Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί δεν πρέπει να μας καθησυχάζουν οι φιλοφρονήσεις, το ήπιο κλίμα και οι θετικές αποτιμήσεις της πρόσφατης συνάντησης κορυφής Ελλάδας-Τουρκίας.

Δημοσιογράφοι και εφημερίδες εκατέρωθεν προσπάθησαν να εξωραϊσουν την προοπτική των ελληνοτουρκικών σχέσεων, πράγμα που σημαίνει ότι οι δύο λαοί θέλουν να συνυπάρχουν ειρηνικά όπως έκαναν πριν την άνοδο των Νεοτούρκων το 1908, ωστόσο οι κυβερνήσεις -και πρωτίστως βέβαια η τουρκική- μένουν αμετακίνητες στις γεωστρατηγικές τους θέσεις.

Αυτό σημαίνει ακριβώς ότι η Τουρκία διατηρεί ακέραιες τις επιθετικές της επιδιώξεις εναντίον της Ελλάδας, και τώρα, υπό το κράτος της ευρωπαϊκής και της διασυμμαχικής δυσμένειας αποφάσισενα φκιάξει την κατατομή της -το λεγόμενο προφίλτης- προσφέροντας και έναν κλάδο -αγρίας- ελαίας (!)

Όποιος παρακολούθησε προσεκτικά την ουσία των δηλώσεων του νεοσουλτάνου θα διαπίστωσε ότι με τέχνη δεν είπε τίποτα συγκεκριμένο.

Με μια ανούσια όσο και επιδέξια πολιτική ρητορική απέφυγε να πει κάτι χειροπιαστό ή να κάνει μια μικρή έστω υποχώρηση από τους στόχους του.

Οι πάντες συμφωνούν σήμερα ότι είναι παρήγορος η συνέχιση του ελληνοτουρκικού διαλόγου, αλλά αυτό είναι κάτι που από μόνο του ενέχει ρίσκο και μεγάλες παγίδες.

Ένας συνολικός διάλογος με τα θέματα που ανακινεί η γείτων είναι ανυπόστατος.

Η Τουρκία θεωρεί εδώ και εκατό χρόνια -και μετά βέβαια από κάποιες κακές διατυπώσεις τής Συνθήκης της Λωζάνης …- ότι η Ελλάδα δεν έχει την πλήρη κυριότητα του Αιγαίου, αλλά την …. χρησικτησία, δηλαδή, με νομικούς όρους, ότι κατέχει ξένη ιδιοκτησία και μάλιστα χωρίς δυνατότητα άμυνας.

Αυτός είναι και ο λόγος που είτε με υπερπτήσεις είτε με χάρτες και δηλώσεις, δρα και συμπεριφέρεται «διανοία κυρίου».

Ενοχλεί συστηματικά και αδιαλείπτως , διότι αν σταματήσει την ενόχληση θα θεωρηθεί ότι απεμπολεί τις μακραίωνες επιδιώξεις της.

Το ότι αντικατέστησε τις παραβιάσεις με τη ρητορική και τις μάσκες της ειρήνης, σημαίνει προφανώς ότι βρίσκεται σε δυσχερή οικονομική και αμυντική θέση.

Για μας αυτοί οι διάλογοι με όλα τα δήθεν θέματα «στο τραπέζι» (onthetable) - και όχι «επί τάπητος» όπως συνήθιζαν οι ορδές των σκηνοβίων Ανατολικών και πρωτίστως των Τούρκων- σημαίνουν παγίδα και εγκυμονούν εθνικούς κινδύνους.

Γιατί να συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν θέματα προς διάλογο αφού δεν προέρχονται από την πλευρά μας;

Γιατί να συζητούμε για μοιρασιά δικών μας πραγμάτων καζάν-καζάν με τους Τούρκους;

Και βέβαια ένα τουλάχιστο κέρδος που έχει εξαρχής η Τουρκία από αυτό το γαϊτανάκι των συνομιλιών, και που δεν μπορεί να το αποτιμήσει η Ελλάδα, είναι η διαφήμιση των τουρκικών επιδιώξεων και η προσπάθεια μεταστροφής της διεθνούς κοινής γνώμης.

Πράγματι, τι θα σκεφτεί ένας λ.χ. Κορεάτης ή ένας Μεξικανός για το ελληνοτουρκικό ζήτημα όταν ακούει κάθε μέρα τη μια πλευρά να διεκδικεί αλλότριους ζωτικούς χώρους και συμφέροντα, και την άλλη να εύχεται να υπάρχει ένα καλό κλίμα;

Τι θα σκεφτεί για την Ελλάδα ακόμα και ένας δικαστής της Χάγης αν του έχει επί δεκαετίες πιπιλίσει το μυαλό του η τουρκική προπαγάνδα;; ….