Η άνετη, η δημιουργική και εντέλει η ευτυχισμένη ζωή του ανθρώπου συνδέεται άρρηκτα με το οικιστικό πρόβλημα, πρόβλημα που παρά την εισαγωγή νέων δεδομένων, νέων υλικών και νέας τεχνολογίας, παραμένει οξύ και άλυτο.

Αν ανατρέξουμε στην αρχαία εποχή θα δούμε ότι υπήρχε πάντοτε πρόβλημα οικιστικό, το οποίο προσπάθησαν να θεραπεύσουν στα πλαίσια των εδαφομορφολογικών ή αμυντικών ή λατρευτικών απαιτήσεων κάθε εποχής, όπως διαπιστώνουμε από τα αρχαιολογικά ερείπια της ιερής και πολυπολιτισμικής Δήλου, των Αιγών, της Μεσσήνης, της Περγάμου και ακόμα πρωιμότερα της Κνωσού και του Ακρωτηρίου της Θήρας, πόλεις που ήταν χτισμένες σε τέλεια πολεοδομικά σχήματα και διέθεταν πρωτοφανή για την εποχή τους δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης.

Μάλιστα η ανοικοδόμηση του, κατεστραμμένου από την περσική εισβολή, Πειραιά από τον πατέρα της πολεοδομίας Ιππόδαμο τον Μιλήσιο ήταν ένα πολεοδομικό και ρυμοτομικό αριστούργημα.

Η ανάπτυξη σε μέγεθος μιας πόλης ήταν και τότε αναπόφευκτη και σχεδιαστικά ανεξέλεγκτη, ωστόσο κάποιοι, όπως ο Πλάτων, πίστευαν ότι μια ιδανική πόλη έπρεπε να έχει πληθυσμό που να μην υπερβαίνει το 7 παραγοντικό, δηλαδή 1.2.3.4.5.6.7=5040 κατοίκους.

Μια πόλη χωρίς σχέδιο όπως η Αθήνα, και με πληθυσμό (μαζί με τους δούλους και τους μέτοικους) γύρω στις 240.000 ψυχές, δύσκολα μπορούσε να οργανωθεί και να διοικηθεί, παρά τις χωροταξικές καινοτομίες του Κλεισθένη που είχαν προηγηθεί.

Τα ίδια πίστευε και ο λίγο αργότερα Αριστοτέλης, που έλεγε ότι ιδανική σε μέγεθος πόλη είναι αυτή που μπορεί να την κινητοποιήσει ένας ρήτορας, εννοείται με τα μέσα της εποχής.

Για να έρθουμε στο σήμερα, οι πόλεις μας και τα χωριά μας δυστυχώς δεν έχουν σχεδιαστεί για να αντιμετωπίσουν όλες τις καταστάσεις και τις σύγχρονες οικιστικές απαιτήσεις.

Λείπει εντελώς η έννοια της υποδομής που σημαίνει: ρυμοτομείται ένας τόπος, περνούν όλες οι δημόσιες παροχές (φως, νερό, τηλέφωνο και διαχείριση αποβλήτων) και τότε χτίζουμε.

Δεν υπάρχει στην Ελλάδα νεοασφαλτοστρωμένος δρόμος που να μην ανοιχτεί για τέτοιες παροχές.

Εκνευριστικό είναι και το γεγονός ότι δεν έχουν προσμετρηθεί ούτε και έχουν ληφθεί υπόψιν τα νέα δεδομένα, αντιπροσωπευτικότερο των οποίων είναι το αυτοκίνητο, ο όγκος του και οι ρυθμοί της αύξησής του.

Ένα πανηγύρι είναι αρκετό, τώρα το καλοκαίρι, για να αποπνίξει την κυκλοφορία πεζών και οχημάτων.

Δρόμοι στενοί και ασυντήρητοι, οι ίδιοι δρόμοι που ανοίχτηκαν από τους Σάμιους Ηγεμόνες το 1860 (!), ανύπαρκτα πεζοδρόμια και ποδηλατοδρόμια, ελάχιστα πάρκιν και ελαχιστότερες παιδικές χαρές και αστικά και περιαστικά άλση. Αυτοκίνητα μπορείς να δεις τώρα το καλοκαίρι σε πεζοδρόμια, σε βεράντες, απάνω σε δέντρα ....

Επί  χρόνια προσπαθώ να ερμηνεύσω τον πολιτιστικό μαζοχισμό των Ευρωπαίων τουριστών που ξοδεύουν τον πολύτιμο χρόνο τους προσπαθώντας με κίνδυνο της ζωής τους και με ιώβεια υπομονή να περάσουν τον κεντρικό δρόμο των Μυτιληνιών ή την παραθαλάσσια οδό του Ποτοκακίου ή να διασχίσουν το Παλιόκαστρο, ακόμα κι αυτό το διάσημο Πυθαγόρειο .....

Η έλλειψη πολεοδομικού σχεδιασμού και (ταυτόχρονα) περιφερειακής ανάπτυξης σύμφωνα με τα δεδομένα κάθε περιοχής έχει δημιουργήσει πόλεις-τέρατα και πόλεις-φαντάσματα.

Είδαμε στις εκτεταμένες φετινές πυρκαγιές όλης της Επικράτειας να καίγονται δάση και σπίτια μέσα στα δάση χωρίς αποτελεσματική πυροσβεστική προστασία.

Δανείζεται ο άλλος εφ όρου ζωής να κάνει ένα σπίτι, και πάει και το χτίζει (άγνωστο και με ποιες διαδικασίες) μέσα στο δάσος.

Με πολεοδομικά λαδώματα, με ανύπαρκτες πολεοδομικές επιστασίες (όπως γίνεται σε όλα τα προηγμένα κράτη), με έλλειψη σχεδίων πόλεως, με δραματικό έλλειμα αισθητικής, χωρίς αντιπυρικές ζώνες και με μια δασική υπηρεσία (και ίσως πρέπει να προσθέσουμε και την αρχαιολογική) γεμάτη νομοθετικές και επιχειρησιακές αγκυλώσεις, έχουμε φκιάξει μια χώρα που είναι κάθε χρόνο στο έλεος του νερού και της φωτιάς.