Στα δημοκρατικά καθεστώτα, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τις αρχές του Κοινοβουλευτισμού, η εκλεγμένη πλειοψηφία, που συγκροτείται από ένα κόμμα ή από την σύμπραξη περισσότερων κομμάτων, αναλαμβάνει την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, που σημαίνει ότι έχει την εξουσιοδότηση από τον λαό να εφαρμόσει το πρόγραμμα που εξέθεσε, προεκλογικά, στην κρίση του και έλαβε την έγκρισή του.

Κανονικά, λοιπόν, καμιά άλλη πολιτική δύναμη από το εσωτερικό ή άλλη δύναμη από το εξωτερικό, δικαιολογείται, σε μια κυρίαρχη και ευνομούμενη χώρα, να παρεμποδίζει, δια της βίας, την εφαρμογή της πολιτικής, με την οποία η κυβερνώσα πλειοψηφία εκπληρώνει τις προεκλογικές εξαγγελίες της∙ το μόνο δικαίωμα που παρέχεται στις άλλες πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο είναι η διατύπωση της διαφορετικής άποψης που έχουν σχετικά με το περιεχόμενο της εφαρμοζόμενης πολιτικής, καθώς και το δικαίωμα άσκησης κριτικής,αναφορικά με τα κοινωνικά, πολιτικά ή εθνικά αποτελέσματα που επιφέρει αυτή η πολιτική.

Είναι, λοιπόν, συνταγματικά και κοινοβουλευτικά ορθό κι δίκαιο- εν έτει 2022 και εν πλήρη δημοκρατία- η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, που πλειοψήφησε στις εκλογές του 2019 και έλαβε την έγκριση του λαού για το πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας, να πραγματοποιήσει, ανεμπόδιστα, τις προεκλογικές της εξαγγελίες∙ στην αντίθετη περίπτωση, που θα αθετήσει την υπόσχεσή της θα χαρακτηρισθεί-δικαίως- ανακόλουθη και ασυνεπής, σε σχέση με αυτά που εξήγγειλε, προεκλογικά.

Ειδικότερα, η εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής που εξήγγειλε και η οποία αφορά στην απρόσκοπτη και εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημιακών σχολών, έχει ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα και σημασία, διότι ένα σημαντικό ποσοστό των Κεντρώων πολιτών που ψήφισαν Μητσοτάκη- Ν.Δ. έκαναν αυτήν την επιλογή υποκινούμενοι από την ιδιαίτερη ευαισθησία τους για την πανεπιστημιακή εκπαίδευση και από την πίστη και την προσδοκία ότι ο Κ. Μητσοτάκης θα βάλει τέλος σε μια κατάσταση αναρχίας που επικρατεί, εδώ και πολλά χρόνια, στον χώρο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, και η οποία έχει ως αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται και να εξευτελίζεται η πανεπιστημιακή μορφωτική λειτουργία και να υποβαθμίζεται ο ρόλος και η συνεισφορά της επιστήμης στην κοινή προσπάθεια για την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας.

Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση του Κ.Μητσοτάκη να εφαρμόσει, σήμερα, την εγκεκριμένη από τον λαό εκπαιδευτική πολιτική της, στον χώρο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, αντιμετωπίζει την οργανωμένη εξωκοινοβουλευτική αντίδραση φοιτητικών και εξωφοιτητικών ομάδων, οι οποίες, αποτελούμενες από μερικές εκατοντάδες ατόμων, χρησιμοποιούν βίαιους τρόπους και μέσα- με την υποστήριξη, μάλιστα, ( ή και την υποκίνηση) από ορισμένα κόμματα της Μείζονος και της Ελάσσονος Αντιπολίτευσης- προκειμένου να αποτρέψουν την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής της κυβερνώσας παράταξης.

Τι οφείλει και τι μπορεί να πράξει, σε αυτή την περίπτωση, μια υπεύθυνη κυβέρνηση, προκειμένου να κάνει πράξη την εκπαιδευτική πολιτική που υποσχέθηκε και την οποίαν αναμένει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού να εφαρμόσει;

Πώς πρέπει να αντιμετωπίσει αυτούς που παρεμποδίζουν, την εφαρμογή του κυβερνητικού της προγράμματος, σε αντίθεση με τις αρχές του κοινοβουλευτισμού και κατά παράβαση των κειμένων διατάξεων και των νόμων;

Στα πλαίσια που ορίζουν οι δημοκρατικοί θεσμοί και οι νόμοι, το κράτος, εφόσον η πειθώ αποδειχθεί ατελέσφορη, δικαιούται και οφείλει, με νόμιμη και λελογισμένη άσκηση βίας, να εξαλείψει τα εμπόδια που παρεμβάλει η αντίδραση των ολίγων, ενάντια στην θέληση των πολλών και να διασφαλίσει την απρόσκοπτη εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής.

Και όσον αφορά στις πανεπιστημιακές Αρχές, οφείλουν, επιτέλους, να εφαρμόσουν τον Κανονισμό του Πανεπιστημίου και να επιβάλουν τις προβλεπόμενες ποινές στους φοιτητές που βιαιοπραγούν και καταστρέφουν την πανεπιστημιακή περιουσία, την οποίαν έχουν πληρώσει οι φορολογούμενοι πολίτες (καταστροφές που διαπράττονται, εδώ και δεκαετίες και επαναλαμβάνονται, ατιμωρητί, όπως συνέβη και με την πρόσφατη καταστροφή των «τουρνικέ», των μηχανημάτων που τοποθετήθηκαν για τον έλεγχο της εισόδου στους πανεπιστημιακούς χώρους, την ημέρα που εγκαταστάθηκε η ομάδα των ειδικών φυλάκων, «πανεπιστημιακή αστυνομία», για την τήρηση της τάξης στον χώρο των πανεπιστημιακών σχολών).

Και, επιτέλους, είναι καιρός, η σιωπηρή πλειοψηφία των πολιτών, που στέλνει τα παιδιά της στο πανεπιστήμιο για να μάθουν γράμματα, σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον ελευθερίας και ασφάλειας, να πάρει θέση, ενεργά- και φωναχτά- υπέρ της ευνομίας και ευταξίας, στα πανεπιστήμια και κατά της ασύδοτης δράσης των επαγγελματιών «επαναστατών» και των «ανεγκέφαλων» αντιπολιτευόμενων, οι οποίοι ως υποστηρικτές και συνεργοί των «αγωνιστών της οπισθοδρόμησης» βλάπτουν, σοβαρά την υγεία της εκπαιδευτικής λειτουργίας και της πολιτικής μας ζωής.

Χρειάζεται, εξάλλου, η πλειοψηφία των ενεργών και προοδευτικών πολιτών να στείλει το μήνυμα στην κυβερνώσα παράταξη ότι κάθε άργητα, κάθε αναβολή ή απόκλιση από τον στόχο της εκρίζωσης των «κακώς κειμένων» στον χώρο των ΑΕΙ και κάθε αναβολή στην προσπάθεια για τον εκσυγχρονισμό και την μεγιστοποίηση της απόδοσης της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης καταδικάζει την χώρα μας στην στασιμότητα, σε ένα κόσμο που εξελίσσεται και τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα!

Επίσης, θα είναι χρήσιμο να ακολουθήσουμε, και εμείς, κάποτε, το παράδειγμα των Ελβετών, οι οποίοι θέτουν σε ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ τα σημαντικά ζητήματα που απασχολούν την χώρα τους, ώστε να αποφαίνεται, με τον ίδιο τρόπο, και ο ελληνικός λαός, στο σύνολό του, συγκεκριμένα, υπεύθυνα και καθαρά, για την λύση που επιθυμεί σε κρίσιμα ζητήματα- όπως είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ- προκειμένου να απαλλαγούμε, επιτέλους, άπαξ και δια παντός, από τους… «ρυπαντές» της πολιτικής μας ζωής και τους «πετροβολούντες» κάθε προσπάθεια για την πρόοδο της χώρας και την προκοπή του λαού της!