Οι εκπαιδευτικοί που ζήσαμε την «Χαμένη Άνοιξη» του 1964 (Μεταρρύθμιση Ευ. Παπανούτσου), την αναγέννηση της ελπίδας για μια δημοκρατική και σύγχρονη Παιδεία το 1976 (Μεταρρύθμιση Γ. Ράλλη) και το 1985 (Μεταρρύθμιση Απ. Κακλαμάνη) πιστεύαμε, πάντα, ότι η διδασκαλία ήταν χαρά και περηφάνια του δασκάλου!

Μας είχε εμπνεύσει και ο Ποιητής που ήθελε τον «δάσκαλο ποιητή και τα βιβλία… του τραγουδιού την γλώσσα αντιλαλώντας…»!

Γι’ αυτό, σήμερα, διαπορούντες και επιμένοντες ρωτάμε: ντρέπονται ή φοβούνται και θέλουν η διδασκαλία τους να γίνεται «εν κρυπτώ και παραβύστω»;

Ποια είναι τα ένοχα «προσωπικά δεδομένα» που τους βαραίνουν;

Ποια μυστικά της διδακτικής «μυσταγωγίας θέλουν να κρατήσουν μακριά από τους… «βέβηλους»;

Ποιος «ποιητής» φοβήθηκε ποτέ να φανερώσει στον κόσμο τα κρυφομιλήματά του με τις Μούσες;

Ποιος είναι ο «εχθρός» που τους κατασκοπεύει και καραδοκεί να τους προσβάλει την τιμή και την υπόληψη;

Πώς να μην κλονιστεί η πίστη των γονιών στον Έλληνα δάσκαλο, όταν η συνδικαλιστική του εκπροσώπηση πάσχει από τόση «κακομοιριά»;

Πώς επικράτησε η συντεχνιακή λογική πως τα σχολειά ανήκουν στους εκπαιδευτικούς και ότι πρέπει να λειτουργούν με τον τρόπο που βολεύει και συμφέρει στους εκπαιδευτικούς;

Γιατί κρύβεται η αλήθεια ότι τα σχολειά ανήκουν στα παιδιά που θέλουν να μάθουν Γράμματα και ότι οι εκπαιδευτικοί καταξιώνονται ως λειτουργοί και είναι άξιοι του μισθού τους, όταν αγωνίζονται να μεγιστοποιήσουν την απόδοση του διδακτικού τους έργου;

Μετά από 40 χρόνια διδασκαλίας « κεκλεισμένων των θυρών»·

μετά από τόσα χρόνια που ο Έλληνας εκπαιδευτικός διοριζόταν και έφτανε να συνταξιοδοτείται, χωρίς κανένας… «κατάσκοπος» αξιολογητής να παραβιάσει, ποτέ, το «άβατο» της αίθουσας διδασκαλίας·

μετά από τόσα χρόνια «πλέριας» και ανεξέλεγκτης «ελευθερίας» του διδάσκοντα να διδάσκει ό,τι ήθελε και όπως ήθελε·

μετά από τόσα χρόνια «πλέριας» ισότητας, όπου όλοι -άξιοι και ανάξιοι, κατάλληλοι και ακατάλληλοι, ευσυνείδητοι και ασυνείδητοι για το λειτούργημα του εκπαιδευτικού- αμείβονταν το ίδιο (προαγόμενοι ακωλύτως, βαθμολογικά και μισθολογικά, μέχρι τον καταληκτικό βαθμό και το μισθολογικό κλιμάκιο), πώς να μην εξιδανικευθεί και πώς να μην ηρωοποιηθεί η συντεχνιακή λογική ότι οποιαδήποτε «δημόσια έκθεση» της διδασκαλίας, οποιαδήποτε αξιολόγηση και παρουσία τρίτου στην αίθουσα διδασκαλίας, ακόμα και κάποιος «φορητός ηλεκτρονικός εξοπλισμός», θέτει σε κίνδυνο τα «προσωπικά… κεκτημένα» των «συντεχνιαζομένων» εκπαιδευτικών;

Τι απέγινε το Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα των Εκπαιδευτικών Β/θμιας και Α/θμιας Εκπαίδευσης, της πρώτης Μεταδικτατορικής περιόδου, που ξεκίνησε με κύριο αίτημα τον «εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος» (αποχουντοποίηση-αποκατάσταση διωχθέντων και αδικηθέντων της δικτατορικής περιόδου, αξιοκρατική στελέχωση των διοικητικών και εποπτικών θέσεων, καθιέρωση της Δημοτικής ως γλώσσας διδασκαλίας σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, αντικατάσταση αναχρονιστικών σχολικών προγραμμάτων και βιβλίων);

Εκφυλίστηκε μέσα στην πλημμυρίδα της μεταπολιτευτικής κομματίλας, που κατέκλυσε τον συνδικαλισμό των εργαζομένων, τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον δημόσιο τομέα, και μεταλλάχτηκε σε μια στείρα και εν πολλοίς ετεροκαθοριζόμενη συντεχνιακή δύναμη που δεν έβλεπε τίποτα πέρα από το «βόλεμα» και τα στενά οικονομικά συμφέροντα του κλάδου, που αδιαφορούσε για την κοινωνική πρόοδο και την ποιοτική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος και γενικότερα του κράτους.

Το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών, που δημιουργήθηκε αμέσως μετά την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος, παρόλο που είχε οδυνηρή πείρα από τον ρόλο που έπαιξαν, την περίοδο της Χούντας, κάποιοι επιθεωρητές-αξιολογητές των εκπαιδευτικών, ως προπαγανδιστές του δικτατορικού καθεστώτος και ως διώκτες των δημοκρατικών εκπαιδευτικών, ποτέ δεν διανοήθηκε και δεν ζήτησε την κατάργηση της αξιολόγησης και την «αποβολή» -συλλήβδην- των Επιθεωρητών-αξιολογητών από τα σχολεία. Αντιθέτως, έδωσε την μάχη -και εν πολλοίς επέτυχε- να αποκαθάρει τον θεσμό της Εποπτείας από τους «δοσίλογους» υπηρέτες του δικτατορικού καθεστώτος και να διασφαλίσει, στο εξής, την ακομμάτιστη και αμερόληπτη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, με την θέσπιση ασφαλιστικών δικλίδων και δημοκρατικών διαδικασιών. Έτσι για ένα διάστημα 5-6 χρόνων λειτούργησε ομαλά η αξιολόγηση, με βάση την οποίαν προχώρησε η σύνταξη των εκθέσεων της υπηρεσιακής ικανότητας των εκπαιδευτικών, η επιβράβευση των άξιων και η προσπάθεια βελτίωσης των υστερούντων εκπαιδευτικών, με τελικό στόχο την συνεχή ανατροφοδότηση του εκπαιδευτικού συστήματος και την αναβάθμιση της λειτουργίας και της απόδοσής του.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 80 και στις επόμενες δεκαετίες οι συντεχνίες των εκπαιδευτικών επέτυχαν να εξοστρακίσουν την αξιολόγηση από την εκπαιδευτική πράξη και να υποβαθμίσουν την λειτουργία των Σχολικών Συμβούλων, οι οποίοι (ωσάν να ήσαν κάτι σαν …Ιατρικοί Επισκέπτες) υποχρεώνονταν να παρακαλούν τον διδάσκοντα, εάν ευαρεστείται, να τους παράσχει την άδεια να εισέλθουν στο… «ιερό άβατο» της αίθουσας, όπου δίδασκε, για να παρακολουθήσουν το μάθημά του και, εφόσον είχε την καλή διάθεση ο εκπαιδευτικός, να ακούσει τις οδηγίες του Σχολικού Συμβούλου!

Κάποιοι επιζώντες εκπαιδευτικοί, από την εποχή των πρώτων ημερών της νεογέννητης Δημοκρατίας μας, ενθυμούνται τις μεγάλες προσδοκίες, που είχαν γεννηθεί τότε, για την πραγματοποίηση του ονείρου μιας «σύγχρονης και δημοκρατικής παιδείας».

Και ως αυτόπτες μάρτυρες της πορείας που ακολούθησε, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, το Συνδικαλιστικό Κίνημα των Εκπαιδευτικών, αισθάνονται απογοήτευση και θλίψη, διότι οι εκπροσωπούντες τον κλάδο των εκπαιδευτικών αποδείχτηκαν, διαχρονικά, κατώτεροι των περιστάσεων: αντί να αφουγκράζονται τα μηνύματα και να κατανοούν τις ανάγκες των καιρών και να πρωτοστατούν ή, έστω, να συμβάλλουν στην προετοιμασία της νέας γενιάς, για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της μελλοντικής ζωής, μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν αντιδρώντας σε κάθε μέτρο εκσυγχρονισμού και προόδου!

Και φτάσαμε, σήμερα, στο σημείο οι ηγούμενοι στην ΟΛΜΕ να αυτοακυρώνονται ως άνθρωποι του πνεύματος και ως «Φωτοδότες-Απόστολοι»: να ντρέπονται ή να φοβούνται να δείξουν στον κόσμο- με ανοιχτές διάπλατα τις αίθουσες διδασκαλίας-πόσο ωραίο και σημαντικό είναι να είσαι ΔΑΣΚΑΛΟΣ και να ΔΙΔΑΣΚΕΙΣ τα παιδιά!

Σε αντίθεση με την ηγεσία τους, η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, στην περίοδο της πανδημίας, τόσο όταν έκλεισαν τα σχολεία και ανέλαβαν την τηλε-διδασκαλία, όσο και με το άνοιγμα των σχολείων, επέδειξαν υψηλό αίσθημα ευθύνης και διάθεση συνεργασίας και προσφοράς, ώστε κανένα παιδί να μην αποκοπεί από την μορφωτική διαδικασία.

Κι αυτό είναι ένα ευοίωνο σημάδι ότι ωριμάζει και στον κλάδο των εκπαιδευτικών η απόφαση της επιστροφής από το παρελθόν στο… μέλλον!