Μετά από κάθε ταξίδι νιώθω της ανάγκη να γράψω τι είδα και πώς πέρασα. Φαίνεται ότι μου έχει μείνει από τα παιδικά σχολικά μου χρόνια.

Αυτό σκέφτηκα να κάνω και τώρα.

Δεν υπάρχει λοιπόν γλώσσα ομιλούμενη στον κόσμο σήμερα που να μην την ακούς στα λεωφορεία και στους δρόμους της σημερινής Αθήνας.

Τι κάνουν άραγε όλοι αυτοί εδώ; Προσκλήθηκαν νόμιμα να έρθουν; Μήπως εργάζονται, εν μέσω τόσων ανέργων; Κάνουν μήπως νόμιμες ολιγοήμερες διακοπές; Η χώρα είναι μια μεγάλη «σαλάτα» φυλών, οσμών και χρωμάτων.

Η Αθήνα θα ’λεγε κανείς ότι είναι, τηρουμένων των αναλογιών, μια σύγχρονη Αλεξάνδρεια, αλλά όχι ακριβώς. Η πάνσπερμη μεγαλούπολη μπορεί να είχε την ίδια φυλετική ποικιλομορφία, όμως δέσποζε ο ελληνικός χαρακτήρας της πόλης. Η κυρίαρχη γλώσσα ήταν η ελληνική, στις σχολές στις τέχνες και τις επιστήμες διέπρεπαν αποκλειστικά Έλληνες και η πόλη ήταν υπό τα σκήπτρα οτρηρών και φιλόδοξων Μακεδόνων.

Η Αλεξάνδρεια αυγάτιζε τότε την Ελλάδα, η Αθήνα σήμερα τη νοθεύει και την φθείρει.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό τής σημερινής πόλης είναι η τεχνολογική μοναξιά. Άνθρωποι πάσης φύσεως, τάξεως και ηλικίας βαδίζουν γοργά και τους βλέπεις να μιλάνε μόνοι τους σαν ονειροπαρμένοι. Οι δρόμοι, οι στάσεις και τα λεωφορεία είναι γεμάτα από πρόσωπα κάθε ηλικίας (κυρίως βέβαια νεαρά) περιχαρακωμένα στον άλαλο ψηφιακό τους χώρο. Μηνύματα, «λευκωματική» αλληλογραφία και κουτσομπολιό και παντοίες αναζητήσεις, με τον αντίχειρα να παίρνει φωτιά.

Θα πρέπει βέβαια να ομολογήσουμε ότι η τεχνολογία στον τομέα της επικοινωνίας έχει κάνει θαύματα τόσο μεγάλα που ξεπερνούν τη φύση και την έκταση των πραγματικών μας αναγκών. Πράγματα πρωτόγνωρα για μας τους παλιότερους. Εγώ υπηρετούσα στον Έβρο και μετατέθηκα χωρίς να προφτάσω να πάρω τα γράμματα που μου έστειλαν από το σπίτι. Σήμερα μιλάει η μάνα στο γιό της που φυλάει σκοπιά, και τον βλέπει στο messenger.

Εκμηδενίσαμε τον χώρο και τον χρόνο και τους κρατάμε και τους δυο στην παλάμη μας. Ένας νέος σήμερα που τραβάει βίντεο και το στέλνει αυτόματα στην Αυστραλία (κι ακόμα δεν μπήκαμε όπως λέγεται στη νέα ψηφιακή εποχή ...), δεν μπορεί να καταλάβει γιατί κάποτε μια φωτογραφία χρειαζόταν μια εβδομάδα για να εμφανισθεί (η λεγόμενη εβδομαδιαία).

Όμως, τι σπουδαία πράγματα λέει όλος αυτός ο κόσμος στο τηλέφωνο και το κινητό που δεν μπορεί και δεν καταδέχεται να τα μοιραστεί με τον διπλανό του δια ζώσης; Γιατί τον αγνοεί; Πότε θα τον μάθει;

Εκτός του ότι αποκοινωνικοποιείται ο άνθρωπος, με την άκριτη χρήση της τεχνολογίας -λένε κάποιοι- απενεργοποιείται και ο εγκέφαλος σε πεδία σπουδαίων λειτουργιών όπως είναι η μνήμη, η επινοητικότητα, η κριτική σκέψη και η αισθητική αντίληψη.

Στις εικόνες της μεγαλούπολης προστέθηκε εφέτος και η αντιϊκή μάσκα, κι ο νους μου πάει στο ζαμπέτειον άσμα «Το γράμμα»: «Πάντα με μάσκα εσύ γυρνούσες…». Η νέα νόσος, είναι αλήθεια ότι έχει σοβαρές κοινωνικές, εκτός των άλλων, παρενέργειες. Ο άνθρωπος έχει γίνει επιφυλακτικός, αντικοινωνικός και καχύποπτος. Η απανθρωπία είναι το μεγάλο «τρόπαιο» της χρήσης των νέων τεχνολογιών.

Μια άλλη διαδεδομένη αστική εικόνα είναι η εξής: Έχουμε μια μονομανιακή ομότροπη συμπεριφορά, κι αυτή ακούει στο όνομα «καφές». Άνθρωποι περιφέρονται όρθρου βαθέος με ένα ποτήρι καφέ στο χέρι. Οδηγούν με το αριστερό χέρι και τον καφέ στο δεξί.

Πραγματική μανία ο καφές, που έχει προσανατολίσει κατάλληλα και ολόκληρη την επενδυτική και επιχειρηματική δραστηριότητα της πόλης. Ένα στα τρία μαγαζιά, που πολλά από αυτά έχουν καταλάβει και το πλείστον του διερχόμενου δρόμου (!), είναι πλέον καφετέρια ή κάτι σχετικό. Πριν από κάποιες δεκαετίες όλα αυτά ήταν «τίμια» μαγαζάκια με εμπόρους και τεχνίτες.

Οι καιροί αλλάζουν, και τα «άγια» μέσα σέρνουν τους σκοπούς των ανθρώπων σε αλλόκοτους και, πολύ φοβάμαι, παντάξενους δρόμους.