Αναρωτιέμαι συχνά εάν οι σημερινοί πολιτευόμενοι διάβασαν ποτέ τους λόγους που εκφωνούσαν στην Βουλή ή στις πολιτικές συγκεντρώσεις ιστορικές προσωπικότητες της πολιτικής, του μεγέθους ενός Χαρ. Τρικούπη, Ελ. Βενιζέλου, Γεωργίου Παπανδρέου, Κων. Καραμανλή, Ηλία Ηλιού, Λ. Κύρκου, Γ. Ράλλη, Ανδρέα Παπανδρέου, Ξεν. Ζολώτα, Κων. Μητσοτάκη, Κώστα Σημίτη∙ εάν θαύμασαν ποτέ την συγκρότηση του πολιτικού λόγου τους , την ακριβή γνώση και χρήση των εννοιών, την λογική επιχειρηματολογία και την αποφυγή προσβλητικών χαρακτηρισμών, την σαφήνεια της διατύπωσης και την ευπρέπεια της έκφρασης.

Εάν είχαν στοιχειώδη Πολιτική Παιδεία, έπρεπε να ντρέπονται για τον «βιασμό» και την «εν ψυχρώ» «εκτέλεση» των εννοιών, για τον ευτελισμό του έναρθρου λόγου και τον εξευτελισμό που υφίστανται οι ίδιοι ως έλλογα όντα!

Πώς να εξηγήσει κανείς ότι κάποιοι θεατρίνοι της πολιτικής αποκαλούν «Εταιρεία Α.Ε.» την εκλεγμένη, από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, κυβέρνηση, η οποία ελέγχεται καθημερινά από τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας∙ και πώς να μην ανησυχήσει κανείς για το κατάντημα της πολιτικής αντιπαράθεσης, όταν με τόση… άγνοια ( ή ασέβεια προς το νοήμον ακροατήριό τους) χρησιμοποιείται- όχι από ένα περιθωριακό κομματικό γκρουπούσκουλο αλλά από το κόμμα και τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης- ο όρος «καθεστώς» για μια δημοκρατική κυβέρνηση ( όταν «καθεστωτική» νοοτροπία επέδειξαν, μόνον, οι ίδιοι, οι οποίοι, όταν είχαν την διακυβέρνηση της χώρας, επιδίωξαν- ευτυχώς ανεπιτυχώς- να «ελέγξουν όλους τους αρμούς της εξουσίας» !)∙ όταν, εν πλήρη Δημοκρατία, χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση- από κάποια αγέννητα, επί δικτατορίας, πολιτικά μειράκια- ως «χούντα»∙ όταν αποφαίνονται- με, προκλητικά, ανιστόρητο θράσος- ότι σημερινή κυβέρνηση είναι «η πλέον ανίκανη και επικίνδυνη κυβέρνηση στην Ιστορία του ελληνικού κράτους»,ενώ όλος ο κόσμος- εντός και εκτός της Ελλάδας- βλέπει και αναγνωρίζει ότι η ελληνική κυβέρνηση, στην τριετή θητεία της, αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει πρωτοφανείς και αλλεπάλληλες διεθνείς κρίσεις και ότι έδωσε και δίνει επιτυχώς πολυμέτωπες και δύσκολες μάχες!

Πόσοι, αλήθεια, γνωρίζουν- από αυτούς που με τόση ευκολία και κατηγορηματικότητα χρησιμοποιούν τους όρους- τι σημαίνει «προοδευτικός» και τι«μη προοδευτικός», τι «φιλελεύθερος» και τι «νεοφιλελεύθερος», τι «φασισμός» και τι «ναζισμός» και πότε κάποιος αποκαλείται «εγκληματικά ανεύθυνος» και ποιος είναι ο, πραγματικά, υπεύθυνος πολιτικός;

Και ποιος είναι ο καλός πολιτικός; Αυτός που εκφωνεί με την « ντουντούκα» πολύχρωμα και ηχηρά συνθήματα, τα οποία αναιρεί, όταν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, ή αυτός που, αθόρυβα, με γνώση και μεθοδικά, βήμα, βήμα και με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις « πράττει» και επιλύοντας κρίσιμα προβλήματα και εξαντλώντας τις υπάρχουσες δυνατότητες, βελτιώνει τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτών;

Και ποιος, τελικά, είναι ο «φιλεργατικός» και «φιλολαϊκός»; Αυτός που «δίνει ένα ψάρι για να φάει ο πεινασμένος, μια μέρα, ή αυτός που του μαθαίνει να ψαρεύει, για να τρώει, κάθε μέρα»;

Αυτός που ελεεί τους φτωχούς και τους άνεργους με « επιδόματα» ή αυτός που δημιουργεί περισσότερες θέσεις εργασίας, για να δουλεύουν όλοι και να κερδίζουν το ψωμί τους αξιοπρεπώς;

Πρώτος ο σοφός Σωκράτης επισήμανε την μεγάλη σημασία που είχε , τόσο για τον πρακτικό βίο, τις διαπροσωπικές σχέσεις και την συνεννόηση των ατόμων, όσο και για τον πολιτικό βίο και την λειτουργία της Δημοκρατίας η σαφήνεια και η ακρίβεια στην γνώση των εννοιών και η ορθότητα στην χρήση τους και, πρώτος αυτός, προσπάθησε να ορίσει το ακριβές περιεχόμενό τους.

Στους «Διαλόγους» του Πλάτωνα, ο Σωκράτης προτάσσει, πριν από κάθε συζήτηση για την διερεύνηση της αλήθειας, τον ορθό ορισμό των εννοιών: τι εστί καλόν, τι εστί αισχρόν, τι δίκαιον, τι άδικον, τι σωφροσύνη, τι ανδρεία, τι πόλις, τι πολιτική.

Μας δίδαξε, επίσης, ότι η απόκτηση της γνώσης και η ανεύρεση της αλήθειας ξεκινά από την παραδοχή της άγνοιας. Όποιος πιστεύει ότι τα ξέρει όλα, ότι κατέχει ολόκληρη και την απόλυτη αλήθεια παραλογίζεται και πλανάται.

Σε αντίθεση με τον αμαθή που έχει συναίσθηση της αμάθειάς του και τον χαρακτηρίζει η σεμνότητα, οι δοκησίσοφοι ή και οι ημιμαθείς διακατέχονται από την οίηση και την αλαζονεία, με αποτέλεσμα- μέσα στις «αυταπάτες» τους-να οδηγούνται σε ολέθρια σφάλματα, για τους ίδιους αλλά και για τον κοινωνικό τους περίγυρο▪ και εάν- κατά κακήν τύχη- είναι « Άρχοντες», να αποβαίνουν ολέθριοι για ολόκληρο τον λαό, για αυτούς που τους εμπιστεύτηκαν, αλλά και για αυτούς που επισήμαιναν την « απάτη» και δεν εισακούσθηκαν!

Οι επίδοξοι πολιτικοί, αντί να ασκούνται αποκλειστικά στην « πολιτικάντικη» ρητορική, πώς θα μετατρέπουν τον « ήττονα λόγον» σε «κρείττονα» και αντιστρόφως, ήτοι πως θα παρουσιάσουν το κακό ως καλό και το ψέμα ως αλήθεια και αντιστρόφως, θα ήταν συμφερότερο και επωφελέστερο για τους ίδιους και για την…Πολιτική να μελετήσουν την ΛΟΓΙΚΗ του Αριστοτέλη, για να μάθουν τις βασικές αρχές του ορθού λόγου.

Και, ίσως, τότε,σεβαστούν την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ και την ΙΣΤΟΡΙΑ και πάψουν να… δολοφονούν τις ΕΝΝΟΙΕΣ!