Από καιρό τώρα με απασχολεί αυτό το άρθρο ίσως γιατί υποψιάζομαι ότι θα ενοχλήσω πολύ κόσμο.

Ακόμα βουίζουν μέσα στ’ αφτιά μου τα λόγια του Αποστόλου Παύλου από την προς Γαλάτας επιστολή: «Δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό, δεν υπάρχει δούλος ούτε αφέντης ...» («ουκ ένι άρσεν και θήλυ, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος ...»).

Άλλη έννοια βέβαια είχε η ατάκα, αλλά πολύ μας μπέρδεψε ο ευλογημένος.

Τη ρήση τη βρίσκω από κάθε άποψη ηθική, αλλά κάτι με αναστατώνει.

Με αναστατώνει η ενορχηστρωμένη προσπάθεια όλου του «προοδευτικού» κατεστημένου να μου αναπροσδιορίσει την ταυτότητά μου. Κι ας τα πάρουμε τα πράματα με τη σειρά:

1) Πρώτα-πρώτα δεν πρέπει να είμαι φυσικός, δηλαδή κατά φύσιν.

«Αν μπει μέσα στη τάξη ένας δάσκαλος τρανς πώς θα αντιδράσετε;!» Τι διδάσκει αυτή η ανώμαλη παιδαγωγική ατάκα που ακούσαμε; Ισότητα; Ανεξιφυλία; Ανοχή; Μήπως ευλάβεια προς τη φυσική τάξη των πραγμάτων;

Δεν πρέπει λοιπόν να είμαι φανατικός άνδρας (το ίδιο ισχύει και για το έτερο φύλο) για να έχω πλήρη θεσμική προστασία, να είμαι αναγνωρίσιμος στα μέσα και να καταξιωθώ κυρίως στα λιβάδια της Τέχνης.

2) Δεν πρέπει να είμαι εκλεκτικός και αριστεύων.

Δηλαδή πρέπει να «κατεβώ» για να εξισώνομαι με τους από κάτω, να ασχολούμαι με χαμερπή και επουσιώδη (όπως οι «επιζήσαντες» και η «δύναμη της αγάπης»), να τσαλαπατώ τη γλώσσα (άρα και τη σκέψη) και να έχω πάρει διαζύγιο -ως σύγχρονος πολίτης- από την Τέχνη και την υψηλή διανόηση.

3) Δεν πρέπει να έχω ευγενή καταγωγή.

Όλοι δηλαδή είμαστε ίδιοι και ισότιμοι. Κι αυτοί που φκιάξανε τον Παρθενώνα κι αυτοί που ανεβαίνουν εκεί για να κατουρήσουν και να ξαφρίσουν και κανένα πορτοφόλι.

4) Δεν πρέπει να είμαι νηφάλιος.

Γιατί; Μα για να μην μπορώ να ανιχνεύω ανά πάσα στιγμή τη βρομιά της εξουσίας και να αντιδρώ. Διαφορετικά, θα έχω και ένα αδιάψευστο «κοινωνικό» άλλοθι: Για ό, τι είμαι δεν φταίω εγώ, αλλά κάποια λευκή ουσία!

Η κυβέρνηση έχει πιαστεί σε μια μεγάλη φάκα. Ερωτοτροπεί με την «πρόοδο» και την παγκοσμιοποίηση και αγνοεί και εξισώνει ανόμοια πράγματα.

Έχει ανακηρύξει την προστασία αντικοινωνικών και παρά φύσιν μειοψηφιών σε κυβερνητική προτεραιότητα, παρεξηγώντας και την αρχαία έννοια της δημοκρατίας αλλά και τον Απόστολο Παύλο.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ζούμε σε μια δικτατορία της μειοψηφίας!

Εννοείται ότι το κύριο βάρος, για το τι δέον γενέσθαι, πέφτει στην αγωγή των νέων που έπαψε από καιρό να είναι συντηρητική και ελληνοπρεπής.

Θυμάμαι τις χρυσές εποχές των κατηχητικών, με τους παπάδες να συμπληρώνουν αναγκαστικά το παιδαγωγικό έργο του σχολείου.

Από εκείνες τις μικρές βιβλιοθήκες αντλήσαμε, κατά προτροπήν, τα πρώτα παιδικά βιβλία και αριστουργήματα της παγκόσμιας και της ντόπιας λογοτεχνίας. Ο Μικρός Πρίγκιπας του Εξιπερί, η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων του Λιούις, το παραμύθι χωρίς όνομα της Δέλτα, ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες, τα ταξίδια του Ιουλίου Βερν, ο Τομ Σόγιερ του Τουέν και άλλα ακόμα.

Το μυθιστόρημα όμως που μας συγκλόνισε ήταν η Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά του Στόουι.

Εκεί είδαμε πρώτη φορά ότι υπάρχουν άνθρωποι που καταπιέζονται και αδικούνται χωρίς λόγο, και δακρύσαμε.

Το δάκρυ είναι το πιο μεγάλο βάλσαμο της ψυχής. Είναι η χρυσή σταγόνα της βαθύτερης κατανόησης ενός πράγματος και ενός μύθου.

Δεν μας υποχρέωσαν τότε με νόμους και ντιρεκτίβες να γίνουμε δια της βίας ίσοι και ίδιοι μ’ αυτούς τους ανθρώπους (όπως γίνεται σήμερα), αλλά μόνο να μας συγκινήσουν και να χωρέσουν κι αυτοί μέσα στα παλάτια της μεγαλοψυχίας μας.

Η παγκοσμιοποίηση αγνοεί ή τουλάχιστον υποτιμά τη δυναμική και την αυθεντικότητα των φυλών του κόσμου. Ίσως και να μεθοδεύει τη δημιουργία «μεσαζόντων ανθρωπολογικών τύπων» όπως είναι οι Κρεολοί ή οι Τούρκοι, αυτό όμως είναι προϊόν μακραίωνης διεργασίας και καταναγκαστικών αλληλεπιδράσεων.

Αν, σκέφτομαι, σήμερα (πάλι) η καλύβα του μπάρμπα Θωμά θεωρείται ως ένα οικοδόμημα αυτογνωσίας, για τις μωρές κυβερνήσεις είναι μια οικτρή φάκα ...