Επιτυχής λογοπλασία του πρόσφατου «σκανδάλου του καναπέ» που διαδραματίστηκε στην Τουρκία με θύμα την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

Το  αγγλικό επίθεμα -gate δείχνει την αιτία και την εμπλοκή σε ένα συγκεκριμένο (δημόσιο) σκάνδαλο, όπως λ.χ. το γνωστό από παλιά watergate.

Τον «καναπέ» (να κάνουμε και τα συνηθισμένα μας γλωσσολογικά) τον πήραν οι Γάλλοι από το ελληνικό «κωνωπείον» που ήταν ανάκλιντρο με παραπετάσματα για τα κουνούπια.

Οι Άγγλοι -πάντα αιρετικοί και σφοδρώς αντιγάλλοι- είπαν αυτό το πολυθέσιο κάθισμα «sofa» από την αραβική λέξη suffah.

Οι Τούρκοι sofa λένε ολόκληρη την αίθουσα.

Για τον καναπέ, παρ’ όλο που καταλήστεψαν το περσικό και το αραβικό λεξιλόγιο, δεν έχουν λέξη, κι αυτό γιατί από τις σέλες των αλόγων κάθησαν κατευθείαν στις μαξιλάρες του οντά.

Ωστόσο τώρα πια διαθέτουν και πολυθρόνες και καναπέδες και μάλιστα χρυσοποίκιλτους, μόνο που βρίσκουν την ευκαιρία να παίξουν και μ’ αυτά αισχρή και βρόμικη διπλωματία.

Το προχθεσινό δεν ήταν λάθος ή αφέλεια του Τούρκου (κατ’ ευφημισμόν) Προέδρου. Ήταν προσχεδιασμένη και ιταμή αντίδραση.

Και διαβάζουμε στο Liddell Scott την έννοια της λέξης «ιταμός»: παράτολμος, ασυλλόγιστος, θρασύς και αναίσχυντος.

Είναι όλα αυτά τα προσηγοριστικά και ακόμη άλλα ιταμότερα που χαρακτηρίζουν τους άγριους και κομπλεξικούς ηγήτορες των εκ Μογγολίας γειτόνων μας που ξεκίνησαν από τις στέπες της Κεντρικής Ασίας και ξεχύθηκαν με τα σπαθιά και τα αλόγατα προς δυσμάς να διαγουμίσουν (τουρκ. γιαγμά=διαρπαγή) τον κόσμο.

Έσφαξαν, βίασαν, πυρπόλησαν, προσπάθησαν να εξαφανίσουν ολόκληρα, πανάρχαια και γηγενή έθνη της εγγύς Ανατολής δια της γενοκτονίας.

Οικειοποιήθηκαν αυτών των λαών τη γλώσσα (Ελλήνων, Περσών, Αράβων), τη θρησκεία (Αράβων), τη ναοδομία (των Ελλήνων, Σινάν), τη μουσική (Αράβων και Ελλήνων του Βυζαντίου), τον χορό (Πόντου), τη γαστρονομία (Σμύρνης και Κωνσταντινούπολης) και όλα γενικώς τα στοιχεία του πολιτισμού που τους έλειπαν στις στέπες.

Διοίκησαν με Έλληνες και Βαλκάνιους βεζίρηδες (πρωθυπουργούς) και τους φύλαγαν επίλεκτα σώματα Ελλήνων από το παιδομάζωμα.

Το δυστύχημα των αιώνων είναι η εύνοια και η υποστήριξη που έτυχαν από την Αγγλία και από τη Γερμανία, για διαφορετικούς λόγους.

Το οικτρό αποτέλεσμα ήταν να κρατήσουν με τις ευχές και την επιμονή των Άγγλων (συνθήκη της Λοζάνης) την Κωνσταντινούπολη, να μείνουν αποκλειστικοί κάτοχοι και ρυθμιστές (με τις αστοχίες της συνθήκης του Μοντρέ του 1936) μιας σπουδαίας και νευραλγικής θαλάσσιας διάβασης της Ευρώπης, και να ονειρεύονται και γαλάζιες πατρίδες που ποτέ δεν είχαν.

Τώρα βέβαια είναι αργά για συνεννοήσεις και για διαπραγματεύσεις.

Και δεν θα γινόταν ούτε το φιάσκο του καναπέ, εάν όλοι οι Ευρωπαίοι είχαν ενστερνιστεί και κατανοήσει σε βάθος την πολύτιμη ρήση του Σατοβριάνδου από το 1806:

«Το να προσπαθείς να εκπαιδεύσεις την Τουρκία δεν σημαίνει ότι επεκτείνεις τον πολιτισμό στην Ανατολή, αλλά ότι εισάγεις τη βαρβαρότητα στη Δύση!...»