Είναι πανθομολογούμενο πως η χώρα μας περνά μια από τις δυσκολότερες φάσεις της μεταπολιτευτικής της ιστορίας. Σωρεία προβλημάτων την περιζώνουν. Προβλήματα οικονομικά, υγειονομικά, εκπαιδευτικά, περιβαλλοντικά ακόμη κα εθνικά. Εκείνο που προβάλλει πιο επιτακτικά αυτή την εποχή είναι αυτό που σχετίζεται με την πανδημία του κορονοϊού και τα αλυσιδωτά προβλήματα που δημιουργεί. Η πανδημία καλπάζει με επικίνδυνο ρυθμό στη χώρα μας, όπως άλλωστε συμβαίνει σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η κυβέρνηση προσπαθώντας να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα λαμβάνει κάποιες αποφάσεις και προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην υγεία και την οικονομία. Πατεί, όπως λέγεται, σε δύο βάρκες και είναι δύσκολο να βρει κάποια ισορροπία.  

Όπως όλοι παραδέχονται, πρόκειται για έναν πραγματικό πόλεμο με τον κοινό εχθρό όλων τον κορονοϊό. Τον πόλεμο, όμως, αυτό διεξάγει σχεδόν μόνη η κυβέρνηση και σε αυτόν τον πόλεμο είναι επόμενο άλλες μάχες να κερδίζει και άλλες να χάνει. Το κακό είναι πως, ενώ ο πόλεμος αυτός είναι υπόθεση όλων , τα κόμματα της αντιπολίτευσης αδρανούν και προσπαθούν να απαξιώσουν την κυβέρνηση και την προσπάθεια που καταβάλλει. Συγκρίνουν τη χώρα μας με χώρες στις οποίες η κατάσταση είναι καλύτερη, όπως η Πορτογαλία και η Σουηδία, και αποσιωπούν τις χώρες εκείνες, ακόμη και τις πιο αναπτυγμένες και οργανωμένες, στις οποίες η κατάσταση είναι ίδια ή και χειρότερη. Ξεχνούν, όμως, πως στην Πορτογαλία ομονόησαν εξαρχής τα κόμματα και ανέθεσαν με λευκή επιταγή σε ένα Αντιναύαρχο να « βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά» και αυτός παρουσιάστηκε στον λαό με στρατιωτική στολή, του εξήγησε τι ακριβώς συμβαίνει και ο λαός πειθάρχησε! Φαντάζεσθε τι θα γινόταν εδώ, αν η κυβέρνηση ανέθετε σε έναν στρατιωτικό να οργανώσει την άμυνα και να διεξαγάγει τον πόλεμο εναντίον του εχθρού; Ούτε να το σκέπτομαι δεν θέλω! Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με την πληροφόρηση που υπάρχει, και στη Σουηδία ο λαός πειθάρχησε στις αποφάσεις της κυβέρνησης, επέδειξε θαυμαστή σύμπνοια και κατάφερε να νικήσει τουλάχιστο σε αυτή τη φάση την πανδημία. Εμείς εδώ ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο. Προσπαθούμε να απαξιώσουμε τους επιστήμονες και την επιστήμη και το χειρότερο να στρέψουμε τη θρησκεία εναντίον της επιστήμης, πράγμα που σίγουρα θα αποβεί σε βάρος της θρησκείας και της πίστης του λαού.  

Η αντιπολίτευση , ακολουθώντας την πάγια αντιπολιτευτική της τακτική, προσπαθεί να φορτώσει όλα τα πάθη του κόσμου στην κυβέρνηση. Χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του ανίκανη, επικίνδυνη, ανήθικη και τον καλεί να φύγει και να παραδώσει την εξουσία στην ίδια, «για να σωθεί», όπως λέει, ό τι μπορεί να σωθεί». Φαίνεται πως η αντιπολίτευση έχει βρει το μαγικό ραβδί που μετατρέπει τους ανθρώπους σε χοίρους και με μια απλή κίνηση μπορεί να απαλλάξει τον ελληνικό λαό από όλα τα δεινά που τον περιβάλλουν. Έχουν βρει και το ευρώδεντρο εκείνο που θα τους δώσει τη δυνατότητα και νοσοκομεία να χτίσουν, και γιατρούς να διορίσουν και τα απαιτούμενα υλικά να αγοράσουν και τους υγειονομικούς που δεν εργάζονται να πληρώνουν και σχολεία να χτίσουν και καθηγητές να διορίσουν και τα τμήματα να μικρύνουν και τα θύματα των θεομηνιών να αποζημιώσουν μέχρι κεραίας και τους μισθούς και τις συντάξεις να αυξήσουν και… και …. Το αντιπολιτευτικό μένος οδήγησε κάποιους «δημοκράτες» πολιτικούς στο σημείο να υπερασπιστούν την περίεργη αυτή Ολλανδή δημοσιογράφο (;) που αναιδώς φερόμενη-γιατί σημασία δεν έχει τι λέει κανείς, αλλά πώς το λέει- τόλμησε να προσβάλει τον πρωθυπουργό, εκπρόσωπο του ελληνικού λαού, μέσα στο ίδιο του το σπίτι και να προπαγανδίσει υπέρ της Τουρκίας! Είπε, λένε, πως στην Ολλανδία οι δημοσιογράφοι υποβάλλουν «ευθείες ερωτήσεις» (direct questions) πράγμα που αποτελεί προσβολή των Ελλήνων δημοσιογράφων , γιατί υπονοεί πως αυτοί δεν επιτελούν σωστά το καθήκον τους. Και τα λένε αυτά αυτοί που κατηγορούν συλλήβδην τα ΜΜΕ ότι αποτελούν «μίσθαρνα» όργανα της κυβέρνησης και της εξαπάτησης του ελληνικού λαού! Ένα είναι βέβαιο, πως μια απέχθεια και ένα μίσος χαρακτηρίζει τις σχέσεις της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης που καθιστά αδύνατη κάθε προσέγγιση και συνεννόηση που έχει ανάγκη η χώρα.  

Βέβαια, και η κυβέρνηση δίνει πάτημα στην αντιπολίτευση να φερθεί με αυτό τον τρόπο με τις παλινωδίες και τις αντιφάσεις που εμπεριέχουν κάποια μέτρα που λαμβάνει. Το μέτρο που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων είναι αυτό του υποχρεωτικού εμβολιασμού ορισμένων τάξεων πολιτών που υπηρετούν σε νευραλγικές για την υγεία θέσεις . Βέβαια, η κυβέρνηση δεν έφθασε ξαφνικά και αναπάντεχα στο μέτρο αυτό. Όλο το διάστημα που προηγήθηκε προσπάθησε με όλα τα μέσα να πείσει τους αρνητές του εμβολίου υγειονομικούς να εμβολιαστούν, αλλά η προσπάθεια έπεσε στο κενό. Και σύμφωνα με το «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» (Τίτ. 3. 10. 11), δηλ. τον άνθρωπο που ακολουθεί πλανερές διδασκαλίες συμβούλεψέ τον μια και δυο φορές, αλλά αν δεν σε ακούσει άφησέ τον με τη βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί και αμαρτάνει, καταδικάζοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτό του. Βέβαια, όλους αυτούς τους αρνητές η πολιτεία δεν μπορούσε να τους αφήσει, γιατί απλώς με τη στάση τους θέτουν σε κίνδυνο τους συνανθρώπους τους. Έτσι, αποφάσισε πως αυτοί που δεν θέλουν να εμβολιαστούν δεν μπορούν να έρχονται σε επικοινωνία με αρρώστους και έτσι τέθηκαν σε «εργασιακή αναστολή» με στέρηση του μισθού τους μέχρι να χρειαστεί. Τι πιο λογικό υπάρχει;  

Στην περίπτωση όμως αυτή η κυβέρνηση δεν επέδειξε την απαραίτητη προνοητικότητα , δεν προέβλεψε σωστά τι επρόκειτο να συμβεί. Δεν έλαβε υπόψη πως ανάμεσα στους υγειονομικούς υπάρχουν πολλοί , όπως εξάλλου υπάρχουν σε όλους τους κλάδους, που δεν ασκούν το έργο τους με τον απαραίτητο ζήλο, που το βλέπουν σαν «αγγαρεία» και ευχαρίστως θα δέχονταν να μείνουν για ένα διάστημα εκτός υπηρεσίας. Αν λάβουμε μάλιστα υπόψη πως στον χώρο δουλειάς κινδύνευαν περισσότερο να νοσήσουν και να μεταφέρουν τη νόσο στα παιδιά τους ή τους γονείς τους, τότε θα καταλάβουμε πως το μέτρο που πήρε η κυβέρνηση τους εξυπηρετούσε. Εξάλλου, οι υγειονομικοί που αποχώρησαν έχουν την ευκαιρία να βρεθούν περισσότερο με τα παιδιά τους και να απαλλάξουν και τους γονείς τους, αν υπάρχουν, από τον κίνδυνο να νοσήσουν. Η κυβέρνηση δηλαδή δεν είχε προβλέψει πως ένας μεγάλος αριθμός από τους υγειονομικούς θα δεχόταν την τιμωρία της «αναστολής» και θα την έβλεπε σαν ευλογία! Η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε και δεν είχε προβλέψει για την εξασφάλιση των αντικαταστατών αυτών των υγειονομικών με αποτέλεσμα τα νοσοκομεία να υπολειτουργούν και τα προβλήματα να αυξάνονται. Η κατάσταση χειροτέρεψε από το γεγονός πως πολλοί γιατροί προτίμησαν να παραιτηθούν ή να βγουν σε σύνταξη, γιατί το πράγμα έχει φτάσει γι’ αυτούς στο απροχώρητο. Δεν είναι δυνατό να περιμένει κανείς να πεθάνουν από την πίεση οι γιατροί, για να σωθούν κάποιοι ανεγκέφαλοι. Το είπε άλλωστε και ένας ανεμβολίαστος . «Γιατί να κάνω το εμβόλιο;», είπε. «Οι ανεμβολίαστοι τυγχάνουν μεγαλύτερης φροντίδας από τους εμβολιασμένους».  

Γενικά , η επιχείρηση «ελευθερίας» που διακήρυξε η κυβέρνηση ήθελε, όπως είπε και ο ποιητής, «αρετήν και τόλμην» . Μπορεί να επέδειξε την πρέπουσα αρετή, παρόλα όσα της καταμαρτυρούν οι αντίπαλοι, αλλά δεν επέδειξε την αναγκαία «τόλμη». Και τώρα τα πληρώνουμε.