Κι εκεί που έτεινα να παραδοθώ οριστικά στην αδυναμία μου να κατανοήσω τα πράγματα του Υπαρκτού Ελλαδισμού, επήλθε ουρανόπεμπτος σωτήρια να με ταρακουνήσει· είχε το αγγελικό πρόσωπο της κας Παπακώστα: έκτοτε, σκέπτομαι να πάρω το καβαλέτο και τα πινέλα μου, να βγάλω από τη ναφθαλίνη τον αναμνηστικό γαλλικό -βασκικό για την ακρίβεια- μπερέ μου, να βάλω και μια μπαγκέτα στο δίχτυ για τα ψώνια και ως Λουί Ντε Φινές - Χωροφύλακας του Σαιν Τροπέ ή Επιθεωρητής Κλουζώ να πάω να αποτυπώσω ιμπρεσσιονιστικά τους «τόνους του φωτός» στην … Καλλιδρομίου. Ως καρικατούρα του γελοίου, κατά πώς αρμόζει!

Θα είναι μια επιστροφή στις ρίζες μου καθότι στην οδό αυτή των Εξαρχείων, αριθμός 56, γεννήθηκα. Πιο πέρα, στον Άγιο Νικόλαο στα Πευκάκια, παντρεύτηκα· και παραδίπλα, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, έμαθα γράμματα - και τη Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ· Σίνα και Διδότου γωνία ήταν το πατρικό της Μάνας μου, πριν «απαλλοτριωθεί» αρμοδίως κατά τα Δεκεμβριανά… Σε δρόμους και δρομάκια, πολέμησαν οι θείοι μου, πρωτο-ερωτεύτηκα ως έφηβος, έκανα κοπάνες από τα σχολεία και φροντιστήρια του ’70. Το βάρος των συμβολισμών είναι τόσο μεγάλο που η κατάλληλη μουσική επένδυση δεν μπορεί παρά να παραπέμπει στο «Όλα σε θυμίζουν», του Λοΐζου -και Ρασούλη, με ερμηνεία Χ. Αλεξίου. Κοίτα να δείς, φίλε μου, πώς η μικρο-Ιστορία γίνεται πιο «πόρνη» κι από τη μπάλα!

Είναι αλήθεια, αν το σκεφτούμε καλά, ότι στο τρέχον ιδεολογικό αλαλούμ του Τσίπρα, όλοι μπορούν να εντοπίσουν τις συνεκτικές διαδρομές της ζωής τους: στον αδάμαστο δρόμο του «εξυπνότερου λαού του κόσμου», το νέο ριζο-σπαστικο-σοσιαλ-κεντρο-αριστερό-τσοχατζοπουλικο-παλαιο-πασοκο-ευρω-φιλο-σχετικιστικο-καραμανλικο-ακρο-δεξιο-βασιλόφρον-ανανεωτικο-δημοσιο-υπαλληλικό-γραφειοκρατικο-νέα γενιά των παπουδορφανών του Μπανιά -Ελληναράδων σύμπλεγμα κ.λπ. χωρά τα πάντα! Αν δεν καταλάβατε τίποτα, δικαίως bingo, κερδίσατε χρυσούν ωρολόγιο: ΣΥΡΙΖΑ 2019! Αριστερά του Μηδέν!

Πολλοί είπαν ότι το νέο «πόνημα ή ατόπημα» της κας Υφυπουργού Δημοσίας Τάξεως περί τα Εξάρχεια-Μονμάρτρης (θέλει και «ρ», Αγράμματοι) αναπέμπει σε αναπαράσταση της Μαρίας Αντουανέττας - ξέρετε τη γνωστή προ-επαναστατική ρήση ότι αφού λείπει το ψωμί γιατί δεν τρώνε-οι πληβείοι-παντεσπάνι. Το ευτυχές -για την ιδία αλλά πρωτίστως για την καθ’ Ημάς πλέμπα- είναι ότι ακόμα και οι ευφυείς σαρκαστικοί των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν καταλαβαίνουν τη δυναμική της πραγματικότητας. Η κα Υφυπουργός δεν είναι απλώς μια βλαμμένη Βασιλική Σύζυγος· ο Τσίπρας έχει πλείονες πολιτικές παλλακίδες προς αποπομπή ανάλογα με τις κατά καιρόν ανάγκες του. Η ίδια είναι κάτι ως Μαντάμ Μποβαρύ -στα media την είπαν «μανδάμ Παπακώ», πόσο λάθος και ατελές είναι αυτό το χιούμορ.

Στο μείζον έργο του, ο Φλωμπέρ παρουσίασε μια γυναικεία προσωπικότητα -τυπική σύνθεση λογοτεχνικής κριτικής- η οποία λέγει: «Η ζωή στην επαρχία της φαίνεται αφόρητη, νιώθει ασφυξία στο κλειστό περιβάλλον, η καθημερινότητά της είναι ανιαρή, ο σύζυγός της συνηθισμένος, βαρετός, το ίδιο της το παιδί δεν καταφέρνει να γεμίσει το κενό που νιώθει. Πλήξη. Ανία. Απογοήτευση. Η Έμμα προσπαθεί να ξεφύγει. Ονειρεύεται τη μεγάλη ζωή στο Παρίσι και έναν παθιασμένο έρωτα. Κάποια στιγμή θα παρασυρθεί, θα ερωτευτεί παράφορα, θα απατήσει τον σύζυγό της, θα δανειστεί χρήματα, θα υπερχρεωθεί και όταν θα έρθει η ώρα να ξεπληρώσει τα χρέη της οι εραστές της θα της γυρίσουν την πλάτη. Και εκείνη εξαπατημένη και προδομένη, θα αυτοκτονήσει...». Άλλως, η Ιστορία του εγωπαθούς νέο-Καραμανλισμού και της γελοίας Αριστεράς στα χρόνια του Alexis!

Μετά από αυτή τη σαρωτική λογοτεχνική ανάλυση, γιατί και πώς έγραψα για τη βαθειά γελοιότητα των Εξαρχείων ως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «Μονμάρτ(ρ)ης», με το ύστερο «ρ» να λείπει στις δηλώσεις των Πολιτικών Αγραμμάτων που μας κυβερνούν; Για τους Κλουζώ των Δυνάμεων Ασφαλείας που τους πήραν και τα σώβρακα, οι «αριστερο-πολιτοφύλακο-ναρκο-μαφιόζοι» προσφάτως; Για τους «τουρίστες-των-μολότοφ» που περνούν ευχάριστα ΣΒΚ στα στενά των Εξαρχείων; Για τη δική μου Καλλιδρομίου 56, που αντιστοιχεί ημερολογιακά με τη διάρκεια μηνών εξουσίας του Τσίπρα; Για τους εχθρικούς δρόμους που κάποτε υπήρξαν παιδικά πεδία παιχνιδιού; Τότε, που διέπραξα το πρώτο πλήγμα στη Μάνα μου, προφέροντας το «ΠΑΟ» πριν πω το πατροπαράδοτο «μαμά»;

Τρέχα γύρευε, έτσι που καταντήσαμε… Και πού είσαι ακόμα, μέχρι τις εκλογές. Το Δελφινάριο θα θριαμβεύσει ως πολιτικός λόγος και πολιτισμός!