Υπάρχει ένα λουλούδι, και δέντρο, με αυτή τη λαϊκή ονομασία: «μη μου άπτου» που σημαίνει «μη με αγγίζεις». Είναι η μιμόζα η αιδήμων ή αισχυντηλή (ντροπαλή).

Οι Άγγλοι τη λένε ομοίως touch-me-not.

Υπάρχουν πολλά είδη της. Ένα ωραίο και διαδεδομένο στη χώρα μας είναι η μιμόζα (ή ακακία) Κωνσταντινουπόλεως με ωραία άνθη σαν ασπρορόδινα τουφάκια, και που οι Τούρκοι τη λένε γκιουλ μπρισίμ.

Το φυτό αυτό έχει τη σπάνια ιδιότητα να συστέλλεται το άνθος του όταν πέφτει η νύχτα ή όταν το αγγίζουμε, εξ ου και η ονομασία μη μου άπτου.

Αυτό το ωραίο φυτό θα πρέπει δυστυχώς να γίνει το παγκόσμιο έμβλημα της νέας και δοκιμαζόμενης από τον κορονοϊό εποχής.

Αυτοί που σχεδίασαν τον ιό εκπόνησαν το σατανικότερο σχέδιο όλων των αιώνων: την απόσταση και την ανέπαφη επικοινωνία των ανθρώπων.

Η επαφή που ρυθμίζει όλες τις κοινωνικές δομές και σχέσεις όπως είναι η αλληλεγγύη, η παιδεία, η τρυφερότητα, η σύγκρουση, ο έρωτας, η θρησκεία, είναι εξοβελιστέα με υγειονομικά πρωτόκολλα και υπό το κράτος μιας αόρατης απειλής και βίας, αόρατης τουλάχιστο διά γυμνού οφθαλμού.

Το φιλί, ο χορός, η διασκέδαση, όλα εν ολίγοις τα ενεργά στοιχεία που βοήθησαν να διαμορφωθεί η κοινωνία και ο πολιτισμός (στο βαθμό που έχει αυτό επιτευχθεί μέχρι σήμερα) κρίνονται πλέον ως επικίνδυνα.

Όλες οι εντολές σε ολόκληρη την ανθρωπότητα φαντάζουν ξένες, οθνείες και απάνθρωπες, εισάγοντας στην πραγματικότητα νέα ήθη οργουελικής έμπνευσης.

Διάβαζα προχθές ένα εμπεριστατωμένο και κάπως τολμηρό άρθρο του καθηγητή Κ. Βαθιώτη με τον τίτλο «Άγγιξέ με», το αντίστροφο δηλαδή αυτού του άρθρου.

Λέει σε ένα σημείο: «Μετά από όλες τις προφυλάξεις κι αφού δεν θα επιτρέπεται να αγγίξουμε ούτε και να μυρίσουμε κάποιον, (και μιλάει φυσικά για τον ερωτισμό που είναι η γενεσιουργός αιτία των πάντων) τελικά ποιον θα θεωρούμε πλέον ελκυστικό; μόνο αυτόν που θα φαίνεται (μακροσκοπικά) υγιής;»

Κάπου παρακάτω αναφέρει ένα κλινικό πείραμα που είχε οργανώσει προ διετίας μια Γερμανίδα ψυχολόγος: δύο ομάδες ανθρώπων κλήθηκαν να βυθίσουν το χέρι τους σε παγωμένο νερό των 4^ο Κελσίου όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαν. Προκαλείται με αυτό τον τρόπο ένα ισχυρό στρες που αυξάνει τους καρδιακούς παλμούς.

Τη μια ομάδα παρακολουθούσε από μακριά ένα τρίτο πρόσωπο, ενώ η άλλη είχε το προνόμιο να την ακουμπά στον ώμο ένα φιλικό χέρι.

Το αποτέλεσμα ήταν αυτή η ομάδα να δείξει αρκετά μειωμένα επίπεδα του στρες σε σχέση με την πρώτη ομάδα.

Η έκφραση είναι μια συνδυαστική λειτουργία του προσώπου. Απαιτεί τη συνύπαρξη και τη συλλειτουργία των οφθαλμών με τα χείλια.

Οι μάσκες -ανεξάρτητα από την αναγκαιότητά τους και τον βαθμό προστασίας που εξασφαλίζουν- ακρωτηριάζουν την έκφραση, πέραν του ότι θα μπορούσαν να επηρεάζουν και αρνητικά χρόνιες καταστάσεις, όπως επί παραδείγματι οι αλλεργικές ρινίτιδες, το άσθμα και η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, το κοινώς λεγόμενο ΧΑΠ.

Αισθητικά πάντως η γενική χρήση της μάσκας παραπέμπει σε ανθρώπινα όντα ενός αλγεινού, φοβικού και μελλοντολογικού τοπίου, που προσπαθούσαμε μέχρι σήμερα, και κυρίως μέσω της Τέχνης, να το εξορκίσουμε…