Το συναξάρι της Εκκλησίας θα έπρεπε να συγκαταλέγει στους μάρτυρες και τις πεντακόσιες περίπου χιλιάδες των Ελλήνων Ποντίων που γνώρισαν την ανείπωτη θηριωδία των Νεοτούρκων.

Ένα ολόκληρο, πανάρχαιο, ακμαίο και ακραιφνέστατα ελληνικό έθνος (Αμισός, Αμάσεια, Κοτύωρα, Τραπεζούντα, Κερασούντα, Σινώπη, Απολλωνία, Τόμοι, Ηράκλεια, Φάσις, Διοσκουριάς, Σαλμυδησσός κλπ) εξαφανίστηκε μέσα σε τρία χρόνια με απίστευτη βαρβαρότητα και έκδηλη πρόθεση γενοκτονίας και τουρκικής εθνοκάθαρσης.

Ένα κρατίδιο με ανάπτυξη, με παραδόσεις αιώνων και προηγμένο πολιτισμό που δεν κατάφερε ποτέ να ιδρυθεί, ούτε να αποκτήσει κυβέρνηση και στρατό, και το σπουδαιότερο, να συγκινήσει με τα δεινά του τις λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις.

Δεν υπάρχει θηριωδία που να μην την άσκησε και να την τελειοποίησε ο Τούρκος από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη Μικρασία και την Ευρώπη. Απαγχονισμοί, βιασμοί, ακρωτηριάσεις, παιδομάζωμα, εγκλεισμός αμάχων σε εκκλησίες και πυρπόληση, εκσφενδόνιση νηπίων στα βράχια, εκτόπιση και οδοιπορίες χιλιάδων χιλιομέτρων μέσα από πεινασμένους λύκους και παγωμένα βουνά.

Ο Κεμάλ, μόλις ξεθύμανε το κίνημα των Νεοτούρκων και δολοφονήθηκαν οι πρωτεργάτες του (Ενβέρ, Ταλάτ και Τζεμάλ) ανέλαβε την εθνοκάθαρση σε μια χώρα που οι Τούρκοι, τουλάχιστο στα δυτικά και βόρεια παράλια, ήταν σχεδόν μειοψηφία. Έλληνες, Πόντιοι Έλληνες, Αρμένιοι, Κούρδοι, Λαζοί, Τάταροι, Κιρκάσιοι, Γεωργιανοί, Τζάνοι, Πέρσες, Άραβες, Πομάκοι, Ιουδαίοι, ένα σωρό προκομμένες φυλές ζούσαν και ανθούσαν τότε ανάμεσα στους μπουνταλάδες της Μογγολίας.

Οι γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ποντίων και των Αράβων είναι ιστορικά καταγεγραμμένες, παρότι δεν κατάφεραν (μέχρι σήμερα!!) να συγκινήσουν την ηλίθια ανθρωπότητα, ούτε και αυτό το άγαλμα της ελευθερίας.

Η «στρατηγική» των αιτίων της Μικρασιατικής καταστροφής είναι γνωστή.

Στο βρόμικο και απεχθέστατο ρόλο των τότε μεγάλων δυνάμεων θα πρέπει να προσθέσουμε δυστυχώς και την ολιγωρία και τη σύγχυση της ελληνικής Κυβέρνησης.

Εκλιπαρούσαν οι κυβερνήτες-μητροπολίτες του Πόντου Χρύσανθος και Γερμανός Καραβαγγέλης και όλοι οι αντάρτες της περιοχής για υποστήριξη, και ίσως να ήταν διαφορετικές οι εξελίξεις εάν ο Βενιζέλος, αντί να προτείνει το 1918 σε Συνδιάσκεψη της Ειρήνης την ένταξη του Πόντου σε πιθανό (!) κράτος της Αρμενίας, κινητοποιούσε μια ελληνική δύναμη στα νώτα του Κεμάλ ...

Και επειδή συνεχίζουμε οι Έλληνες να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στους «εργολάβους» της Εσπερίας, ας δούμε το σκηνικό από τότε:

Η Αγγλία κομπλεξική και ραδιούργα, η Γαλλία και η Ιταλία βρόμικες και βολιδοσκοπούσες κτήσεις στην Ανατολία, η μπολσεβικική Ρωσία υποκριτική και ασταθέστατη μετά και την κατάληψη της Αρμενίας και η μεγάλη Αμερική απαθέστατη και περιοριζόμενη σε ευχολόγια.

Εκείνο όμως που κατέγραψε η ιστορία με αιματοβαμμένα γράμματα ήταν ο ηγετικός και καθοδηγητικός ρόλος της Γερμανίας με τον αρχιστράτηγο Liman Von Sanders, τον άθλιο αρχιτέκτονα της γενοκτονίας των Ελλήνων.

Οι Τούρκοι θα πρέπει να του στήσουν άγαλμα μεγαλύτερο από του Κεμάλ, του αχρείου εκείνου Γερμανού που δεν άκουσε ποτέ τον Νίτσε, τον Γκέτε, τον Σίλερ, τον Βίνκελμαν (.....) να ευγνωμονούν και να λιώνουν από σεβασμό για την πολύπαθη Ελλάδα.

Δυστυχώς αυτή η στάση των Ευρωπαίων απέναντι σε Ελλάδα και Τουρκία διαιωνίζεται. Με το Ναυαρίνο θεώρησαν ίσως ότι ξοφλήσανε την «Μητέρα», και επί διακόσια χρόνια γλείφουν και χαϊδεύουν τους βαρβάρους.

Μια Τουρκία που έπρεπε νομοτελειακά το 1920 να διαλυθεί επ’ αγαθώ της ανθρωπότητας, έφτασε σήμερα στο σημείο, με τις ευχές της Ευρώπης, της Ρωσίας και της Αμερικής, να απειλεί τους πάντες, να εισβάλλει σε ξένες χώρες, να παρουσιάζει χάρτες της «νεοοθωμανικής αυτοκρατορίας», να διεκδικεί αλλότρια εδάφη και θάλασσες και να συνεχίζει τις γενοκτονίες.

Οι παγκόσμιες σχέσεις δεν είχαν ποτέ μέχρι σήμερα τόσο τεράστιο όγκο αδιαφορίας και τόσο αμέτρητο έλλειμμα ηθικής.