Ανακοινώθηκε η ίδρυση, από συγχώνευση των λειτουργούντων ΤΕΙ, του νέου πολυκλαδικού Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

Αναβαθμίζονται τα υπάρχοντα ΤΕΙ που σημαίνει ότι απομακρύνονται από τις πρακτικές γνώσεις του επιπέδου για το οποίο συστάθηκαν, μέσα σε μια παιδεία και μια οικονομία που ψάχνονται, και εξακοντίζονται προς τις ακρώρειες του θεωρητικού πνεύματος (π.χ. σχεδιασμός βιομηχανικών προϊόντων, εσωτερική διακόσμηση και λοιπές ανώτατες σχολές μηχανικών και οικονομίας, που τέτοιες λειτουργούν ήδη πάμπολλες).

Δεν θέλω να υποτιμήσω την αξία της υψηλής παιδείας, νομίζω όμως ότι το κράτος έχει υποχρέωση να εφαρμόζει ένα πλήρες εκπαιδευτικό σχέδιο, που, συν τοις άλλοις, θα «διαβάζει» και τις απαιτήσεις της κοινωνίας.

Υπάρχουν πολλά περίεργα στο θέμα της σύζευξης παιδείας-οικονομίας. Έχουμε λ.χ. εκατό γιατρούς και ψάχνουμε να βρούμε μια νοσοκόμα. Έχουμε επάρκεια μηχανολόγων-ηλεκτρολόγων και μας λείπει ένας «σκέτος» ηλεκτρολόγος να μας αλλάξει μια λάμπα...

Αυτή τη στιγμή που κοντανασαίνει η Ελλάδα και ξαναψάχνει να βρει το βηματισμό της, η πρωτογενής και η δευτερογενής (βιομηχανική) παραγωγή είναι στα αζήτητα.

Είναι όντως όνειδος και ξεφτίλα πλέον να ξέρει και να μπορεί κάποιος να κάνει κάτι συγκεκριμένο και ωφέλιμο με τα χέρια του ή έστω με τις μηχανές.

Η σκληρή ζωή βέβαια μας προσγειώνει επώδυνα, ωστόσο αυτή τη στιγμή, όπως το θελκτικότερο πολιτικό έργο έχει καταντήσει να είναι το «αφήγημα» (βάιραλ λέξη των ειδήσεων), έτσι και το επιχειρηματικό έργο με το μεγαλύτερο γόητρο και τις μεγαλύτερες προσδοκίες είναι η... «πλατφόρμα».

Τι είναι λοιπόν η πλατφόρμα;

Ξεκίνησε από τα γαλλικά σαν αποβάθρα τρένου ή εξέδρα σκηνής αλλά και εκτόξευσης βλημάτων, πέρασε από το χώρο της πολιτικής σαν σχέδιο προγράμματος αλλά και βάση εφαρμογής νομοθετικής ή διοικητικής ρύθμισης και σήμερα κατακλύζει την αγορά σαν βάση οργάνωσης και σχεδίου μιας οικονομικής δραστηριότητας πολλές φορές χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο. Σαν να λέμε αέρας κοπανιστός.

Ελάχιστοι είναι αυτοί που σήμερα ονειρεύονται να ιδρύσουν μια παραδοσιακή μονάδα με κεφάλαια, με κτίρια, με μηχανές, με ταμπέλες (...και υιός!) και με τη φιλοδοξία παραγωγής προϊόντων που τα χρειάζεται ο γήινος και πεπερασμένος άνθρωπος.

Σχεδόν όλοι ονειρεύονται να στήσουν μια «πλατφόρμα» που θα παράγει -με τη βοήθεια της ηλεκτρονικής τεχνολογίας- συμβουλές, οργανωτικά σχήματα, επενδυτικές ιδέες (άλλους έσωσαν, εαυτούς ου δύνανται σώσαι...), σχέδια δράσης και βελτίωσης, έρευνα αγοράς και, γιατί όχι, και ... απάτη.

Κανείς δεν θέλει σήμερα (κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που αναδιαρθρώνει ολόκληρο τον καμβά της οικονομίας) να λερώσει τα χέρια του (ή έστω τη γραβάντα του), και όλοι μαζί έχουμε την πεποίθηση ότι θα καταφέρουμε να φάμε ψάρι χωρίς να βρέξουμε τον κώλο μας.

Μέσα από τον σχεδιασμό τέτοιων δραστηριοτήτων χωρίς κρατικούς και παραδοσιακούς φραγμούς γεννήθηκε και ήδη λειτουργεί και το άυλο χρήμα (bitcoin, ether και λοιπά), που έρχεται σαν μια φυσική εξέλιξη της εκπλήσσουσας τεχνολογίας, αλλά ο θεός ξέρει σε τι ιστορίες θα μας βάλει...

Μαζί με την πλατφόρμα το νέο φρούτο που κυκλοφορεί κάθε μέρα στις ειδήσεις των κυβερνητικών πεπραγμένων (αλλά και των μη πεπραγμένων που είναι απείρως περισσότερα) είναι το «αφήγημα», εκ του αφηγούμαι.

Πανάρχαια λέξη. « Από» συν «ηγούμαι» που σημαίνει προπορεύομαι, οδηγώ (μέχρις εδώ καλά για έναν φιλόδοξο πολιτικό) καθώς και ιστορώ και διηγούμαι.

Με αυτή τη δεύτερη έννοια το αφήγημα είναι το πρόσχημα της πολιτικής απραξίας.

Είναι το ιστόρημα που έρχεται να μας παρουσιάσει αυτά που δεν έγιναν πράξη και που δεν πρόκειται να γίνουν, αλλιώς δεν θα απασχολούσαν τη λαγνεία της αφήγησης.

Μακάρι να είχαμε τη δύναμη και τη συνέπεια να διαγράψουμε έμπρακτα κάποιες σειρήνες του πολιτικού λεξιλογίου, και κυρίως τα αφηγήματα της μοίρας μας...