις εργασίες της υπαίθρου, όπως προβλέπει και η παροιμία του τίτλου. Όλα αυτά χαρακτηρίζουν ιστορικά, κοινωνικά και πολιτισμικά τη Βαλκανική, μείγμα πληθυσμών, θρησκευτικών δογμάτων, ιστορικών καταβολών… που χωρικά και εθνοτικά αναδιατάχθηκε με τους Βαλκανικούς Πολέμους, εν πολλοίς, πριν έναν αιώνα. Κι ας μην ξεχνάμε ποτέ την κομβική ρήση του Τσώρτσιλ «η Βαλκανική μπορεί να παράγει περισσότερη ιστορία από όση μπορεί να καταναλώσει…». Το πρόβλημα με την ονομασία Ίλιντεν και την after διαπραγμάτευση του Τσίπρα, είναι ότι δέχεται να συζητά τη «λύση» του ονοματολογικού όχι διότι αξιολογεί με τον τρόπο του τα ανωτέρω, αλλά διότι μοιάζει να ανήκει στην περιφανή ομάδα των «άσχετων μαθητών», που αναφέρθηκε στην πρώτη παράγραφο.

Είναι προφανές το επιχείρημα της πυκνής καιροσκοπικής στρατηγικής της κυβέρνησης: για τον Ζάεφ, το Ίλιντεν είναι ταμάμ για να εγκλωβίσει τους «γελοίους του Γκρούεφσκι» στη FYROM, μιας και η σλαβικής - βουλγαρικής προέλευσης «Εξέγερση του Ίλιντεν» του 1903 στελεχώθηκε και εκδηλώθηκε από την οργάνωση VMRO, το σημερινό δηλαδή όνομα του κόμματος των «Μακεδόνων» εθνικιστών. Όσον αφορά στα καθ’ Ημάς, ο Αλέξης, ένας από τους λίγους που καταλαβαίνουν άριστα και χρησιμοποιούν τα συλλογικά ελαττώματά μας, διαβλέπει ότι υπάρχουν πάμπολλα που μπορεί να ικανοποιούν τη νεώτερη μυθολογία μας. Για παράδειγμα, το Ίλιντεν κόβει τη σύνδεση με την Αρχαία Ελλάδα: θυμηθείτε το πανό στα «μακεδονικά» συλλαλητήρια «Σιγά μην πουν το Βουκεφάλα μας, φοράδα», πακέτο δηλαδή αγράμματης αρχαιολατρείας, ελληναραδισμού και συνοικιακού τσαμπουκά. Πουλά -ή μπορεί να πουλήσει με μια καλή μπουρδολόγο προπαγάνδα- την ιδέα της κοινωνικής εξέγερσης κατά του Οθωμανικού συστήματος ιδιοκτησίας γαιών και διοίκησης. Επίσης, ως «ημερομηνία» παραλληλίζεται εργαλειακά με τη «δική» μας 25^η Μαρτίου. Και το κυριότερο: σχεδόν κανείς δεν έχει ξανακούσει περί Ίλιντεν, στο μαύρο χάλι που βρίσκεται η Παιδεία μας, όσοι λίγοι κι αν έσπευσαν να διαβάσουν σχετικά στη Βικιπαιδεία.

Πού «μπάζει» το νεοπαγές ονοματολογικό αφήγημα; Στο ότι παίζει με τη φωτιά, μάλλον εν γνώσει ή έστω υπό χειρισμό του. Αδιαφορεί για το προφανές: με δεδομένη την κυβερνητική φθορά στη Βόρεια Ελλάδα, οργανώνεται η «Λέγκα του Βορρά», ως μελλοντική συνιστώσα και παράμετρος των πολιτικών πραγμάτων της χώρας: Σαββίδης, «Μ»ΠΑΟΚ, Ρωσοφιλία, αρχαιολατρεία, «κράτος των Αθηνών», ΔΕΗ και λιγνίτες, κ.ο.κ.

Είναι σωστό όμως το ρήμα «αδιαφορεί» για έναν πολιτικό που μπορεί να πει τα πάντα σε οποιονδήποτε, με παθολογικό κυνισμό; Ούτε ο Άι Λιας δε γυρνάει τον καιρό…