Αφορμή για το άρθρο τούτο μου έδωσε ένα άλλο υπέροχο και εθνεγερτικό άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη, με τίτλο «Φόρος τιμής στον Σπύρο Βρυώνη».

Νιώθω την ανάγκη να μεταφέρω τη συγκλονιστική μαρτυρία για αυτόν τον κορυφαίο Ελληνοαμερικανό ιστορικό και βυζαντινολόγο, τον σπουδαίο Σπύρο Βρυώνη, που απεβίωσε τον περασμένο Μάρτιο σε ηλικία 91 ετών.

Κάτοχος και βαθύς μελετητής της τουρκικής ιστορίας και της τουρκικής πραγματικότητας μας παρέδωσε αρκετά σχετικά βιβλία με αποκορύφωμα την «Παρακμή του ελληνισμού στη Μικρά Ασία και τη διαδικασία εξισλαμισμού» και τον «Μηχανισμό της καταστροφής» που πραγματεύεται το πογκρόμ της 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 εναντίον των Ελλήνων της Πόλης.

Γινόταν λοιπόν ένα διεθνές συνέδριο -όπως μας αφηγείται ο Κρανιδιώτης- για τη «μεγάλη προσφορά των Τούρκων στον παγκόσμιο πολιτισμό» (!) και κάποιον προπαγανδιστή ονόματι Μπ. Λιούις ανέλαβε να τον αντικρούσει ο Βρυώνης με το εξής ιστορικό ντοκουμέντο:

Κάποτε ο Πέρσης Τζελαλεντίν Ρουμί (1207-1273) χάζευε στο Ικόνιο κάποιους Τούρκους που προσπαθούσαν να χτίσουν έναν τοίχο και συνέχεια τους έπεφτε. Τότε ο Ρουμί λέει στον Μπέη: «Μπέη μου, αν θέλεις να χτίσεις θα βάλεις Ρωμιούς. Οι Τούρκοι είναι καλοί μόνο στο γκρέμισμα!».

Η ρήση αυτή έχει βαρύνουσα σημασία για το γεγονός ότι ανήκει σε έναν ένθερμο μουσουλμάνο, αλλά φίλο και θαυμαστή των Ελλήνων.

Ο Τζελαλεντίν Ρουμί υπήρξε ποιητής, νομοδιδάσκαλος και θεολόγος. Ίδρυσε το τάγμα των Μεβλεβή δερβίσηδων και το επώνυμο «Ρουμί» το πρόσθεσε για να δείξει ότι ζούσε σε μια χώρα των Ελλήνων (Ρωμιών) και αυτή ήταν η Μικρά Ασία.

Ελληνική χώρα λοιπόν η Μικρασία παρά τον κατα καιρούς συνωστισμό ποικίλων εθνών στο έδαφός της, και όχι μόνο χώρα ελληνική αλλά λίκνο («μπεσίκτας» όπως θα έλεγαν οι Τούρκοι) του ελληνισμού.

Η Ιωνία και οι άλλες ελληνικές φυλές στην αρχαία εποχή, το Βυζάντιο, ο Πόντος, η Καππαδοκία, Έλληνες στην κοσμοπολίτικη εποχή των ελληνιστικών χρόνων και Έλληνες στα ταραγμένα χρόνια του Χριστιανισμού και του πρώιμου Μεσαίωνα μέχρι και τα χρόνια του ξεριζωμού.

Η Οθωμανική αυτοκρατορία είναι γεμάτη από διαπρεπείς και άξιους Έλληνες και λοιπούς Βαλκάνιους, κι αυτούς -όπως απέδειξαν μελέτες- με ελληνικό αίμα στις φλέβες τους.

Η Τουρκία έχει μέχρι σήμερα σοβαρό και ανομολόγητο γενεαλογικό ζήτημα και προσπαθεί να χτίσει έναν ψεύτικο μύθο.

Ο Μωάμεθ ο πορθητής ήταν Έλληνας. Ο διαβόητος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρός ήταν κι αυτός Έλληνας, όπως Έλληνας από την Καισαρεία ήταν ο Σινάν που έχτισε 81 περικαλλή τεμένη (τζαμιά) και συγκαταλέγεται στους κορυφαίους αρχιτέκτονες της ανθρωπότητας.

Πιθανότατα ελληνικής (Κρητικής) καταγωγής ήταν και ο διάσημος ναύαρχος και χαρτογράφος Πίρι Ρέις.

Έλληνες ήταν και οι περισσότεροι Μεγάλοι Βεζίρηδες, τουτέστιν οι πρωθυπουργοί, ιδίως των πρώτων αιώνων της αυτοκρατορίας. Επί Μωάμεθ Β΄ όλοι ήταν χριστιανοί και αρκετοί Έλληνες, μεταξύ αυτών ο Ρουμί Μαχμούτ και ο Ρουμί Μεχμέτ.

Το 16^ο αιώνα έχουμε τον Μεσίχ πασά, τον Κοτζά Μουσταφά πασά και τον Ντεβσιρμέ Γιουνούς.

Επί Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς οι οκτώ εκ των εννέα ήταν χριστιανοί και αρκετοί Έλληνες μεταξύ αυτών ο Μεχμέτ Σοκόλης, ο Κιοπριλής και ο Πάργαλι Ιμπραήμ Πασάς.

Αργότερα θα συναντήσουμε τον Χεζάρπαρι Αχμέτ πασά, τον Σουρμελί Αλί πασά, τον Λαζ Αζίζ Αχμέτ και τον Ετχέμ πασά.

Για να καταλάβει κανείς την ελληνική «οικουμένη» θα πρέπει να προσθέσει στην ελληνική Μικρασία την Κύπρο, την Αλεξάνδρεια, την Οδησό, τη Νότια Ιταλία, τη Σικελία, την Κορσική και τη Μασαλία, την Κυρηναϊκή, την Κριμαία .....

Απ’ την άλλη, οι γνήσιοι εθνολογικά Τούρκοι της Μ. Ασίας είναι όσοι κατάγονται από τις περίπου 400 οικογένειες υπό τον Ερτογκρούλ από το 1230 μ.Χ.

Όταν λοιπόν γαβγίζει ο Τούρκος Πρόεδρος (που είναι κι αυτός αποδεδειγμένα Έλληνας από την Ποταμιά του Πόντου!), μήπως πρέπει να ρωτήσει κάποιους έγκριτους ιστορικούς για το ποιος δικαιούται να ονειρεύεται γαλάζιες και καφέ πατρίδες;...