Εκειδά που κάθεσαι και σκέφτεσαι «τι να γράψω αυτή τη βδομάδα», νά σου κι έρχεται -ακάλεστη και αγενής- η επικαιρότητα και σου γαργαλάει τη γραφίδα.

Ήταν μια στενάχωρη, μια πικρή εβδομάδα για τα ήθη. Τέθηκαν όλα υπό αμφισβήτηση και υπό απηνή διωγμό: σύμβολα, προσευχές, σημαίες, αριστείες, και ήταν λογικό να προκαλέσουν θύελλα αντιδράσεων.

Την ίδια στιγμή στην αντίχθονα Ιαπωνία, πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ετήσιο (6/8) προσκύνημα εις αιώνια μνήμη του πυρηνικού ολοκαυτώματος της Χιροσίμας. Δυο διαφορετικοί κόσμοι: ο ένας κόσμιος και ευγενής που δεν ξεχνάει και που θέλει να χτίσει την πατρίδα του με τα υλικά της ιστορίας του, και ο άλλος, άφρων που θέλει να γκρεμίσει όσα σπουδαία έχτισε επί αιώνες.

Για να γκρεμίσεις όμως ένα σπίτι που «πιστεύεις» ότι σε ενοχλεί στατικά, οικονομικά και αισθητικά, πρέπει να έχεις προαποφασίσει (κατά το πυθαγόρειο «λόγισαι προ έργου») πώς θα είναι το καινούριο που θα χτίσεις.

Δεν μπορεί να αφήνονται όλα στην τύχη και στην κλήρωση. Άλλο το «πέτυχε» και άλλο το «έτυχε».

Αν και οι δύο λέξεις αλληλοσυγχέονται στην αρχαία γλώσσα, ωστόσο η επικρατούσα έννοια, που διασώθηκε και στη νέα, του «επιτυγχάνω» είναι κατορθώνω, χτυπώ στο στόχο και είναι πληρέστερη του «τυγχάνω», που σημαίνει συναντώ κατά τύχη.

Ένα κράτος που προωθεί με νύχια και με δόντια τον τζόγο (επίσημο και μη) σημαίνει ότι έχει θεοποιήσει την τύχη.

Όλα στο όνομα της θεάς Τύχης: τα λαχεία, η δουλειά μας, η ταυτότητά μας, η σημαία μας, οι διεκδικήσεις μας, το μέλλον μας...

Και μπορεί η τύχη να είναι βασικός και αστάθμητος παράγοντας της εξέλιξης και της ίδιας της ζωής, ωστόσο ένας υγιής και φιλοπρόοδος νους θα πρέπει να τη βλέπει πάντα σαν δικαιολογία της ανθρώπινης αδυναμίας και αναβλητικότητας και να προσπαθεί να την εξοβελίσει.

Η επίδοση στα γράμματα, απ’ ό,τι θυμάμαι, συναθροιζόταν πάντα με την επίδοση του ήθους, που αυτή η δεύτερη είναι στην πραγματικότητα η βασική προϋπόθεση της αριστείας. Η «κοσμιωτάτη διαγωγή» ερχόταν να υπομνήσει ότι αυτό που αξιολογούσαμε (κατά τον Πλάτωνα) ήταν πράγματι επιστήμη και όχι πανουργία.

Κανονικά πρέπει  να προστίθεται και η επίδοση στον αθλητισμό, δηλαδή ο σεβασμός προς το ανθρώπινο σώμα, τις λειτουργίες του και τον προορισμό του (κατά τις επιταγές του «αρχαίου πνεύματος αθανάτου») δημιουργώντας ένα πλήρες αξιολογικό τρίπτυχο (μυαλό, σώμα και ψυχή) πάνω στο οποίο μετριέται κάθε άνθρωπος.

Για όλες τώρα αυτές τις μαθητικές αξιολογήσεις υπεύθυνος βάσει μακραίωνης παράδοσης και απόλυτος κριτής, είναι ο δάσκαλος. Η ετυμηγορία του δεν υποκαθίσταται από κανένα άλλο τεχνικό μέσο ή τέχνασμα. Είναι άδικο έως και επικίνδυνο να του αφαιρέσουμε αυτές τις αξιολογικές δραστηριότητες και να τις αναθέσουμε σε συνελεύσεις μαθητών και στη θεά Τύχη.

Από όλη αυτή τη φασαρία του θέματος συνάγεται και το εξής βασικό: Κανείς δεν είναι μέσα σ’ αυτή την κοινωνία που ζούμε ούτε ίδιος αλλά ούτε και ίσος με το διπλανό του. Απλά πρέπει να γίνει φίλος και ανταγωνιστής με βάση τις υψηλές ανθρωπιστικές αξίες, και από την άλλη το κράτος να του παρέχει θεσμική ισότητα ανάδειξης και υπεροχής.

Ο κανόνας αυτός ισχύει (με κάποιες μικρές κατανοήσιμες εξαιρέσεις) και για τα δύο φύλα, την αξία και τον πρωτογενή ρόλο των οποίων προσπαθούν σήμερα όλοι οι «προοδευτικοί» να αποδομήσουν με θεσμικά εξαμβλώματα.

Το διαχρονικό ελληνικό ιδεώδες βασίστηκε ανέκαθεν στους δίκαιους (δηλαδή τους αμυντικούς) πολέμους, στην υπακοή στους νόμους της πολιτείας και στην ευγενή άμιλλα (εκ του «άμα» δηλαδή του μαζί και συγχρόνως αγωνίζεσθαι).

Χωρίς αυτή την άμιλλα δεν θα είχαμε στο πλούσιο ενεργητικό μας αθλητικές επιδόσεις, κοινωνικές κατακτήσεις και ανώτερες πνευματικές αναζητήσεις.

Αυτό που πληρώνει σήμερα η Ελλάδα, όσο και να φαίνεται περίεργο, είναι τα επίχειρα του «προοδευτισμού», και ένα είναι βέβαιο:

Άμα ακούσεις, μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση των εννοιών και των ιδεολογημάτων, να έρχονται «προοδευτικοί», καλύτερα να κουμπώνεσαι!...