Έχει τεθεί πολλάκις το ερώτημα αν οι Έλληνες ανήκουμε στη Δύση ή την Ανατολή, μιας και βρισκόμαστε σχεδόν στο μεταίχμιο των ηπείρων.

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε δύση όσον αφορά τη γλώσσα, τον πολιτισμό και, θα’ λεγα και τις επιδόσεις, και ανατολή όσον αφορά τη μουσική, τη νοοτροπία και τα χούγια μας.

Σαν φυλή έχουμε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είμαστε ικανοί για τα καλύτερα και για τα χειρότερα.

Γενεά αιρετική και φίλερις. Δεν θυμάμαι καμιά νίκη της ιστορίας μας που να μη την ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος.

Οι βάρβαροι όλων των γερμανικών φύλων έγιναν από νωρίς ένα πειθαρχημένο έθνος.

Εμάς δεν μπόρεσε να μας τιθασσεύσει καμία βασιλεία, καμία μοναρχία, καμία δικτατορία και φυσικά καμία δημοκρατία.

Μας λείπει αυτό που λέγεται «σοσιαλιστική συνείδηση», δηλαδή η υποταγή στα σχέδια ενός καλοπροαίρετα ρυθμιστικού κράτους.

Ακόμα και αυτό το ίδιο το κράτος ενδίδει και αδυνατεί να επιβάλει σκληρούς «κοινωνιστικούς» νόμους, αφού κι αυτό είναι μια απ’ τα ίδια ή οστούν εκ των οστέων μας, όπως λέγαμε παλιότερα.

Όλα αυτά τα σκέφτηκα πάλι προχθές που κοίταζα την πατρίδα μου λήγοντος του θέρους να κατακλύζεται ακόμα περιέργως από περιηγητές που έχουν βαλθεί να ταλαιπωρούνται, να τρώνε εδέσματα μιας υβριδικής κουζίνας, να πληρώνουν παραπάνω απ’ ο, τι αξίζει, να μην απολαμβάνουν πολιτιστικά δρώμενα όσο θα’ πρεπε σε έναν ευλογημένο τόπο, να δυσχεραίνουν και να δυσχεραίνονται με τη στάθμευση και την οδική κυκλοφορία και τέλος να δοκιμάζεται συνεχώς η αισθητική τους.

Να προσθέσουμε ότι έχουν γεμίσει φέτος οι δρόμοι της Σάμου με οικογένειες ποδηλατών τουριστών χωρίς να υπάρχουν στο νησί ποδηλατόδρομοι και χωρίς να υπολογίζεται το επικίνδυνον του εγχειρήματος.

Γι αυτούς που θα σκεφτούν ότι εκσφενδονίζω μύδρους εναντίον της πατρίδας μου, τους προτρέπω να δουν τους δρόμους που είναι του 19^ου αιώνα όσον αφορά το πλάτος τους, τον σχεδιασμό τους και τη συντήρησή τους, τα πεζοδρόμια τα στενά, βρόμικα ή και ανύπαρκτα, τα πάρκιν τα ανεπαρκή και μη προσβάσιμα και μέσα στο χώμα και στη σκόνη, και τις ανύπαρκτες δημόσιες τουαλέτες, παρέα με ανύπαρκτους βιολογικούς καθαρισμούς λυμάτων.

Και συνεχίζουμε.

Ερειπωμένα και ρυπωμένα σπίτια αγνώστων ή θανόντων ιδιοκτητών αφημένα στη βρώση του παμφάγου χρόνου.

Παραλίες απεριποίητες με το βαρύ «ελαφρυντικό» της φυσικής παρθενίας!

Σκίνα και βάτα ακλάδευτα που κρέμονται μέσα στους δρόμους και γδέρνουν τα πλαϊνά των αυτοκινήτων.

Οδικές προσβάσεις στις παραλίες που προαναφέραμε μέσα στη σκόνη και σ’ ένα χώμα που σκεπάζει με μια εγκληματική μακαριότητα και αναβλητικότητα μαρμάρινους θησαυρούς της αρχαιότητας.

Το δημοτολόγιο υπάρχει σ’ όλη την Ευρώπη εδώ και δεκαετίες και μεις ακόμα μετράμε και ζωγραφίζουμε και ψάχνουμε να βρούμε τα κτήματα.

Δεν υπάρχει καμιά υποχρεωτικότητα σε αποκαταστάσεις κτισμάτων, σε απαραίτητες διορθώσεις, σε διατήρηση καθαριότητας και στην τήρηση μιας στοιχειώδους καλαισθησίας και αισθητικής.

Γι αυτά όλα λέω ότι όλοι αυτοί οι τουρίστες, που προσδοκούμε να σπάσουν εφέτος το φράγμα των τριάντα εκατομμυρίων, είναι περίεργοι άνθρωποι που ίσως θέλουν να ανακαλύψουν προηγούμενους κόσμους.

Αν είναι λοιπόν αλήθεια ότι «ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο», τότε εμείς δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει τον «εχθρό του κακού» ....