Την άλλη εβδομάδα έχουμε τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο των 751 εδρών από 29 κράτη, και όσο αναγκαία κρίνεται η ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, άλλο τόσο φυσική και νομοτελειακή ορθώνεται η ιδέα της εθνικής αντίδρασης.

Οι λόγοι είναι γνωστοί.

Δεν υπάρχει μέχρι σήμερα οικονομική και προπαντός αμυντική αλληλοβοήθεια.

Δεν υπάρχει στρατηγική ενιαίας ανάπτυξης. Και δεν υπάρχει, μετά από τόσα προγράμματα, σύγκλιση.

Απεναντίας υπάρχει ένα προνομιακό ιερατείο με έτοιμη μια τιμωρητική διάθεση απέναντι στους ατυχείς και ολιγωρούντες, ένα ιερατείο που δεν διαθέτει ούτε τη στοιχειώδη σοφία ότι «η τύχη είναι κοινή και το μέλλον αόρατο».

Μέσα σ’ αυτή την κακόγουστη «μακεδονική σαλάτα» όχι μόνο των Βαλκανίων αλλά ολόκληρης της Ευρώπης, που κεντρομολεί τα μεγάλα συμφέροντα, είναι λογικό να ασκούνται τόσες και τόσο ισχυρές φυγόκεντρες (εθνικές) δυνάμεις.

Η λέξη «έθνος» είναι το κλειδί όλης της ιστορίας και ο αόρατος μοχλός των εξελίξεων.

Αυτή η λέξη γέννησε δυο ακραίες έννοιες: τον διεθνισμό και τον εθνικισμό.

Τον δεύτερο τον εκπροσώπησαν ο φασισμός και ο ναζισμός και, σήμερα που ξεθόλωσε κάπως η ιστορία από την κάπνα δύο ολέθριων πολέμων, μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι αυτό συνέβη κυρίως ως αντίδραση προς τον διεθνισμό που υιοθέτησε ο κομμουνισμός.

Η Ευρώπη δεν πρέπει να ξεχάσει ποτέ ότι αυτή αιματοκύλισε δυο φορές μέσα στον εικοστό αιώνα τον κόσμο ολόκληρο και ότι στην επικράτειά της γεννήθηκαν όλα τα ακραία πολιτικά μορφώματα, καθώς και όλες οι κοινωνικοπολιτικές έννοιες που λήγουν σε «ισμό».

Τα δράματα του 20ού αιώνα ξεκίνησαν με τους Βαλκανικούς πολέμους και κυρίως με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να επιβεβαιωθεί το δίλημμα εάν τις εξελίξεις της ιστορίας τις παράγουν οι πόλεμοι ή είναι απότοκοί τους.

Όλα τα έθνη του πλανήτη ενεπλάκησαν σε έναν θηριώδη και αχρείαστο πόλεμο. Ανακατατάχθηκαν τότε σύνορα και οικονομικές και πολιτικές επιρροές.

Κάπου εκεί στο τέλος του σκάει και η βόμβα της κομμουνιστικής επανάστασης η οποία έκτοτε θα επηρεάσει ποικιλοτρόπως τις εξελίξεις.

Άμεσες αντιδράσεις είχαμε στην Ιταλία το 1920 με τη γέννηση του Φασισμού και το 1933 στη Γερμανία του Ναζισμού.

FASCES ήταν στην αρχαία Ρώμη οι ράβδοι μαζί με πελέκεις που έφεραν οι ραβδούχοι που προηγούνταν των υπάτων και των στρατηγών, σύμβολο της τιμωρού ισχύος των αρχόντων.

Ο Φασισμός, δικτατορικό πολιτικό σύστημα, στράφηκε πρωτίστως κατά του διεθνισμού που πρέσβευε ο κομμουνισμός. Το ίδιο ίσχυσε και για τον Ναζισμό (αρχικά του παραπλανητικού «εθνικού σοσιαλισμού») ο οποίος χρεώνεται με τον φρικιαστικό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα συνακόλουθα εγκλήματά του, ιδιαίτερα αυτό της «Τελικής λύσης» προκειμένου να εξολοθρεφτούν οι Εβραίοι που είχαν την μεγαλύτερη συμμετοχή στη διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου (Χάινε, Σπινόζα, Αϊνστάιν, Μαρξ, Μπρεχτ, Μαν, Μπερνστάιν, Φρόιντ, Κέλσεν και χιλιάδες άλλοι).

Οι όροι είναι γεννήματα των καιρών και των ιστορικών προϋποθέσεων. Η Ευρώπη γέμισε δικτάτορες (Μουσολίνι, Χίτλερ, Φράνκο, Σαλαζάρ, Μεταξάς κ.α.) σε νομοτελειακή αντίδραση προς τον διογκούμενο κομμουνισμό.

Νίκησαν βέβαια οι δυνάμεις του «καλού», αλλά βλέπουμε πάλι σήμερα η Ευρώπη απ’ τη μια να ερωτοτροπεί κι από την άλλη να εξορκίζει τις ίδιες πολιτικές κατάρες.

Συνεχίζει να έχει μιαν αλλεργία απέναντι στους «ισμούς», και αυτούς εκτός πολιτικής, όπως είναι ο εθνικισμός, ο σεξισμός, ο ρατσισμός, έννοιες που γεννήθηκαν με αγαθές και φυσικές προθέσεις και σιγά-σιγά έπεσαν σε δυσμένεια. Για παράδειγμα, τι το επιλήψιμο μπορεί να έχει ο εθνικισμός και μαζί του η έννοια του έθνους;

Είναι οδυνηρό να το διαπιστώνουμε, αλλά η Ευρώπη πρέπει να αφήσει τις προκαταλήψεις, να σεβαστεί τα ισότιμα έθνη το καθένα με την κουλτούρα του και την αξιοπρέπειά του, και να ανακαλύψει (πάλι) τη γνήσια δημοκρατία όπως μας τη δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες.