Εμείς οι Έλληνες νιώθουμε περήφανοι, γιατί στη χώρα μας γεννήθηκε η Δημοκρατία. Και νιώθουμε ακόμη πιο περήφανοι, όταν ακούμε τους άλλους να αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός. Πρέπει, όμως, και εμείς να αναγνωρίσουμε πως σε καμιά χώρα δεν κακοποιήθηκε η Δημοκρατία τόσο πολύ όσο στη χώρα μας  και μάλιστα από εκείνους που είχαν χρέος να την προστατέψουν. Αυτό, δυστυχώς, γίνεται και σήμερα. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος ανάγκασε την ολομέλεια της  Βουλής να συνεδριάσει και να συζητήσει «για την ποιότητα του δημόσιου λόγου», λες και δεν υπάρχουν άλλα σοβαρότερα θέματα για συζήτηση. Κι όλα δείχνουν πως όλοι όσοι κόπτονται για τη δημοκρατία πολύ λίγο ενδιαφέρονται γι’ αυτή.

 Όμως θαρρώ πως μεγαλύτερη σημασία δεν έχει ο «λόγος», δημόσιος ή ιδιωτικός, αλλά η «πράξη». Καταντήσαμε όλοι, όπως θα έλεγε και ο Ισοκράτης, να θεωρούμε «την μεν ακολασίαν δημοκρατίαν, την δε παρανομίαν ελευθερίαν, την δε παρρησίαν (=το να λέει  κανείς τη γνώμη του  χωρίς περιορισμούς )  ισονομίαν, την δε εξουσίαν του ταύτα ποιείν ευδαιμονίαν» (Αρεοπ. 20). Με λίγα λόγια έχουμε παρεξηγήσει τις βασικές αρχές ενός υγιούς δημοκρατικού πολιτεύματος και γι’ αυτό και δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας ως λαός.

Τη στιγμή που η πανδημία καλπάζει και η χώρα βρίσκεται πραγματικά σε «εμπόλεμη» κατάσταση, τη στιγμή που η Τουρκία αλωνίζει στο Αιγαίο και οι επιθετικές ενέργειες των Τούρκων  αγριεύουν,  τη στιγμή που η οικονομία μας καταρρέει,  τη στιγμή που πολλοί κίνδυνοι μας περικυκλώνουν, εμείς μέρες τώρα ασχολούμαστε με την υπόθεση Κουφοντίνα. Η μόνη έγνοιά μας είναι να σώσουμε τον Κουφοντίνα! Αγωνίζεται  λένε, για τα δικαιώματά του. Όμως τα δικαιώματά του δυστυχώς τα προσδιορίζουν οι πολιτικοί μας. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός, όπως καταγγέλλει η Ν.Δ., που έκανε νόμο που του έδινε το δικαίωμα να μεταφερθεί στις αγροτικές φυλακές και να καλοπερνά, αλλά και να περιφέρεται με αλαζονικό τρόπο στους χώρους, όπου τέλεσε τα εγκλήματά του, και η Ν.Δ. κατήργησε αυτό τον νόμο και ψήφισε ένα νέο νόμο με εκδικητική διάθεση, όπως καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τρέχα γύρευε δηλαδή!

Από την άλλη πλευρά ο άνθρωπος αυτός, ας μη το ξεχνούμε,  έχει εκτελέσει εν ψυχρώ κάποιους ανθρώπους και έχει καταδικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη σε έντεκα φορές ισόβια, όσες δηλαδή είναι και οι ζωές που έχει αφαιρέσει. Και το χειρότερο είναι πως τα θύματα του ήταν αθώοι άνθρωποι, άνθρωποι που δε συντηρούσαν το σύστημα που αυτός ήθελε να ανατρέψει, και πως αυτός δεν έχει μετανιώσει για τις πράξεις του και δεν έχει ζητήσει μια συγγνώμη από τους οικείους των θυμάτων του. Και τώρα ο άνθρωπος αυτός ζητά να επιβάλει τη θέλησή του στην Πολιτεία και τον Νόμο και να επιλέξει τη φυλακή στην οποία θα εκτίσει την ποινή του. Ο Κουφοντίνας κάνει απεργία πείνας και εκβιάζει, κατά κάποιο τρόπο, την κυβέρνηση και την  θέτει μπροστά σε ένα σοβαρό δίλημμα: να τηρήσει τον Νόμο και να αφήσει τον Κουφοντίνα να πεθάνει με κίνδυνο να καεί η Αθήνα, όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, ή να υποχωρήσει αδιαφορώντας για τον Νόμο και τις δικαστικές αποφάσεις; Τίνος η θέληση έχει μεγαλύτερη βαρύτητα;

Παρακολουθώντας αυτά τα κωμικοτραγικά γεγονότα διερωτάται κανείς αν έχει ξεπέσει τόσο πολύ αυτός που «ευαγγελιζόταν» την ευτυχία του συνόλου, ώστε να ανάγει σε μείζον θέμα όχι τις συνθήκες διαβίωσης του στη φυλακή, όχι πώς θα εκτίσει την ποινή του,  αλλά σε ποια φυλακή θα την εκτίσει. Άραγε, σε τι τον εξυπηρετεί αυτή η απαίτηση; Και το πράγμα γίνεται ύποπτο αν αληθεύει το γεγονός πως στο παρελθόν ο ίδιος είχε κάνει απεργία πείνας, για να μη μεταφερθεί σε αυτές τις φυλακές που διακαώς τώρα επιθυμεί!

Πάντως, ο Κουφοντίνας με τη στάση του κατάφερε να  μετατρέψει ένα θέμα διαδικαστικού κι νομικού χαρακτήρα σε θέμα πολιτικό και να διχάσει τα κόμματα και αυτούς που τα ακολουθούν και να δημιουργήσει δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Και είναι θλιβερό να συζητείται στη Βουλή Ν/Σ για το εμπόριο και τις επενδύσεις και κάποιοι βουλευτές να ωρύονται και να μιλούν για τα δικαιώματα του Κουφοντίνα και τον κίνδυνο που διατρέχει η δημοκρατία που δεν ικανοποιεί το αίτημά του!  Βέβαια η δημοκρατία δεν εκδικείται και δεν πρέπει να εκδικείται, αλλά η δημοκρατία τιμωρεί και πρέπει να τιμωρεί, όπως επιβάλλει το δίκαιο και ο ισχύων νόμος. Ας υποθέσουμε πως η Πολιτεία  ικανοποιεί το αίτημα του Κουφοντίνα. Τα ενδεχόμενα που δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει είναι δύο: ή αυτό να καταστεί «κεκτημένο» και «προηγούμενο» και άλλοι κρατούμενοι να εφαρμόσουν την ίδια τακτική, για να πετύχουν τους στόχους τους ή ο ίδιος να ξανακάνει απεργία πείνας και να ζητά, για παράδειγμα, να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση κ.λπ. Αλήθεια, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα αναλάβει την εξουσία και κάποιος από τους καταδικασμένους της Χρυσής Αυγής κάνει απεργία πείνας και ζητά κάτι ασήμαντο, αλλά παράνομο, θα παραβιάσει τον νόμο και θα υποχωρήσει εν ονόματι του ανθρωπισμού που χαρακτηρίζει τη δημοκρατία; Δεν νομίζω. 

Η περίπτωση Κουφοντίνα μου έφερε στο νου ένα ανάλογο περιστατικό που συνέβη σε ένα σχολείο στο οποίο υπηρετούσα. Οι μαθητές κάποιας τάξης έκαναν «απεργία πείνας» πνευματικής, έκαναν αποχή και ζητούσαν  να αλλάξει ένας  καθηγητής που τους έκανε μάθημα και ήταν πολύ αυστηρός. Ο Επιθεωρητής, που κατά σύμπτωση ήταν συμπατριώτης μας και πολύ προοδευτικός, προσπάθησε να τους πείσει πως το αίτημά τους δεν είχε λογική βάση, αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι μια μέρα συγκέντρωσε τους μαθητές και τους δήλωσε «ορθά κοφτά» πως φεύγει, πως δεν πρόκειται να ασχοληθεί με αυτούς και αν θέλουν μπορούν να επιστρέψουν στα μαθήματά τους, αν δεν θέλουν ας συνεχίσουν την αποχή. Την επόμενη μέρα οι μαθητές επέστρεψαν στα μαθήματά τους. Θέλω να πω πως όσο  η πολιτική ζωή του τόπου μας στρέφεται γύρω από τον Κουφοντίνα, όσο θα υπάρχουν κάποιοι που τον «χαϊδεύουν» κρυφά ή φανερά, τόσο αυτός θα αισθάνεται ικανοποίηση και θα επιμένει στην «απεργία πείνας». Ας ελπίσουμε πως θα αποφύγουμε τα χειρότερα. Αν τα κόμματα ήθελαν, θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά φαίνεται πως δεν το θέλουν……