Είναι να απορεί κανείς με το πόσο άρτια ήταν δομημένα και ικανά να λειτουργούν η δικονομία και το ποινικό σύστημα στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, σε σχέση με τις παλινωδίες και τα συνεχή σοβατίσματα των νόμων σήμερα και υπό το κράτος κομματικών σκοπιμοτήτων.

Συνοπτικά να θυμηθούμε ότι το αρχαίο σύστημα προέβλεπε «γραφές» που ήταν αδικήματα απτόμενα δημοσίου συμφέροντος και οδηγούνταν αυτεπαγγέλτως, και «δίκες» που γινόταν κατόπιν μηνύσεως.

Υπήρχε πλήρης ανακριτική και δικαστική διαδικασία και η δικαιοσύνη απονεμόταν σε τρεις βαθμούς.

Να σημειωθεί ότι στις δίκες εάν έχανε ο ενάγων όφειλε αυτομάτως αποζημίωση στον μηνυθέντα το 1/6 της επίδικης αξίωσης (!)

Ειδικά πρέπει να προσθέσουμε και τη σοφότατη διάταξη της Αθηναϊκής πολιτείας που λεγόταν «αντίδοσις».

Υπήρχαν ετήσιοι πίνακες με τους πλουσίους πέραν των τριών ταλάντων, οι οποίοι υποχρεούνταν να χρηματοδοτούν «λειτουργίες» τακτικές, όπως οι θεατρικές παραστάσεις και έκτακτες, όπως η τριηραρχία εν πολέμω.

Μπορούσε όμως κάποιος να διαφωνήσει και να υποδείξει κάποιον πλουσιότερο που διέφυγε και δεν εκτέλεσε λειτουργία.

Εκαλείτο λοιπόν στον άρχοντα ο υποδειχθείς ο οποίος ήταν υποχρεωμένος ή να εκτελέσει εκείνος ή να ανταλλάξει την περιουσία του με τον υποδείξαντα.

Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός σε όλο του το μεγαλείο!

Τις σκέψεις του άρθρου μού τις πυροδότησε η είδηση προχθές ότι Ελληνορώσος ανέργως και περιέργως παρεπιδημών στην Ελλάδα έστειλε απειλητικά ηλεκτρονικά μηνύματα για βόμβες και δημιούργησε σοβαρή αναστάτωση στην κυβέρνηση και το αεροδρόμιο της Αθήνας.

Δεν γνωρίζουμε τη συνέχεια, αλλά τη μαντεύουμε.

Θα δικαστεί επιδερμικά για κάποιο πταίσμα ή πλημμέλημα χωρίς φυσικά να τον χρεώσουν καμιά αποζημίωση για το εκτιμηθέν κόστος των πεπραγμένων.

Τα ίδια γίνονται και με τους μανιακούς που σπάζουν ρείθρα και βιτρίνες στην Ερμού, αλλά και κυρίως με τους βανδαλιστές-μπαχαλάκηδες των δημοσίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Δυστυχώς κατά την απονομή της δικαιοσύνης ειδικά σε τέτοια εγκλήματα δεν μπορούμε να απαγκιστρωθούμε από τις ιδεολογικές μας προκαταλήψεις, πράγμα που είναι λάθος.

Στον αντίποδα οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν δίστασαν τότε να επιδικάσουν το εξωφρενικό ποσό των πενήντα ταλάντων στον Μιλτιάδη επειδή τους παρέσυρε σε ατυχή πόλεμο κατά των Παρίων, αδιαφορώντας αν μπορούσε να καταβάλει τέτοιο ποσό και αν επρόκειτο για τον τρίτο τη τάξει ιδιοφυή στρατηγό της ιστορίας (μετά τον Μεγ. Αλέξανδρο και τον Επαμεινώνδα) και αν εντέλει ήταν ο νικητής της λαμπρής και κοσμοϊστορικής μάχης του Μαραθώνα που διέσωσε τη Δύση από την ασιατική βαρβαρότητα.

Το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνει στη φυλακή στα πενήντα επτά του χρόνια (!) και το πρόστιμο να το πληρώσει ο γιος του Κίμων.

Σήμερα εάν ήξεραν όλοι αυτοί οι ταραχοποιοί ότι, πέραν πάσης ιδεολογίας, θα γινόταν αποτίμηση της προξενηθείσης ζημίας και θα έπρεπε να καταβάλουν την αποζημίωση, ίσως να μην επιχειρούσαν το αδίκημα.

Ομοίως και ο εμπρηστής, που δεν έχει να φάει και τολμά να κάψει ένα ολόκληρο δάσος. Εάν του έλεγαν ότι δεν θα βγει ποτέ από τη φυλακή, εκτός και πληρώσει μια αποζημίωση λ.χ. πεντακοσίων εκατομμυρίων ΕΥΡΩ, τότε θα το σκεφτόταν πολύ και αυτός και παραδειγματικά και οι λοιποί επίδοξοι.

Συμπέρασμα:

Ανακαλύπτουμε τόσα μικροπράγματα κάθε μέρα, και δεν μπορούμε ακόμα να ανακαλύψουμε την αρχαία Ελλάδα ….