Στις 9 Ιουνίου ε. έ. έγιναν πάλι Ευρωεκλογές. Ως συνήθως, οι αρχηγοί και τα στελέχη των κομμάτων βρίσκουν πάντα τρόπους και προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες πως αυτοί είναι νικητές και ας μην έχουν κερδίσει έστω κι ένα ψηφοφόρο παραπάνω. Τα κόμματα, για παράδειγμα, συγκρίνουν το ποσοστό που πήρε το κυβερνών κόμμα όχι με το ποσοστό των προηγούμενων Ευρωεκλογών, αλλά με το ποσοστό που πήρε στις προηγούμενες Βουλευτικές εκλογές και λένε πως, αφού αυτό έχασε δεκατέσσερις ποσοστιαίες μονάδες, εμείς είμαστε νικητές! Κι, όμως, όλοι γνωρίζουν πως οι Ευρωεκλογές αντιμετωπίζονται κάπως χαλαρά από το εκλογικό σώμα. Δεν έχει σημασία γι’ αυτά τα κόμματα το γεγονός πως το άθροισμα των ποσοστών των δύο επόμενων κομμάτων εξουσίας με δυσκολία φτάνει το ποσοστό που πήρε το κυβερνών κόμμα!

Τριάντα ένα κόμματα και «κομματίδια» έλαβαν μέρος σε αυτές τις Ευρωεκλογές και ισάριθμοι Σωτήρες και Μεσσίες του Έθνους μας παρουσιάστηκαν. Κατά την προεκλογική περίοδο διεξήχθη ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων, σύμφωνα και με το αμίμητο πρότυπο «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Πρέπει να νιώθει περήφανος ο ελληνικός λαός που έχει τόσους πολλούς «πατριώτες» που είναι διατεθειμένοι να θυσιαστούν για το καλό της πατρίδας! Όλοι ανεξαιρέτως μίλησαν με βεβαιότητα για τη μεγάλη αλλαγή που έρχεται και την έκπληξη που αναμένει τους πάντες! Είναι χαρακτηριστικό πως κυρίαρχη πολιτική λέξη στις ομιλίες τους ήταν το «μόνος» ή « μόνοι». Εμείς «μόνοι», έλεγαν, μπορούμε να σώσουμε τη χώρα από την καταστροφή, εμείς «μόνοι» νοιαζόμαστε για το καλό της χώρας και όχι για την «καρέκλα», εμείς «μόνο» είμαστε τίμιοι, σωστοί και δίκαιοι, εμείς «μόνοι» είμαστε αληθινοί δημοκράτες και πιστεύουμε στην ισονομία, την αξιοκρατία, την ανεκτικότητα και την ελευθερία κ.λπ. Όλοι αυτοί ζήλεψαν τον Περικλή που στον Επιτάφιό του, εξυμνώντας την Αθήνα, έλεγε με περηφάνια «Εμείς μόνοι βοηθούμε χωρίς δισταγμό κάποιον όχι από υπολογισμό του συμφέροντος, αλλά από πίστη στην ελευθερία». Κι όμως οι πράξεις της Αθήνας εκείνη την εποχή έδειχναν πως και αυτή η πόλη κινούνταν από το συμφέρον της και τίποτε άλλο. Και ήταν τελείως τυχαίο αν πότε πότε το συμφέρον ταυτιζόταν με το ηθικό και το δίκαιο!.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι στρατιές των υποψήφιων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με τους οποίους τα κόμματα γέμισαν τα ψηφοδέλτιά τους. Ξεπερνούν αυτοί τα χίλια άτομα. Μπορεί να βρει κανείς ανάμεσα σε αυτούς δημοσιογράφους, κυρίως τέτοιους, ή άτομα που σχετίζονται με την τηλεόραση, όπως οι αθλητές, οι ηθοποιοί κ.λπ., να βρει δικηγόρους, γιατρούς, επιχειρηματίες ακόμη και άνεργους! Κα το ερώτημα που απασχολεί τον πολίτη είναι με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή τους; Γιατί οι Ευρωβουλευτές έχουν μια συγκεκριμένη αποστολή και, για να πετύχουν σε αυτή, απαιτούνται συγκεκριμένα προσόντα. Αν διαβάσει κανείς τον Πρωταγόρα ή τον Πολιτικό του Πλάτωνα, θα διαπιστώσει πως η Πολιτική γενικά είναι τέχνη και ως τέχνη, όπως λέει, «ουκ από του αυτομάτου γίγνεται», δε φυτρώνει στον καθένα από μόνη της. Ούτε αποκτάται στο πεζοδρόμιο ή το γήπεδο! Το γεγονός πως κάποιος είναι καλός αθλητής ή ηθοποιός δε σημαίνει πως θα είναι και αποτελεσματικός Ευρωβουλευτής. Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος που δε γνωρίζει ούτε μια ξένη γλώσσα να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στην αποστολή του; Όμως τα κόμματα δεν τα υπολογίζουν αυτά. Γι’ αυτά είναι ψιλά γράμματα! Σημασία έχει να προσελκύσουν ψηφοφόρους και να κερδίσουν τις εκλογές!

Όμως παρόμοιες πρακτικές απαξιώνουν το πολιτικό σύστημα και αποδυναμώνουν τη δημοκρατία. Και εκείνο που πρέπει να κρατήσουν όλοι από αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι η μεγάλη αποχή που έφτασε σε επίπεδα ρεκόρ! Το 60% του εκλογικού σώματος αδιαφόρησε και δεν πήγε να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα! Αυτό κι αν είναι πλήγμα και κίνδυνος για τη δημοκρατία και όχι η μικρή ή μεγάλη άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων. Όμως γι’ αυτό κανείς δε νοιάζεται. Εξάλλου, και μόνο οι υποψήφιοι να προσέλθουν στις κάλπες, πάλι κυβέρνηση θα βγει. Αυτό είναι που ενδιαφέρει τους πολιτικούς και τα κόμματα. Και διερωτάται κανείς γιατί, ενώ οι κυβερνήσεις, νομοθετούν την υποχρεωτικότητα για πράγματα «ήσσονος σημασίας», δεν καθιστούν υποχρεωτική και την ψήφο των πολιτών. Εκείνο που γίνεται κάθε φορά μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι ειδικοί και μη να συζητούν και να προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη για την αποχή στους πολίτες. Όχι πως δεν έχουν δίκιο σε κάποιο βαθμό, αλλά η μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει τους ίδιους τους πολιτικούς που, ενώ θεωρητικά καλούν τους πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες, στη πράξη με όσα κάνουν και όσα λένε προεκλογικά κάνουν τους πολίτες να «μισήσουν», να νιώσουν απέχθεια για τους πολιτικούς και την πολιτική και να απόσχουν από αυτή. Να θεωρήσουν, δηλαδή, την πολιτική «αναγκαίο κακό».

Οι πολίτες εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους γι’ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας με πολλούς τρόπους. Με πολλούς τρόπους στέλνουν τα μήνυμά τους στους πολιτικούς που, όπως λένε, «το παίρνουν», αλλά φαίνεται πως στον δρόμο το χάνουν και τίποτε δεν αλλάζει στη δύστυχη τη χώρα μας. Ένας τρόπος είναι να προσέρχονται στις κάλπες και να ψηφίζουν τύπους «γραφικούς» και «φαιδρούς» και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Αν ρίξουμε μια ματιά στον κόσμο, θα δούμε πως τέτοιοι «γραφικοί» και αστείοι τύποι έχουν πάρει στα χέρια τους την τύχη ολόκληρων λαών. Ένας άλλος τρόπος είναι να προσέρχονται στις κάλπες και να ψηφίζουν ακροδεξιά, όπως τα χαρακτηρίζουν, κόμματα. Και το κάνουν επίτηδες, για να «σνομπάρουν» τους αυτοαποκαλούμενους «δημοκράτες» και «προοδευτικούς»! Όμως, ας μη λησμονούμε και εδώ τη γνώμη του Αριστοτέλη πως «η τυραννία είναι παιδί της δημοκρατίας». Αν η δημοκρατία λειτουργεί, όπως πρέπει, τότε δε θα υπάρχει χώρος γι’ αυτά τα κόμματα. Είπε, όμως ο Αριστοτέλης και κάτι άλλο, πως σημασία δεν έχει το πολίτευμα, αλλά αυτοί που το εκφράζουν, οι άνθρωποι. Γιατί υπάρχουν κάποιοι που αυτοαποκαλούνται «δημοκράτες» και «προοδευτικοί», αλλά στην πράξη είναι πιο τυραννικοί από τους τυράννους! Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο οι πολίτες εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους είναι η αποχή από τις κάλπες. Οι περισσότεροι μπορεί να διαφωνούν με τον τρόπο που ένα κόμμα ασκεί την πολιτική του, αλλά δε θέλουν να το βλάψουν ψηφίζοντας κάποιο αντίπαλο κόμμα.

Τα κόμματα οφείλουν να μη θεωρούν δεδομένο κανένα ψηφοφόρο. Ιδιαίτερα η κυβέρνηση οφείλει να προβληματιστεί και να σκεφτεί μέχρι ποιου σημείου φτάνει η εξουσία που της έχει δώσει το περίφημο 41 % του ελληνικού λαού. Της έχει αυτός δώσει «λευκή επιταγή» και μπορεί να τη συμπληρώνει, όπως θέλει; Της έχει δώσει ο λαός το δικαίωμα, για παράδειγμα, να νομοθετεί υπέρ της απόκτησης τέκνων από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Υπάρχουν, βέβαια, τα προβλήματα τα σχετικά με την ακρίβεια, την εσωτερική ασφάλεια, την υγεία κλ.π., αλλά, ας μη γελιόμαστε, ο νόμος για τους ομοφυλόφιλους έστρεψε πολλούς ψηφοφόρους της κυβέρνησης στα ακροδεξιά κόμματα. Και, δυστυχώς, αυτό δύσκολα θεραπεύεται…